Een paar weken geleden schreef ik over onze vakantie en mijn voornemen die beter te laten verlopen dan vorig jaar. De eerste week van de vakantie was best goed gegaan. Ik kreeg weer een beetje vertrouwen in mezelf en in ons vermogen om ons aan te passen aan mijn beperking. Zou me dat in de tweede vakantieweek ook lukken?

Hoe overleef ik Plopsa Coo?

De dag waar de kinderen maandenlang naar uitgekeken hadden stond voor de deur; Plopsa Coo. Via een grote supermarkt keten hadden we de kaartjes met forse korting een aantal weken geleden al gekocht. Voor de kinderen was dit hét hoogtepunt van de vakantie. Maar ik zag er tegenop. Samen met manlief eindeloos lopen dubben of we wel of niet een rolstoel moesten reserveren daar. Uiteindelijk, gebaseerd op reviews over rolstoelgebruik aldaar, besloten het niet te doen. Het werd een heel gezellige dag waarbij de kinderen enorm genoten. Af en toe voelde ik me buitengesloten. Niet door hen, maar door de omstandigheden. Ik kon niet mee in de attracties, de enige keer dat ik het wel deed, in een heel rustige rit, kreeg ik al snel spijt. Mijn lichaam kon het niet aan. Dus keek ik vanaf bankjes toe terwijl mijn man met hen in de achtbaan ging of van de dino-glijbaan. Het was okay, dit is hoe het is.

Schoonouders op bezoek

In de tweede week begon mijn lichaam te protesteren en dat begon toen mijn schoonouders op bezoek kwamen. Omdat we hen wilden bedanken voor alle hulp van de afgelopen maanden, hadden we hen uitgenodigd ook een paar dagen te komen. Het was erg gezellig maar ongemerkt ging ik over mijn grenzen heen. Niet daad ik teveel deed, maar ik rustte te weinig. Wilde mezelf niet laten kennen, ofzo. Dat is duidelijk een les die ik nog moet leren, rust pakken en de grenzen van mijn lichaam respecteren als er anderen bij zijn

Weer thuis

De laatste dagen waren heerlijk en zonnig. Geen van ons had zin om naar huis te gaan. De terugreis verliep heel spoedig en voor we het wisten reden we thuis de oprit weer op. De kinderen renden meteen naar hun kamer om met hun speelgoed te spelen, manlief keek eens keurend naar het gras en wilde direct gaan maaien en ik? Ik wierp me op de enorme berg was.

Of het nu de terugreis zelf is geweest of de dagen daarna waarin alles opgeruimd moest worden, ik weet het niet. Maar ergens ben ik zó over mijn grenzen heengegaan dat ik er nu,drie weken later, nog steeds last van heb. We zijn nu ruim twee weken thuis en nog steeds heb ik zoveel pijn dat ik slecht loop en slaap. Het is een beetje een vervelende nasleep van een heerlijke vakantie. Dit jaar heb ik in ieder geval geleerd hoe ik met mijn aandoening op een fijne manier vakantie kan vieren. En die thuiskomst? Daar oefen ik volgend jaar wel weer mee.

Wat heb ik geleerd van deze vakantie?

  • Neem de juiste medicatie en hulpmiddelen mee. De pijnstillers, tape en mijn wandelstok waren mijn meest trouwe maatjes.
  • Let it go! Vorig jaar vocht ik nog tegen het idee dat ik niet kon doen wat ik wilde doen. Dit jaar hebben we vooral gekeken wat wél kan. En daardoor hebben we andere dingen gedaan dan waar we normaliter voor zouden kiezen maar die wel erg leuk waren.
  • Een goed bed is belangrijk. Vroeger kon ik overal in slaap vallen, bed, bank of vloer, het maakte niet uit. Mijn lichaam gaat achteruit en dus is een goed bed en daarmee een redelijke nachtrust belangrijker geworden.
  • Als de kinderen genieten, genieten wij ook. Hoezeer ik ook cultuur wil snuiven, musea wil bezoeken of bergtoppen wil bewandelen feit blijft dat de kinderen al tevreden zijn met zand, water en een goede speeltuin.

Met deze vier punten in mijn achterhoofd wordt de volgende vakantie vást een topvakantie!