Kleding is een maatschappelijk ding, altijd al geweest en dat zal altijd wel blijven. Maar we hebben al ontwikkeling gemaakt. De lederen broek maakt geen statement meer als iemand die een voorkeur voor fetisj heeft net zoals een manager rustig met een spijkerbroek op een meeting kan verschijnen. In ons straatbeeld staan we niet snel meer te kijken als een vollere vrouw een legging draagt of een magere vrouw, die alleen bij de kinderafdeling kan slagen, een shirt met Mickey Mouse erop aan heeft.

Toen Hema de beslissing maakte dat de labels van ‘jongens’ en ‘meisjes’ verdwijnen ging was dat even voor veel mensen te hard en te ver. Daardoor sprongen we massaal in de verdediging en reageren we niet met ons verstand, maar met onze emotie. Maar de acceptatie ligt er nu wel! Laat iedereen dragen wat hij of zij leuk vindt?!?

Merkkleding

Je kunt je ook afvragen waarom merkkleding zo een issue is bij de jongeren? Zelfs op de basisscholen begint daar het onderscheid in, meisje A mag niet meespelen van meisje B omdat haar schoenen niet van een bepaald merk zijn. Ikzelf ben voorstander van de Belgische basisscholen daarin, trek een uniform aan en we zijn allemaal hetzelfde, geen gezeur over een Tommy Hilfiger polo of een shirtje van de Wibra. Ze zijn daar in België zo gek nog niet. Gespot met een tas van Louis Vuitton of een mantel van Armani gaat men er snel vanuit dat deze persoon succesvol is of zelfs, hoe belachelijk ook, gelukkig is?!?
Ik beken eerlijk dat ik ontzettend met merkkleding hou maar of het ook mij als persoon kenmerkt? Ben ik bij uitstek dan al een snob? Maar feit blijft dat het wel accepteert wordt. Ik dacht dat we daar als ruimdenkend landje een heel eind voorop liepen totdat…

Rood-wit

De druppel was eigenlijk het voorval van een vriendin die last minute besliste om met haar gezin een voetbalwedstrijd bij te wonen op zaterdagavond. Een avondje weg met haar gezin, haar twee dochters die fanatieke Ajax-supporters zijn zouden de avond van hun leven krijgen door op het nippertje nog kaarten in een vak te scoren bij Willem II. Enthousiast werd er een jack en sjaal van Ajax uit de kast gehaald en de meiden kleedde zich in hun favoriete rood-wit. Niks aan de hand totdat ze in het vak zaten waar dit niet getolereerd werd door de supporters van de Tilburgse stad.

Blikken, spanning, het gezichtsveld belemmeren gaf zoveel negatieve lading aan het avondje uit. Een man uit de harde kern ontfermde zich over de vader van de kinderen, die overigens neutraal gekleed was, om erger te voorkomen. Erger had kunnen zijn dat de vader belaagd zou worden omdat zijn dochters de Ajax kleuren droegen in hun “Willem II” vak… Een steward moest er aan te pas komen om de gemoederen te sussen en leidde het gezin naar een ander naastgelegen vak. Na de 65ste minuut is het gezin vertrokken omdat de dreigende spanning te groot werd. Weg was dat onbezorgd avondje uit.

Absurd!

Absurd omdat deze kinderen in hun onschuldigheid hadden aangetrokken wat ze wilden en dit niet werd geaccepteerd. Het zijn kinderen! Kinderen die een avondje naar hun idolen gingen kijken, kinderen die zich veilig hadden moeten voelen, kinderen die de spreekkoren en nare blikken moesten trotseren van volwassen mensen, volwassen mensen die zelf misschien ook wel kinderen hebben. Kinderen die opgroeien met de boodschap dat je mag zijn wie je bent. Als men in deze maatschappij wel tolereert dat jongens roze tutu’s dragen en meisjes legerbroeken maar helemaal uit hun rol vallen zodra er maar een andere voetballogo of kleur op iemands jas of shirt staat hebben we denk nog een hele weg te gaan…