Mijn hond staart mij aan. Ik weet waarom: hij wil uitgelaten worden maar buiten stormt het al dagen en de regen zwiept door de straat. De wind giert rondom het huis. Niet erg bevorderlijk voor mijn haarcoupe. Het is februari en we hadden het slechter kunnen treffen met het weer. Voor hetzelfde geld sneeuwde het en hadden we vrieskou. Maar dit is ook niks dat hondenweer.

Kort uitje

“Ja,” hoor ik mezelf zeggen. “We gaan zo naar buiten.” Ik heb daar natuurlijk absoluut geen zin in. Wanhopig met mijn regenjas aan met een nutteloze paraplu op zulke momenten in mijn ene hand. Poep opruimen met een plastic zakje in mijn andere hand. Kortom een kansloze missie. Ik vrees dat het vandaag wederom een kort uitje wordt.

Geen medelijden

Je hoeft natuurlijk geen medelijden te hebben met mijn hond. Hij heeft een relaxt leven, is bijna nooit alleen, heeft zijn eigen bank en krijgt vaak spaghetti die ik dan speciaal voor hem maak omdat hij daar zo dol op is. En heel belangrijk, ik hou ontzettend veel van hem! Dus tja, hij heeft niet veel te klagen en toch kijkt hij vaak mij moedeloos en bijna triest aan als er niet op tijd met hem gewandeld wordt.

Het hondenweer trotseren…

Ik geef het maar op en kan zijn trieste blik niet weerstaan. We gaan lopen door de polders die hier het Brabantse land rijk is. Mijn pas gefohnde haar diep onder een muts gestopt. Ik mis het modebeeld dat regenkapjes nog konden. Mijn regenjas aan, rubberen laarzen aan mijn voeten. Deze Brabantse diva gaat vandaag even niet voor de looks maar voor het gemak. In de hoop dat mijn blonde lokken nog goed vallen na de lange wandeling. En weg zijn we, het hondenweer trotserend waar daar heeft een mens tenslotte een hond voor. De frisse lucht opsnuivend met de regen in mijn gezicht maar een onbetaalbare dankbare blik van mijn hond. Daar doe ik het dan voor!