Of je het nu een flatgebouw noemt of een appartementsblok, één ding is zeker: ik woon er in eentje. Nu blijkt die omgeving de perfecte setting voor een vergelijkende studie! De laatste maanden krijg ik hier immers een gedetailleerde illustratie van het feit dat je mindset een niet te onderschatten tool is om het leven beter te maken, zelfs al wil de gezondheid niet altijd wat jij wil.

Karton

Eigen aan appartementen is dat ze vaak bewoond worden door jonge starters, maar vooral ook door ouderen. Zo wonen er hier wel een heel aantal van die laatste boven onder en naast mij. Eigen aan appartementen is ook helaas dat ze met wat pech bestaan uit kartonnen muurtjes. Privacy is een rekbaar begrip, zullen we maar zeggen. #TMI lijkt hier soms ter plekke uitgevonden te zijn!

Golden Oldies

Eigen aan ouderen is dan weer dat ze op een gegeven moment in hun leven geconfronteerd worden met een haperend lichaam, of een verdwaalde geest. Bij de één al erger dan bij de ander, maar daar gaat het mij hier niet om. Wat me wel fascineert hierin is het feit dat elk er op zijn eigen manier mee omgaat.

*De weduwe die na al die jaren nog steeds altijd maar gaat zorgen zorgen zorgen voor anderen en zo zichzelf ondermijnt uit liefdesverdriet. Haar gouden hart helemaal tot op de laatste rafel weggeeft. Van niet anders kunnen/willen. Ik mis haar, ze is zo lief, maar ze is compleet overstresst van alles wat ze op zich neemt. Zij heeft veel kwaaltjes en kwalen waar ze liefst alleen in stilte mee dealt. Allergisch aan geholpen worden, ze mag enkel geven. Krijgen wil ze onder geen enkele voorwaarde. Haar way of life verdient respect, want ze leeft wel dòòr op haar manier.

*De vreselijk gefrustreerde bovenburen die elkaar al heel hun leven heel graag zien (NOT) en nu door ouderdom en een vreselijk ding als Parkinson helemaal veroordeeld zijn tot elkaar. En tegelijkertijd elkaar toch nodig hebben. Die verstrikt geraakt zijn in enerzijds klagerig jammerend eisen dat de ander ruikt wat je nodig hebt, waarop die ander ontploft van oververmoeidheid,het verliezen van zijn vrijheid en die hulpeloze vrouw. Dit alles overgoten met heel negatieve, luide manieren van omgaan met elkaar, in een verwrongen koppig weigeren toe te geven en machteloosheid. Weigeren hun verantwoordelijkheid te nemen hierin en maatregelen te nemen om terug te gaan om levenskwaliteit mét elkaar in plaats van de constante negatieve spiraal waar ze in zitten. Allerlei instanties ten spijt, inclusief nachtelijke ambulances etc. Spijtig. Voor hen samen én voor onze slaap.

*De onlangs weduwe geworden dame die zo lang mogelijk zelfstandig wil blijven wonen in alle rust en privacy. Die dus al meteen een rollator aanschafte nu de sterke arm van haar man moet missen, familiehulp inschakelde om samen stap voor stap naar het buurtwinkeltje te schuifelen én poetshulp organiseerde. Powerwoman, ondanks haar verse verdriet.

*De lieve buurman met dementie, wat al 15 jaar evolueert, maar wiens laatste jaren bij ons heftiger en heftiger werden. De lieve buurvrouw die haar man vol liefde tot uitputting en gevaar toe bij zich wist te houden. Tot het echt niet meer anders kon, voor ieders veiligheid en ze met veel steun van de buren en vrienden die hartverscheurende beslissing moest nemen om hem -nog maar net- via een smoesje te laten opnemen. Om terug samen te kunnen zijn, zonder bang te moeten zijn voor agressie, nachtelijke escapades en andere dingen. Omgaan met het nooit meer samen aan tafel ontbijten, het gesol met je man tussen verblijfsoorden, het feit dat je alles alleen moet doen voor twee mensen. Hun verdriet is deels ook het mijne, want zij zijn al die lange jaren al een vaste waarde in mijn leven. Je mooi blijven verzorgen, je laten ondersteunen en kwetsbaar te zijn…

*De buurvrouw die me toestraalt als ik haar een bezoekje breng. Terminaal is ze, uitbehandeld, maar zo mooie en krachtig, mooie oorbelletjes in, leuke sjaal omgeslagen. Ze straalt aanvaarding, rust en vrede uit. Ze gaat voor kwaliteit met wat er nog rest en kan zich eindelijk helemaal bevrijd “zichzelf” voelen. Wat minder gaat pakt ze aan en voor de rest kijkt ze naar wat wél nog zinvol is, wat genieten brengt, en neemt alle hulp aan die aangeboden wordt. Overgave. Zachtheid. Zo mooi. Ik begrijp haar wel, die overgave, herken het een stuk uit eigen ervaringen. Levert unieke gesprekjes op.

Studieresultaat

Fascinerend toch, hoe elk leven zijn eigen aanpak geeft? Elk huisje heeft zijn kruisje. Ok, in deze blog helemaal toegespitst op gezondheid en de bijhorende rouw. Maar het kruisje kan uiteraard allerlei vormen aannemen. Het ene kruisje is trouwens zeker niet meer waard dan het andere: we hebben allemaal recht op onze eigen struggles en ons eigen ritme hierin. Eigen aan mens zijn is imperfect zijn, vallen en opstaan, ook in omgaan met ziekte.

Wat ik zo bijzonder vind, is het feit dat elke mens met de tools waarover hij beschikt, probeert om te gaan met wat hem/haar overkomt. De intentie is altijd goed, soms onhandig geuit en altijd leerzaam. Zowel voor onszelf als voor degenen aan de andere kant van die kartonnen muren…