De komende weken hou ik, Eline, jou op de hoogte hoe mijn afkickproject verloopt. Ik ben 21 jaar oud en zit inmiddels al 3 jaar thuis met deels onverklaarbare chronische pijn. Er is een diagnose, maar de pijn die ik heb zou daar niet bij horen, de vraag is dus of er meer aan de hand is. De pijn bevind zich in mijn arm, hier mis ik 50% spieren. Inmiddels heb ik een nieuw goedje gekregen, namelijk pregabaline, en dit is mijn grote redder. Ik kan nu zeggen dat ik rond de 70/80% pijnvrij ben. Nu is alleen de grote vraag, werkt dit ook zonder de 80 mg oxycodon…. Dit zie je de komende weken!

Week 9 & 10

Vorige week schreef ik nog “Ik hoop volgende week cold turkey te gaan, van 10 mg naar 0. Natuurlijk was de keuze er om nog met 5 mg af te bouwen, maar ik heb liever volgende week een extreem slechte week, en dat het dan klaar is. Hopelijk lukt dit en ben ik niet weer onrealistische plannen aan het maken.”, maar helaas pindakaas.

De dosering deze weken is opnieuw:

  • 07:00 – 2,5 mg
  • 13:00 – 2,5 mg
  • 19:00 – 2,5 mg
  • 01:00 – 2,5 mg

Intense vermoeidheid

Maak hier kennis met kampioen onrealistische plannen maken, want tijdens het afkicken is het helemaal drama. Dit keer alleen niet door pijn of afkickverschijnselen waar dit wel het geval was in de afgelopen weken. Na week 8 waarin ik plotseling van 20 mg naar de 10 ging, had ik verwacht dat ik wel coldturkey kon gaan.

Hoe het daadwerkelijk gegaan is? Ik heb überhaupt niet eens de kans gehad om het te proberen. Langzaam de afgelopen weken merkte ik al dat mijn lichaam vermoeider was en meer honger had. Logisch natuurlijk want waar de oxcycodon al die jaren de pijn heeft opgevangen moet mijn lichaam dit opeens weer zelf doen. De pijn is goed te doen geweest, maar toch bleef de vermoeidheid erger worden. Ik sliep tot zeker 13:00 uur en vaak sliep ik daarna nog van 14:00-16:00 en dan na het eten ook nog even, het leek wel mijn oude ritme die weer tevoorschijn kwam. Al had ik het zelf anders gezien, maakte mijn lichaam de keuze voor mij om te moeten rusten.

De vermoeidheid was ook niet simpel moe zijn en nog even verder slapen, maar was extreem en niet eens je ogen open kunnen krijgen. Daarnaast deed mijn lichaam zoveel pijn, niet de pijn van de chronische pijn, maar intense spierpijn. Vergelijkbaar met benauwd en warm weer, en je daardoor je heel ellendig en slap voelt.

Mijlpaal

Toch is er na twee weken rusten een grote mijlpaal in mijn volledige proces van herstel sinds ik in bed kwam te liggen, ik ben namelijk uit geweest. Nou ben ik in januari naar Lady Gaga geweest, wat een hele bevalling op zich was om daar te komen en weer thuis, maar ook nadien ging het verrassend goed. Toen ik dus in week 10 op zaterdagavond naar een tentfeest hier in de stad ging, hoopte ik op het beste maar was ik bang voor het wat altijd gebeurt, namelijk: minimaal een week lang in bed met veel pijn. Het was een groot risico aangezien de kans groot was dat ik hierdoor namelijk weer meer morfine moest nemen. Na een heerlijke avond, een goed feestje, werd ik zondagmiddag wakker met vrijwel geen pijn. Het kon zo een normale dag zijn waarbij ik gisteren ietsjes teveel had gedaan.

Iets wat chronische zieken/pijn patiënten wel zullen herkennen is dat je dan in een situatie word geplaatst waarbij je bijna aan het wachten bent op de pijn. Je weet namelijk dat je iets hebt gedaan wat intens veel pijn moet veroorzaken, maar er niet is. Een stilte voor de storm. Toch is het nu ik dit schrijf twee dagen na het feest, en gaat het eigenlijk reuze goed met mij.

De vertrouwen was ik verloren door de vermoeidheid, maar dit geeft de motivatie en hoop weer een beetje terug. Zal het dan toch gebeuren dat ik ooit mijn leven weer ga kunnen opbouwen? Fingers crossed, en op naar week 11.