Wat is dat toch met de dag na de dag erna? Je lijkt er niet aan te ontsnappen! Herkenbaar? Lees dan gauw verder.

Herinneringen

De dag na een leuk reisje gaat het nog wel redelijk met je. Of herinner je je toen je als kind op kamp ging: all the way leefde je die week. Akkoord: je bent moe die dag erna en ook wel zonder energie, maar voelt je nog enigszins als iets wat lijkt op een mens. Bovendien: Je weet waardoor dat komt en dat was genieten dus nu mag je moe zijn. Dit kan je aan, toch? Maar boy o boy, dan komt de dag dààrna: dus jij dacht dat de weerbots wel meeviel? Welkom in het zwarte gat van dag twee.

Sporty Spice

De dag na de hevige turnles vroeger op school voelde je wel dat je spieren had, ja. Inderdaad. Begrijp ik het goed? Jij dacht dus: o ja, ik heb precies spierpijn van gisteren? Laat dan de tweede dag na de turnles maar komen! Dan zal je pas weten wat stijf zijn is…

Hoe zit dat nu eigenlijk?

Zo is werkt het ook –alvast voor mij dan– na het doormaken van hevige lichamelijke uitputtende slopende pijnlijke vermoeiende stormen. Je weet wel. De eerste kalmere dag erna ben je een wrak. Je zou van minder. Je hangt dus zowat op de zetel en komt op een of andere manier de dag door.

Maar dan…

Maar dan de dag na de eerste dag (kortom, de tweede dag erna ;)). Dat is heel moeilijk. Je hebt gelijk: ik zei toch net dat de ergste storm door was, dus wat zeur ik nu? Dat is ook zo in die zin dat de enorme pijn gezakt is, de slaap gestegen en er minder toiletpapier gebruikt wordt. En toch. Je bent blijkbaar zo uitgeput dat je meer dan een wrak bent. Bestaan doet pijn en de dag doorkomen is loodzwaar. Niet van depri-heid maar wel van wereldkampioenschap tandenbijten.

Druivensuiker met zout

Wat mij helpt op die momenten is gewoon kalm bij mezelf te blijven. Lief en zacht voor mijn lijf en vermoeide flippery hoofdje zijn. Geduldig en voorzichtig. Zo nodig dus druivensuiker met een scheut zout erop eten als het moet. Op de zetel de dag proberen te overleven en weten dat ik dit gewoon moet uitzitten. Ogen dicht want die doen te pijn voor veel anders. Knus onder mijn honderd dekentjes.

Adrenalinejunk

Het is net of ik de eerste dag erna nog een beetje loop op dat laatste restje adrenaline en stress dat me door de stormen gejaagd heeft. Ongetwijfeld is hier wel één of andere wetenschappelijke verklaring voor te bedenken. Maar ter zake: De opluchting dat het rustiger wordt in mijn lijf maakt dat ik zo overweldigd word door de sensatie weer meer ruimte te voelen in mezelf. De klop na de strijd komt nog maar gedeeltelijk door. Ja, je bent weldegelijk niets meer of minder dan een wrak maar hangt toch nog een beetje aan elkaar. Wat de dag daarna dus totaal niet het geval meer is.

BAM!

Het lastige is dat je toch steeds (na al die jaren nog steeds, echt!) hoopt na Dag 1 redelijk doorgekomen te zijn dat het vanaf nu wel stilaan weer beter wordt. En dan BAM! Als ik er zo over nadenk is the day after the day best gemeen, niet?

En bij jou?

Vertel: hoe is dat bij jou? Heb jij in je bestaan ook zoiets als the day after the day? Ik ben benieuwd of ik hier een beetje normaal in ben, of totaal gestoord. Al zou dat laatste natuurlijk sowieso toch al het geval kunnen zijn. 😉