Hier is het moment dan bijna.. over iets meer dan 24 uur word mijn nieuwe peg sonde operatief in mijn buik geplaatst.

Mixed feelings

Aan de ene kant ben ik zo onwijs blij.. zo blij dat straks de slang uit mijn gezicht is. Zo blij dat ik me straks weer Flawless kan op maken. Zo blij dat ik straks me er niet meer druk om hoef te maken dat Zayne er “per ongeluk” aan trekt, want dit is wel eens in zijn slaap gebeurd… zo blij dat ik straks niet tijdens elk gesprek met een vreemde hoef te voeren waarom er een slang in mijn neus zit.. en als laatst, zo blij dat ik niet meer aangestaard word.

Onzichtbaarheid

Aan de ene kant wil ik dat er minder taboe ligt op het ziek zijn, want daarom ben ik begonnen met schrijven. Maar aan de andere kant vind ik het op een goede dag soms fijn om het te faken. Het even gewoon mens zijn en het niet aan de buitenkant af te kunnen lezen. Naar een festival gaan en genieten als een normaal mens, ook al kies ik er liever niet voor om zoveel pillen te moeten slikken naar een festival, just kidding! Maar ik denk dat ik mijzelf laatst wel heb bewezen dat ik mezelf niet meer tegen laat houden door die feedingtube. Ik vroeg mezelf van te voren af, gaan ze me wel binnenlaten?, want sexy is het zeker niet.. Toen ik die onzekerheid neerlegde bij Esli moest hij hard lachen, en zei tuurlijk wel gek, je bent prachtig zoals je bent, en je hebt het lef om te gaan. En ondanks dat ik continu aangestaard werd, waren er meerdere mensen die tegen me hebben gezegd dat ze het tof vonden dat ik mijn leven niet op pauze liet staan. En eerlijk gezegd, ik was super trots op mijzelf.

Spanningen

Maar goed, terug naar het bijna 24 uur vooraf verhaal.. ik ben bang. Waarom? Geen idee. Niet voor de operatie, want daar heb ik er meer van gehad dan dat ik ze op 6 handen kan tellen. Terwijl ik dit schrijf rollen zelfs de tranen over mijn wangen.. zelf niet doorhebbende dat ik er eigenlijk zoveel moeite mee zou hebben. Want dit is meer dan alleen een aansluiting plaatsen. Dit is straks maanden rondlopen met slangen uit mijn buik, voor ik een Mickey button krijg, als ik die krijg. Dit is meer dan weer een litteken bij de verzameling op de buik die ik al zo haat. Dit is meer dan het niet meer vrouwelijk voelen. Dit is meer dan niet meer kunnen eten op termijn. Dit is namelijk weer een bewijs dat mijn lichaam aftakelt. And it’s scary as Hell. Maar donderdag, ga ik naar het EMC, afdeling 3 midden, en ik zal deze operatie weer als een Bosslady ondergaan.

I

Got

This

Period.