Arrogante vragen, nieuwsgierige vragen, kwetsende vragen. Vaak worden ze gevraagd met ‘goede intenties’ of denken mensen er niet over na wat ze nou eigenlijk vragen. Juist daarom deze blog, zodat er hopelijk volgende keer eerst nagedacht wordt voordat zo’n vraag gesteld wordt. En dat de vraag daardoor misschien juist niet gesteld wordt.

Wanneer komt de tweede? / derde? / etc.

Mijn dochtertje was nog geen drie maanden oud of ik kreeg deze vraag al op mijn bord. HALLO?! Ik heb er net eentje uitgepoept ja. Misschien weten we al wanneer we een tweede zouden willen, misschien zien we wel wanneer we er weer aan toe zijn. Misschien willen we helemaal geen tweede. Ik weet niet wat je verwacht met zo’n vraag? Probeer je grappig te doen of een conversatie te starten? Of verwacht je serieus antwoord? Nou toevallig ga ik in december weer keihard onveilig lopen seksen met mijn man.. dus negen maanden later kun je de tweede verwachten. Ik zou willen dat ik zoiets durfde te zeggen, puur voor de reactie van de ander.

Maar wanneer er een tweede komt en of er überhaupt een tweede komt is persoonlijk. En tuurlijk als we het er zelf over hebben of heel close met je zijn willen we het er wel over hebben (dan heb ik het over mezelf, sommigen willen het er misschien met niemand over hebben of juist prima met iedereen). Maar wat er nog meer niet kan aan die vraag: Misschien zijn we ook allang bezig voor een tweede maar wil het niet lukken of is het wel gelukt maar hebben we dat tweede kindje verloren door een miskraam. Dan is zo’n vraag alleen maar enorm kwetsend. Een no-go. Dus denk na volgende keer dat je zo’n vraag wil stellen.

Wanneer gaan jullie aan kinderen beginnen?

Deze vraag kan eigenlijk om precies dezelfde redenen niet. De een is in één keer zwanger, bij de ander duurt het acht jaar, of gebeurd het misschien wel nooit. Misschien hebben ze al een kindje of kindjes, maar hebben deze kindjes helaas nooit mogen leven.

Er zijn ook mensen die geen kinderen willen. In deze maatschappij moet iedereen per se twee kinderen hebben en dan het liefst een jongetje én een meisje, zoals in reclames. ‘Het voorbeeld gezin’. Maar met één kind ben je ook al een gezin en zonder kinderen ook. Jij en je partner samen vormen ook een gezin. En je bent helemaal niemand verantwoording schuldig waarom je wel of niet kinderen wil! 

Nog één?! Hierna stoppen jullie ermee hè?

Geen? Dat kan absoluut niet. Eentje? Dat is zielig, enig kind. Twee helemaal goed en drie is ook heel gezellig, maar met vier, dan heb je een hele bak vol hoor. Dat is toch eigenlijk wel te gek en meer moeten er niet komen hoor! Pff alsof iemand anders dat voor jou gaat bepalen, alsof iemand anders het recht heeft.

Ik heb zelf altijd gedroomd van een groot gezin, deels ontstaan door kindjes gegroeid in mijn buik en deels door kindjes gegroeid in mijn hart (adoptie). Ik ben bang dat deze droom nooit uit zal komen, voornamelijk door mijn chronische ziektes en daarnaast speelt ook het financiële aspect mee. Dus ja ik kijk juist alleen maar vol hoop én jaloezie naar zulke grote gezinnen. (Natuurlijk ben ik al super blij en dankbaar met het kindje dat ik heb).

Ga je borstvoeding of flesvoeding geven?

Ben je mijn verloskundige? Mijn kraamhulp? Mijn baby? Nee? Dan gaat dit je geen donder aan. Ik snap werkelijk waar niet waarom mensen dit vragen, wat heb jij aan deze informatie? Gewoon puur zodat je mij kan momshamen omdat ik flesvoeding geef en ik volgens jou dus een vreselijke moeder ben die haar kind verwaarloost. Of zodat je mij kan momshamen wanneer ik ergens in het openbaar mijn baby aan mijn borst zit te voeden, want dat kan echt niet hoor dat is gewoon pure porno. Borstvoeding of flesvoeding, iedereen kiest wat het beste is voor de baby, voor haar zelf, voor haar/hun situatie. Daar heb jij niks aan of aan op te merken.

Waarom werk je niet?

Heb je een baan? ‘Nee’. Doe je een studie? ‘Nee’. Wat doe je dan? Nou toevallig ben ik 24/ 7 aan het werk, de zwaarste baan ooit. Zonder pauzes en vakanties. Zonder waardering en zonder loon. Huismoeder. Enorm ondergewaardeerd. Vanzelfsprekend. Het wordt gezien als lui (?!). Ik weet hoe het is om te werken (in loondienst), 40 uren zwaar lichamelijk werk, ken ik. Toch is dit, echt waar, de zwaarste baan ooit. Al vind ik het wel alles waard, uiteraard. Ik heb zo’n geweldig heerlijk kind. En ik mis zo niks van haar. En eerlijk, als ze een lang dutje doet van twee uren mis ik haar al.

Huismoeder zijn is geweldig, zwaar maar geweldig. En als jij ervoor gekozen hebt om huismoeder te zijn dan vind ik jou zo’n stoer wijf en heb ik niks anders dan respect voor je. Ik zou wel weer aan het werk willen (heb er geen haast mee), maar sowieso niet meer dan 12 uur, het liefst 9, ik wil niet te veel missen van haar. Maar ik heb wel die variatie nodig én voor die max 12 uurtjes in de week een makkelijkere, veel lichtere baan. Zodat ik die zwaardere baan beter aan ga kunnen. En een betere mama en huismoeder kan zijn.

Of je nou huismoeder bent, parttime werkt of fulltime, dat is aan jou. Want ook de mama’s die fulltime werken worden geshamed, juist omdat ze werken in plaats van bij haar kind(eren) zijn. (Wordt er ooit iets over de papa’s gezegd?.. Nee hè?) Wij moeders doen ook nooit wat goed. Volgens anderen, volgens de maatschappij.

Want wat je ook doet, zolang jij doet wat goed voelt voor jou en je kind(eren), dan ben je goed bezig.

Heb jij zelf nog vragen gekregen die je aan dit rijtje toe kan voegen?
Laat het ons weten in een reactie!