De komende weken hou ik, Eline, jou op de hoogte hoe mijn afkickproject verloopt. Ik ben 21 jaar oud en zit inmiddels als 3 jaar thuis met deels onverklaarbare chronische pijn. Er is een diagnose, maar de pijn die ik heb zou daar niet bij horen, de vraag is dus of er meer aan de hand is. De pijn bevind zich in mijn arm, hier mis ik 50% spieren. Inmiddels heb ik een nieuw goedje gekregen, namelijk pregabaline, en dit is mijn grote redder. Ik kan nu zeggen dat ik rond de 70/80% pijnvrij ben. Nu is alleen de grote vraag, werkt dit ook zonder de 80 mg oxycodon…. Dit zie je de komende weken!

Week 4

Daar zijn we dan, op de helft. De weken vliegen gelukkig voorbij en deze week gaat zitten we op -40 mg, nog 40 mg te gaan. Het doseringsschema voor deze week ziet er als volgt uit:

  • 07:00 – 10 mg
  • 13:00 – 10 mg
  • 19:00 – 10 mg
  • 01:00 – 10 mg

Zoals je vorige week las, had ik een heftig en druk weekend. Ik had verwacht dat ik nog lang onrustig zou zijn door vooral zaterdag, maar eigenlijk was alleen zondag heel zwaar. Maandag was het grotendeels alweer normaal, heel fijn!

Het beginnen van een nieuwe dosering begint een stap te worden, omdat je geen zin hebt in weer die afkickverschijnselen. Je gedachtes gaan spelletjes met je spelen en halen je bijna over om een dag later te beginnen met een nieuwe dosering. “Wat maakt één dag nou uit?“. Elke maandagochtend dus even doorzetten en zo snel mogelijk die nieuwe dosering je lichaam in gooien.

Ritme

Na vier weken mag ik inmiddels wel zeggen dat ik mijn afkickende lichaam beter leer kennen. Je hebt te luisteren naar je lichaam wat niet altijd makkelijk is, zeker als je afleiding nodig hebt door de afkickverschijnselen. Het begin van de week is vaak qua afkickverschijnselen rustig, logisch want dan zal de nieuwe dosering waarschijnlijk nog niet doorgedrongen zijn in mijn lichaam. Wel een nadeel hieraan is het feit dat ik snel over mijn grenzen ga in het begin van de week en dus extra last heb aan het einde van de week. Afkickverschijnselen én de nadelen van het over de grenzen gaan, dubbel op dus.

De dagen gaan goed maar worden zwaarder, toch vlieg ik erdoor heen. Rond 16 uur blijft een moeilijke tijd en dit is, logisch, elke week een beetje erger. Mijn moeder heeft het rond die tijd erg zwaar, ik ben namelijk bloed chagrijnig door de afkickverschijnselen. Je kan het vergelijken met een kleine ruimte waar je in zit, je voelt je niet goed, je hebt continu het idee dat je out gaat én die hele ruimte is vol met mensen die iets van je willen. Je word al gek van jezelf, laat staan dan van een ander op zo’n moment. Sorry mam! 😉

De dagen worden zwaarder, de afkickverschijnselen heftiger, de vermoeidheid groter en het hele proces is bijna topsport. De pregabaline werkt gelukkig nog en zijn we op de helft, op naar de volgende vier weken!