Onwerkelijk. Zo voelt het nog steeds. Er groeit een baby in mijn buik. Iets dat zo ‘normaal’ is. Wat al vele vrouwen voor mij hebben meegemaakt en ook vele vrouwen na mij zullen mee maken. Iets dat hoort bij het leven. Én toch.. zó bijzonder!

Mijn droom

Van kinds af aan wou ik al heel graag kinderen, altijd met poppen in de weer, ik ben nogal een meisjes-meisje. En vanaf dat het biologisch mogelijk kon zijn, de eerste menstruatie, zat de wens er hoog in. Zo’n sterke kinderwens! En het liefst ook al op jonge leeftijd. Waarom ik deze drang altijd al zo heb gehad? Geen idee. De één wil leraar worden, de ander politieagent en ik wil moeder worden. Als iemand mij dan ook vroeg wat ik later wilde worden (en dan verwacht dat je een beroep noemt), zei ik: ‘moeder’.

Angst voor onvruchtbaarheid

Een vriendin is sinds enkele jaren over kinderen begonnen na te denken, dat ze die toch ook wel een keertje zou willen, denkt ze. Terwijl ik op mijn zestiende al druk aan het nadenken was over ‘stel dat ik helemaal geen kinderen kan krijgen?’, ’Stel dat ik onvruchtbaar ben?’

Want ja, dat kan natuurlijk ook nog. Dat dat wat zo ‘normaal’ is, gewoon onmogelijk of heel moeilijk is voor je lichaam. In de jaren daarna groeiden die twee tezamen, mijn kinderwens en de angst voor onvruchtbaarheid. Vooral toen ik in verband met ernstige lage rugpijn en de hevige menstruaties die ik altijd al heb gehad, werd getest op endometriose (Endometriose is een aandoening waarbij baarmoederslijmvlies buiten de baarmoederholte voorkomt, wat vele klachten kan geven en ook een verminderde vruchtbaarheid kan veroorzaken). Maar ik wist het zeker, ik word moeder! Misschien dan niet biologisch, wat mij uiteraard veel pijn en verwerking zou hebben gekost, maar dan door middel van adoptie. Gelukkig konden de gynaecologen door middel van inwendig onderzoek niks vinden en verwachtten ook niet dat ik endometriose heb.

Onwerkelijk!

Mijn man en ik waren er klaar voor, zullen we er voor gaan? Zullen we het proberen? Dat streepje op de zwangerschapstest was het mooiste dat ik ooit had gezien! (En dat terwijl onze kat écht prachtig is). Vol blijdschap en ongeloof! Wauw! Mijn grootste droom komt uit! Ik ben nu de 30 weken voorbij, met echo’s, vele schopjes en een dikker wordende buik als bewijs, voelt het nog steeds onwerkelijk. We grapten er al over dat het waarschijnlijk nog steeds onwerkelijk is als de baby er eenmaal is, ‘is die van ons?’, ‘mogen wij haar houden?’, ‘echt?’.

Adoptie

Al ben ik héél gelukkig dat ik zelf een kindje kan dragen, toch is het ook wel een sterke wens geworden om te adopteren, mochten wij daar ooit de kans voor krijgen. Want ik vind het zoiets moois. Een kindje dat er al is en jouw liefde zo hard kan gebruiken en jij die dat kindje zoveel liefde te geven heeft. Dat lijkt mij nou een win-win situatie!

Maar voor nu..

Maar voor nu voel ik mij zo dankbaar en gezegend met dat kleine meisje in mijn buik. En droom ik weg over hoe zij zal zijn, hoe ze eruit zal zien en wie ze zal worden. En glimlach ik telkens weer bij elk schopje die ze geeft.