De komende weken hou ik, Eline, jou op de hoogte hoe mijn afkickproject verloopt. Ik ben 21 jaar oud en zit inmiddels al 3 jaar thuis met deels onverklaarbare chronische pijn. Er is een diagnose, maar de pijn die ik heb zou daar niet bij horen, de vraag is dus of er meer aan de hand is. De pijn bevind zich in mijn arm, hier mis ik 50% spieren. Inmiddels heb ik een nieuw goedje gekregen, namelijk pregabaline, en dit is mijn grote redder. Ik kan nu zeggen dat ik rond de 70/80% pijnvrij ben. Nu is alleen de grote vraag, werkt dit ook zonder de 80 mg oxycodon…. Dit zie je de komende weken!

Week 11

We staan nog steeds stil, mijn lichaam haat mij en andersom. Toch gaat het beter dan vorige week, wat een goed vooruitzicht is. De dosering deze week is nog steeds:

  • 07:00 – 2,5 mg
  • 13:00 – 2,5 mg
  • 19:00 – 2,5 mg
  • 01:00 – 2,5 mg

Behouden van dosis

Zoals je vorige week las; ik ben gewoon naar een feest geweest. Heb de hele avond gedanst en sinds tijden het weer echt leuk gehad. De dag erna schreef ik hoe ik zat te wachten op de pijn, omdat er wel pijn hoorde te zijn maar er niet was. Dag twee en drie heb ik mijzelf vervloekt dat ik niet genoten heb van die eerste dag. De pijn was alsnog niet zo extreem als jaren geleden, na zo’n feestje, maar het was zeker aanwezig.

Ik merkte dat het pijnpatroon veranderde. Normaal was het einde van de dag het heftigste moment, maar nu was dit plots in de ochtend en middag. Het was de dagen na het feest een challenge om de dosering te behouden hoe hij is. Ik had veel pijn en had intense zenuwpijn, erger dan ik normaal ken. Vooral dag 2,3 en 4 heb ik toch een hogere dosis moeten nemen. Het lastige hieraan is dat ik direct weer extra bijwerkingen kreeg zoals de restless legs, waardoor ik moest opletten dat ik niet daar weer voor medicatie nam.

Emoties

Door alle medicatie waren mijn emoties al jaren op vakantie. Ik voelde mij continu verdoofd, niets kwam echt binnen behalve intense blijheid als ik eindelijk iets echt leuks kon doen. Nu ik afkick komen de emoties terug, iets waar mijn psycholoog al voor gewaarschuwd had. Alsnog ben ik redelijk verdoofd, vergeleken de extreem emotionele Eline van jaren geleden. Omdat er meer emoties weer terugkomen, versterkt dit ook mijn angstaanvallen.

Huilen kan ik nog steeds niet echt, al heb ik soms wel een brok in mijn keel door de meest domme dingen. Beetje vergelijkbaar hoe je je voelt als je voor het eerst ongesteld bent en alle emoties per seconde wisselen in je lichaam. Al heb ik genoeg redenen om mij emotioneel of boos te voelen, dringt dit niet door en heb ik continu het gevoel alsof ik net een heftige film heb gezien en medelijden heb met de hoofdpersonen, terwijl ik eigenlijk die hoofdpersoon ben. Dit maakt mij bang, want hoe groot gaat de klap zijn als alle emoties straks ineens komen.

Lichaam

De pijn is dus al een tijdje goed te doen. De pijn in mijn benen is door de Inhibin vrijwel niet meer te voelen en heb enkel soms een aanval van pijn, maar dat is dan vaak nader te verklaren.

Wel laat mijn lichaam duidelijk de effecten van de morfine in mijn lichaam zien. Ik moest afkicken omdat mijn organen het al niet erg leuk vonden, maar nu de reiniging bezig is merk dit heel erg. Natuurlijk weet je dat elke dag met morfine er een teveel is. Mijn lichaam vertoont naast de extreme vermoeidheid ook rare klachten. Ik krijg soms aanvallen van vlekken of bulten op mijn lichaam en mijn lichaam houdt veel vocht vast. Soms zwelt mijn hoofd zo erg op dat het lijkt alsof ik mijn hoofd vol Botox heb, kan mijn voorhoofd niet eens meer fronsen. Gelukkig komt dit met vlagen, maar prettig en mooi is anders.

Wanneer ik de moed heb om van de laatste 10 mg af te gaan weet ik niet. Momenteel schijt ik in mijn broek als ik er alleen al aan denk hoe ik dat ooit moet gaan doen. Tot die tijd dus maar even moed verzamelen en mijn lichaam laten rusten. Was er maar een knop om er nu mee klaar te zijn. Ik zie het vanzelf, en wie weet lukt het, net zoals van de 20 naar de 10 mg, zo ineens. Tot volgende week.