Het is weer zo ver. Ik zit momenteel in een flinke dip. Zoals ik eerder al schreef: mijn leven staat in de startblokken. Maar toch heb ik geen idee waar ik heen ga rennen. Ik zit namelijk met mijzelf in de knoop…
Mijn ziekte is zo’n groot onderdeel van mijn leven geworden, dat ik ook niet meer weet hoe ik zonder die ziekte zal moeten gaan leven. Ik wil dingen doen. Dingen die gezonde mensen doen. Weet je, ik was altijd zo’n gezond en sociaal mens. Alleen weet ik de laatste jaren niet goed meer wat ik tegen andere mensen moet zeggen omdat ik een heel andere levensstijl ontwikkeld heb.
Ik wil gewoon, gewoon zijn. Het kan zijn, dat iemand ooit heeft besloten, (daar boven in de hemel), dat ik nooit gewoon zal zijn. Ik wil dansen, uren lang, en tot midden in de nacht in de club blijven. Maar mijn lichaam kan tegenwoordig niet meer dan een beetje heupwiegen. Ik genoot er altijd zo intens van om hiphoples te geven. Maar nu lijk ik niet meer dan een stijve hark als ik thuis, als niemand het ziet, een paar moves eruit gooi.
Vroeger had ik een paar goede vriendinnen, je weet wel, van die meiden die je op die BBF foto’s ziet: waarbij ik al mijn verhalen kwijt kon, waarmee ik heel de tijd in een deuk lag, waarmee ik verhalen over jongens deelde en waarmee ik een vreetbui had. Nu voel ik mij soms zó intens eenzaam. Ik niet weet bij wie ik mijn verhalen kwijt kan zonder depressief te lijken, of wat ik moet denken als mensen mij zeggen dat het allemaal wel goed komt, of bij dat soort mensen die doen alsof je jouw vriend zijn, maar jou alleen maar zien als een sensatie.
Ik zit te veel opgesloten op de 12e etage, ook al is het uitzicht prachtig en ben ik trots op hoe wij ons huis hebben ingericht. Ik ben nooit alleen want Pluis zit altijd aan mijn zijde, maar verder is het stil. Het hoekje van de bank is al meer versleten dan de rest, puur omdat ik daar altijd zit, lig of slaap.
Elke dag zijn er weer diezelfde achterlijke Tv-programma’s. Programma’s die je normaal niet zou bekijken, maar waar ik dan toch maar naar kijk omdat ik toch niets anders te doen heb.En zo zit ik dan toch weer naar het scherm te staren, naar het ene achterlijke programma na het andere.
Ja, en dan zijn er boeken! Vaak hoor ik: ga een boek lezen waar je wat aan hebt, voor je studie of zo. Het enige dat ik dan denk is: jij bedoelt zeker die studie waarvan ik het werk nooit uit zal kunnen voeren? En daarna? Ach, dan lees ik weer 2 romannetjes op één dag.
Slapen? Het liefst doe ik dat de hele de dag door. Dan lijkt het een beetje alsof ik zoveel mogelijk tijd niet alleen door hoef te brengen. Die tijd is immers niets meer dan op de bank uit het raam liggen of zitten staren..
Zit op dit moment thuis te werken en zie jouw berichtje voorbij komen……
Ach lieve schat toch…. Het liefste zou ik nu heel eventjes naar je toe willen komen, je eventjes vasthouden, eventjes knuffelen, maar dat lukt even niet; ten eerste heb ik vandaag geen auto (Jordy is aan ’t verhuizen naar Rotterdam) en ten tweede staat m’n agenda redelijk vol helaas met allerlei klusjes die deze dagen gedaan moeten worden…..
Daarom hierbij een heleboel digitale positieve energie voor jou, een denkbeeldige knuffel en heel veel liefs!!!!
We denken zo vaak aan je.
Zou je het leuk vinden als ik gewoon tussendoor een keertje bij je langs kom, zomaar even bijkletsen….. Doordeweeks bijvoorbeeld op een dinsdag of donderdag overdag heb ik vaak best wat lege uurtjes.
Ik hoor het wel of we dat een keertje kunnen afspreken. En je hoeft dan echt niet te kijken hoe je je voelt of je beter voordoen als dat je je voelt, je mag bij mij gewoon lekker helemaal jezelf zijn.
Heel veel liefs en een dikke knuf!!!
Anjo xxxxx
Herkenbaar hoor…
Vaak heb ik dappere plannen hoe ik meer variatie in mijn dagen krijg, maar dan veranderd er wel iets, zoals een vriendin die afbelt, of ik die moet afbellen voor een afspraakje,… niet evident :/
Veel moed Stéphanie <3
Zo herkenbaar; hopelijk komt hier verandering in 🙂
Deary, Do I know what you mean, what you feel because I’ve been there and still am. God Bless you in every possible way. Granny