Gynaecologenbezoek is nooit prettig, je zit er niet omdat je het zo leuk vind enkele daar nagelaten die in verwachting zijn van de eerste en naar alle echo’s toekijken met een onbezorgde blik erop. Ik ben daar, echt eerlijk, stikjaloers op. De oplichtende ogen, de verliefde blikken tussen de partners, stelletjes toelevend naar de echo van hun liefdesgeluk. Handen liefkozend strelend op de bolle buiken met dezelfde dromerige glimlach om hun mond.

Ik heb er ook gezeten, op een roze wolk, onwetend en volledig onbezonnen. Helaas is dat bij mij minder uitgepakt en heb ik m’n dochtertje na haar geboorte moeten laten gaan door een hartafwijking. De tweede zwangerschap was angstig, onzeker en alles waarop men niet op hoopte gebeurde. Ik verloor mijn tweeling in de laatste fase van m’n zwangerschap. Mijn echo van dat moment gaf niets geen hartslag meer…

Terug naar ’t heden, mijn bezoek, een routine uitstrijkje, toch wat gespannen en daar zit ik dan, in een overvolle wachtkamer met bolle buiken, verliefde stelletjes. Mijn gynaecologe loopt uit…gruwelijk uit qua tijd en ik kan de zwangere vrouwen bijna niet meer op 2 handen tellen. Waarom plannen ze niet een aparte spreekuren in hiervoor? Ik kan toch niet de enige zijn? De ongewenste kinderloze, de miskraammama’s en de papa’s ook niet te vergeten. Ik word er onrustig van, word geconfronteerd met hetgeen wat mij het meeste heeft geraakt in mijn leven.

Ik vraag aan de secretaresse of ’t nog lang duurt. Mijn gynaecologe heeft een uitloop van 1,5 uur. Een kwartier voordat ik aan de beurt ben breek ik, de tranen prikken achter m’n ogen en ik kan me niet herinneren een dat ik mezelf ooit zo eenzaam hebt gevoeld, hoewel m’n eerste kerst na het overlijden van mijn ouders ook een hoge notering heeft. Ik trek het niet meer en met een smoes zeg ik tegen de secretaresse dat ik nog een andere afspraak heb en verlaat ’t pand. Andere afspraak, eigenlijk de afspraak met mezelf dat ik het immense verdriet na een tiental jaar niet meer zo laat oprakelen. Het was teveel…

De volgende ochtend belt m’n gynaecologe zelf, ze snapt het verhaal zonder dat ik uitleg heb gegeven en plant me als eerste de komende week. De week erop loop ik dezelfde wachtkamer binnen, een lege wachtkamer, nooit was ik zo blij met de stilte…dank je wel gynaecoloog.