It’s a small world after all. Want ik dacht altijd dat ik best veel thuis bleef. Dat mijn wereldje al heel klein was. Ik ben als gastouder veel thuis aanwezig. Maar nu na acht weken verstandige lockdown kom ik daar op terug. Wat heb ik een respect erbij gekregen voor mijn medebloggers die echt vijfennegentig procent van het jaar in verplichte lockdown zitten. Ik ga er dus best vaak op uit blijkt. Maar is dat dan een reden dat ik dat niet zo mag voelen.
Ik heb Fibromyalgie, en daar kan je 110 mee worden als je dat zou willen. En ik geef toe ik voel me daar soms best een beetje, nou ja behoorlijk zielig door. Ik heb dagen dat ik volledig onderdompel in zelfmedelijden. Ik sta dat af en toe toe, om de andere dagen van de maand er weel vol tegen aan te gaan. In cognitieve gedragstherapie leerde ik dat de beste remedie tegen piekeren een pieker half uurtje is. Een half uurtje waarin je je piekergedachte opschreef in je schrift om daarna weer verder te gaan met de orde van de dag. Klinkt vreemd maar het werkt.
Dat doe ik dus ook met zelfmedelijden. Dan hoor ik in mijn hoofd het liedje uit mijn favoriete plek op aarde. It’s a small world after all en voel me zielig omdat ik gelimiteerd ben in mijn doen en laten. Ik wil graag weekenden vol stoppen met lekker naar de stad, ’s avonds wat eten en daarna dansen tot de zon opkomt. En natuurlijk op hele goede dagen doe ik dit. Maar dan moet ik er minstens een week voor boeten.
Dagen met een gouden randje
En ik weet dat er ergere dingen zijn. Ik voel me wel eens schuldig. Dan lees ik blogs van de andere meiden. Of berichtjes in onze hele gezellige groepsapp, berichtjes over ziekenhuisbezoekjes, spoedopnames, en gedwongen isolemenent en dan denk ik zo slecht heb ik het nog niet. Ik heb mijn eigen kindjes, de gastkindjes. Ik ga eropuit, ik kan nog (moeizaam) hardlopen met mijn toppertjes squad en dan is het toch niet meer zo’n small world ineens. Maar die dagen hebben een gouden randje. Op het moment is de fibropijn op een piek. De acht weken lockdown hebben mijn lijf en conditie geen goed gedaan.
Dus ga ik er vanaf deze week weer tegen aan. Ik ga mijn best doen om weer met de loopgroep mee te gaan, die weer mag beginnen. Het is mijn tweede week van volle bak in de opvang. En als ik mijn ritme weer een beetje terugkomt, komt het met mij ook wel weer goed. En dan hoop ik dat ik het liedje It’s a Small world voor het eerst weer hoor als we weer een paar daagjes naar Disneyland gaan. Mijn favoriete plek op de wereld. Meisjes ik neem mijn hoed voor jullie af die dit isolement als vaste prik hebben en niet acht weken maar al jaren lang.
Klik dan nu links bovenin de foto op bewaren!
Hi Manuela,
Ik lees al een tijdje mee en herken geregeld iets in je berichten. Echt fijn om te lezen iedere keer! Dank daarvoor:)
Ik vermoed ook fibro te hebben maar moet dit laten onderzoeken. Ik ben hypemobiel en heb hier na mijn zwangerschappen pas last van gekregen maar al lange tijd dat ik echt overal mijn spieren constant voel. De pijn is gewoon dragelijk maar het is er wel altijd (zeurend gevoel). Ik weet niet of je dat herkent? De laatste weken ook weer meer last gekregen maar ook minder bewogen. Relativeren helpt altijd wel als ik mentaal even doorheen zit. Ik ga er in ieder geval weer voor! Zet hem op!!
Bedankt voor je lieve berichtje. En dat zeurende gevoel is echt herkenbaar. Ik heb altijd het gevoel dat er een griepje aankomt. Mijn advies is laat je niet afwimpelen door een arts. En blijf in beweging. Probeer steeds een beetje meer te doen waardoor je conditie verbeterd. Succes en nogmaals bedankt dat je mijn Blogs leest.