In een reeks blogs voor JustLiveBlog.nl vertelt Sholaiska over haar opname en ervaringen op de Intensive Care. Nieuwsgierig naar de voorafgaande delen? Je kunt ze hier teruglezen.

In de ochtend werd ik rond een uur of 08:00 uur wakker gemaakt. Goedemorgen mevrouw Ramcharan ik ben Daphne heeft u lekker geslapen? Ik ben vandaag jou persoonlijke verpleegkundige. Ik antwoordde met een zacht stemmetje: ik ben helemaal niet meer wakker geworden vannacht. Waarop zij zei dat klopt omdat je heel erg uitgeput ben je ben natuurlijk erg verzwakt en heel ziek. Ik ga je helpen met wassen en aankleden, ik dacht alleen hoe wil jij mij naar een douche vervoeren of naar een wc? Ze deed haar Intensive Care hesje aan wat hing aan een haakje dat moeten alle artsen of verpleegkundige aan die mij gaan helpen of ze moeten onderzoek verrichten. Schreef erna op een groot wit bord de datum van de dag, naam van mijn verpleegkundige op die dag. Oh? Waarom doet ze dit? Allerlei vragen spookte door mijn hoofd ga ik mijn geheugen kwijtraken en dat dit ter geheugensteuntje is. Ik vroeg waarom ze dat deed en legde mij uit dat het makkelijker is voor de artsen, bezoekers die ik ontvang en mezelf. Ik hoefde mij geen zorgen te maken.

intensive care
Ze liep naar de la naast mij en haalde een pakje uit die ze opwarmde dat is nieuw na een paar seconde opgewarmd te zijn loopt ze naar mijn ziekenhuis kastje toe zet het pakje en allerlei andere dingen op mijn kastje. Ze hielp mij overeind zitten “piep, piep, piep, piep” alle alarmbellen gingen af mijn hartslag verhoogde naar 180 mijn zuurstof daalde naar 58, een andere verpleegkundige liep naar binnen en hielp ons. Zelfs overeind zitten kost veel moeite na een kort overleg met een arts heeft de arts of artsen het besluit genomen dat ik nog steeds bedrust heb. Ze kleden mij uit en pakte een verwarmde washand uit het verwarmde pakje. Ik was veel gewend zelfs als ik doodziek ben en in het ziekenhuis lig ga ik met rolstoel en al naar de badkamer en daar zit ik dan op de douche stoel. Ik vertelde dat aan hun, zij keken elkaar aan en met een lieve blik zei ze Intensive Care is hele andere koek dan de normale verpleeg afdelingen. Ze zei dat de Intensive Care geen douches heeft en ook geen wc. WHAT THE F hoe ga ik naar de toilet dan? We brengen de po als je moet en die schuiven we dan onder je billen door. Vol verbazing keek ik maar hoe veeg ik af dan? Ik zit aan allerlei toeters en bellen wij moeten dat doen en daar zijn we ook voor. Nou normaliter schaam ik mezelf nauwelijks tot weinig maar op dat moment wou ik echt wegkruipen in een diep dal. Ik ga gewoon weer terug naar de kindertijd ik ben 23 jaar, niet 2 jaar. Ik kon het niet vatten maar begreep het wel het deed alleen zo pijn en het voelde zo oneerlijk. Ik besloot om het allemaal maar te laten gebeuren andere keus had ik niet.
Nadat ik verfrist ben door de warme was handen kreeg ik een operatie jurkje aan. Weer was ik nieuwsgierig en vroeg ook hier waarom ik mijn pyjama niet aan mocht. Dat was omdat het protocol is en makkelijker voor de artsen en verpleging omdat je op de I.C geen tijd mag verliezen. Weer wat geleerd, ik ben heel leergierig aangelegd, als ik iets niet begrijp, vraag ik waarom. Wanneer de artsen mijn kamer trotseren staan ze allemaal even stil en bespreken ze wat dingen met elkaar. Vanuit mijn zicht zie ik 2 artsen alleen als ze eenmaal binnen lopen tel ik er in totaal 6 mijn arts die mij een aantal uur geleden nog een infuus aanlegde in mijn slagader zij nam de voortouw en stelde mij voor aan de andere 5 artsen. Leek net of ik in een aflevering ben beland van Grey’s Anatomy. Ze vertelde over de toestand van mijn situatie en mogelijke opties ondertussen was ik in slaapgevallen en rond een uur of 12 deed ik mijn ogen weer open. Nog geen paar minuten later kwam er een arts binnen lopen die er en paar uur geleden ook was. Die kwam met nieuws, het laatste nieuws wat je bij mij zou verwachten ik lag perplex toen ik het hoorde en moest zelfs lachen.
Benieuwd naar wat het nieuws was? Dat lees je in het volgende deel.