Angstaanvallen, één van de meest enge dingen wat ik ooit heb gehad. De intense angst en je volledige karakter die plotseling verdwijnt door een stemmetje in je hoofd. Je weet dat wat het stemmetje zegt niet klopt, maar toch kan je niets anders dan ernaar luisteren en handelen. Vandaag vertel ik hoe mijn angstaanvallen begonnen en hoe het nu gaat.

Wat gebeurt er in je hersenen?

“Als je een paniek- of angstaanval hebt dan denkt je brein eigenlijk dat er ontzettend groot gevaar is. Dat gevaar is alleen niet reëel. De alertheid voor gevaar, wat je brein dan ziet, is gemaakt voor levensbedreigende situaties,” vertelt psychiater Esther van Fenema in deze video op het YouTube kanaal van Concentrate Velvet. “Als je bijvoorbeeld in je bed ligt of waar je de angst- of paniekaanval ook krijgt, is dit natuurlijk niet het geval. Maar op de een of andere manier is je brein toch getriggerd, dat dat wel zo is, en dan word er een gebied actief en die reageert precies zoals die zou reageren als in een levensbedreigende situatie. Daardoor krijg je vechten, vluchten, bevriezen, zweten, intens gevoel van angst, allerlei symptomen die passen bij een angst- of paniekaanval.”

Hoe is het begonnen

Heel mijn leven had ik altijd al wel obsessieve angsten. Ik was heel mijn jeugd extreem bang voor brand. De reden van deze angst is niet bekend, waarschijnlijk een combinatie van films en verhalen over brand. Ik kan mij nog goed herinneren dat ik daadwerkelijk rook zag en de geur rook, terwijl er niets was. Ik was bang om in andere huizen te gaan slapen, omdat ik dan wist dat mijn vader de bedrading niet had aangelegd dus ik niet zeker wist of het veilig was gedaan. Bijna elke nacht droomde ik dat er brand was, ik in mijn stapelbed geen kant op kon en toen ik wilde roepen ik plots geen stem meer had.

Een behoorlijke tijd was er vervolgens niets aan de hand, de angst voor brand was wat verwaterd. Toen ik aan de medicatie ging had ik af en toe last van vreemde dromen. Ik ben creatief en heb altijd onrealistische dromen gehad, toen dit door de medicatie opeens erg realistisch werd was dat even wennen. Toen mijn oma overleed kwamen de echte angstaanvallen. Mijn oma en ik hadden een erg goede band en de timing was alles behalve goed (voor zover dit goed kan zijn), ik was er emotioneel slecht aan toe door mijn situatie en kon dit er niet bij hebben. Ik heb nooit echt geloofd in geesten, maar ik wist wel dat als het bestond ik er niet klaar voor was om mijn oma als geest te zien.

Sinds de avond van het overlijden durfde ik niet meer alleen in het donker te zijn. Mijn toenmalige vriend moest elke keer mee naar de wc in de nacht, en heeft mij veel moeten kalmeren na hevige dromen. Na een week ging dit steeds beter en durfde ik weer met vlagen alleen in het donker te zijn. Totdat ik mijn oma in de badkamer van mijn toenmalige vriend zag. Dit was de echte eerste grote angstaanval.  Ik was totaal in shock, durfde alleen maar onder mijn dekens te liggen en de aanval duurde 3 uur lang. Daarna heb ik mijn oma niet weer gezien, maar de blik blijf ik mij herinneren. Sinds die tijd geloof ik wel dat de geesten van geliefden ons in de gaten blijven houden, het was namelijk niet een illusie, mijn vriend heeft ook echt de badkamerdeur dicht zien gaan.

Hoe is het nu?

Inmiddels, bijna twee jaar later, gaat het een stuk beter. Veel ups and downs geweest, maar een echte aanval zoals destijds is er niet meer geweest. Het zijn angsten geweest, sinds dien, zoals niet alleen beneden durven te zijn, niet met voeten naast het bed durven in de nacht en wisselende kleine aanvallen dat ik echt niets meer durfde en uren mijn plas maar ophield.

Door mijn creativiteit en het feit dat ik een beeld denker ben zorgden ervoor dat ik veel dingen voor mij zag. De angsten die ik nu voornamelijk ook nog heb is dat ik iemand op mij af zie komen lopen en mij indringend aan kijk, random mensen zie die ik voor mij kan zien als lijken in hun kist, of bijvoorbeeld bloed zie lopen uit een ventilatiegat van het badkamerplafond.

Uit de angst komen

Nu ik vrijgezel ben, ben ik wel verplicht om mijzelf uit de aanval te krijgen, aangezien ik ook niet hulp kan halen in huis in verband met het ‘gevaar’. Gelukkig kan ik mijzelf inmiddels goed uit de angsten halen, maar merk ik wel dat je niet tegen de dwang van de angst in moet gaan. Bij de angst zit dwang gekoppeld wat volgens je brein het ‘minder erg maakt, of erger kan voorkomen’. Ben ik bang om alleen beneden te zitten, moet ik dit niet triggeren en juist wel beneden blijven terwijl iedereen naar bed gaat. Verder helpen ademhalingsoefeningen en afleiding mij om weer tot rust te komen. Voor het slapen iets gaan doen waar je niet bij na hoeft te denken, zoals Youtube filmpjes kijken, helpt mij om mijn brein op andere gedachten dan de angst te brengen.

Als je last hebt van angst- of paniekaanvallen zoek dan hulp. Een huisarts kan je iets voorschrijven of professionele hulp aanbieden waardoor je het met simpele stappen minder maakt. Zorg ervoor dat je iemand hebt die je kan bellen als je in een aanval zit, en je kan afleiden en eruit kan halen. Het is mega eng, en dit hoef je niet alleen op te lossen, want soms lukt zoiets gewoon niet.