Regelmatig onderwerp van (of is het in) mijn gedachten. Ik ben verslaafd aan pijnstillers, ik geef het eerlijk toe. Als ik vergeet mijn morfinepleister op tijd te wisselen word ik gek; jeuk en zeer onrustige benen zijn namelijk het gevolg. Fysiek ben ik dus verslaafd, geestelijk is een compleet ander verhaal. Morfine verdoofd niet alleen de pijn, het maakt je ook mistig in je hoofd en die mist wil ik niet…

Het begin

Er blijkt een enorm verschil te zijn tussen psychisch afhankelijk zijn van morfine of lichamelijk, ik zoek geen psychische verdoving, daar wil ik juist liever vanaf. Maar goed, daar gaat dit stukje niet over, ik wil het hebben over de keuze voor pijnstilling. Vroeger (zegt deze oude doos) raakte ik geen pijnstiller aan. Van paracetamol kreeg ik hoofdpijn en de rest moest ik gewoon niet. Dit hield ik redelijk lang vol, pas bij mijn eerste hernia ging ik aan de NSAID’s (ontstekingsremmende pijnstillers). Daarna had ik eigenlijk altijd wel een voorraadje in huis (ook een teken van verslaving denk ik nu). Ik gebruikte ze zo min mogelijk, maar ging niet van huis zonder.

Altijd pijn

Mijn klachten verergerden, de pijn ging mijn leven beheersen en dat kon niet de bedoeling zijn toch? In plaats van te luisteren naar mijn om rust schreeuwende lijf greep ik in overleg met mijn arts (toen nog in de ‘niet zeuren gewoon doorgaan’ en ‘je kunt niets kapot maken’ modus) naar de opioïden. Gewoon doorgaan dus, trainen en werken en thuis instorten. Tot ik echt neerstortte, letterlijk. Mijn lijf gaf het op, was op, ik kon niet meer en de pijn beheerste, overheerste alles. Toen zette ik de stap naar de morfine. Ik doe het er best redelijk op, ik ben niet pijnvrij, maar de scherpe kantjes zijn eraf en dat scheelt enorm.

Mist of bestaan

Wat blijft is de mist, daar wil ik dus graag vanaf. Maar na een paar pogingen tot afkicken weet ik dat dit een lastig proces is. Ik zou graag overschakelen op iets natuurlijks, op de medicinale wiet dus, maar mijn lijf kan dat nu niet aan.

Oordeel

Nog steeds niet waar ik heen wilde met dit verhaal. Ik lees vaak verhalen van lotgenoten (niet alleen EDS-sers) over pijnstillers, hoe trots ze praten over dat ze zonder kunnen, of het nooit gaan gebruiken. Ik vind het super voor iedereen die zonder kan, maar waarom voel ik in de ondertoon altijd een soort van oordeel? Waarom heb ik het gevoel me te moeten verdedigen? Ben ik niet ‘sterk’ genoeg, ‘piep’ ik? Volgens de dok heb ik een hoge pijngrens (ook al zoiets, klinkt alsof het een prestatie is terwijl je er geen invloed op hebt) maar waarom heb ik dan zoveel pillen nodig?

Overleven

Ook hier voel je de maatschappelijke druk, maar een ander kan niet voelen wat ik voel. Ik doe mijn best te overleven en heb de keuze gemaakt dit te doen mét medicijnen. Zonder ben ik geen mens, kan ik niet functioneren. Ik ben me bewust van de consequenties, het is rotzooi, maar ik moet wat. Ik heb alleen geen zin om me te moeten verantwoorden voor deze keuze en dat gevoel heb ik wel. Gek genoeg meer onder andere chronisch zieken. Het lijkt wel een wedstrijdje, wie kan er beter tegen pijn ofzo.

Laten we proberen te onthouden dat we allemaal ‘dealen’ met onze pijn, maar dat we dat op onze eigen manier moeten doen. Eén ding staat als een paal boven water, we doen allemaal ons best…