In een reeks blogs voor JustLiveBlog.nl vertelt Sholaiska over haar opname en ervaringen op de Intensive Care. Nieuwsgierig naar de voorafgaande delen? Je kunt ze hier teruglezen.
Net toen ik mijn telefoon weg deed kwam de chirurg binnen met mijn verpleegkundige van onze zaal om mijn chirurg te assisteren. Ik voelde alleen de pijn van de verdovingsspuit, ik voelde wel nog dat ze aan mijn benen aan het rommelen was maar de scherpe pijn was godzijdank zo goed als verdwenen. Erna besloot ik om mezelf op te frissen wel dan in bed maar gewoon lekker schoon. In de middag had ik een magisch moment en liep ik zelfstandig en wel met mijn infuuspaal naar buiten dan niet naar de hoofdingang op de begaande grond maar op de eerste etage waar de Centrale huisartsenpost zit en de SEH dat is dichterbij en minder lopen.
Heerlijk frisse lucht, stak mijn hoofd richting de zon en voelde de warme gloed op mijn wangen. Ik mocht ook naar buiten omdat ik na mijn ochtend dut erg goed zat met mijn temperatuur ik zat op 38.2 hoera hoera hoera! Misschien mocht ik morgen al naar huis om thuis uit te zieken en te herstellen mits ik weer koorts zou krijgen. Ik maakte nog snel een selfie en stuurde die naar mijn vriend.
Oh ik was echt een blij ei mocht maar 5 minuten naar beneden dus na de selfie liep ik weer rustig naar de liften en zo mijn afdeling op. Ik had nog later die dag bezoek gekregen van een aantal dierbare mensen, deden een sapje in het restaurant van het ziekenhuis en alles ging eigenlijk wel goed, zij merkte wel dat ik meer moeite kreeg met ademen en praten maar mijn temperatuur was stabiel en de andere controles zoals hartslag, zuurstof en bloeddruk niks om mij druk om te maken.
Vlak dat ik de laatste controles waren gedaan kreeg ik meer moeite met ademen en ik hapte naar lucht en gaf dat aan bij de avonddienst verpleging. Ze zei volgens mij heb je je astma puf niet goed ingenomen, dat zei ze op zo een vermoeiende toon maar ik was te moe om tegen woord te geven en zei ik dat, dat het geval niet was en ze kwam met een apart zuurstof kap ding aan waar ik mijn astma puf in kon klikken en zo makkelijk de medicijn zou inhaleren dus ik mocht dat gaan doen en erna proberen te slapen. Nou ik kan je vertellen dat heb ik gedaan en ik heb geslapen als een roos achteraf gezien zo dankbaar dat ik in 1 ruk heb kunnen slapen niet wetende wat er de volgende dag zou gebeuren.
Niet wetende toen ik wakker werd dat het nog maar half 4 in de nacht was het voelde alsof ik 14 uur heb geslapen maar ik voelde me heel apart ik drukte op het belletje er kwam een verpleegkundige aanlopen en die vroeg wat er aan de hand was ik vertelde het en erna ging ze overleggen met de dienstdoende zaal arts hij kwam eraan met iemand van de Intensive Care want wat blijkt deze zaalarts heeft ook mijn foto’s bekeken en daar bleek je al te zien dat ik een beginnende longontsteking aan het ontwikkelen ben en dat waarschijnlijk de oorzaak is van de koorts en het moeite met ademen. Hij zei ik heb een intervist meegenomen zodat hij jou leert kennen en je kan bespreken in de team van Intensive Care gewoon voor de zekerheid mocht het verkeerd gaan lopen of je raakt zieker dan hebben zij in ieder geval mijn dossier gelezen en weten ze wie ik ben.
Ik was erg verbaasd en enigste wat eruit kwam is oke. Hij besloot om ook een andere antibioticum te gaan starten i.v.m. de longontsteking. Ik ben erna in slaapgevallen. In de ochtend werd ik wakker en de verpleegkundige deed haar ochtend controle ik zag in haar gezicht paniek. Ik las de waardes af van het meet apparatuur wat ze bij zich had en daar stond het mijn zuurstof was extreem laag 78%. Normaal gesproken is een normaal gezond saturatie (zuurstof) waarde tussen de 95 en 100 procent.
Ik knipperde 1 keer met mijn ogen en voor ik het wist stond er 4 man artsen aan mijn bed inclusief 2 verpleegkundigen was het 4 + 2 gratis? Het ging allemaal zo snel voorbij alsof ik in een achtbaan zat met woorden waarvan je zou denken en nu in het normaal begrijpelijk Nederlands. Ik zei er maar niks van omdat ik in de nacht woorden had met mijn verpleegkundige. Ze vond dat ik weinig imput toonde in mijn herstel volgens haar kon ik alleen maar klagen dat ik sommige dingen niet kon en het wel in haar ogen makkelijk zou kunnen. Terwijl ik nog tegen haar had gezegd ik heb moeite met ademen en zij mij niet serieus nam. Als ze dat wel had gedaan had dit misschien voorkomen kunnen worden of in iets mindere maten dan dat ik op dat moment aan toe was.
Soms baal ik zo erg van mijn leeftijd, mijn uiterlijk en mijn spontaniteit. Ik was in deze periode nog maar 23 jaar en bijna 4 jaar chronisch ziek. Heel veel mensen kunnen zich niet voorstellen zo jong dan zo ziek, zoveel opnames, zoveel al voor haar kiezen te hebben gehad. Maar toch zo vrolijk overkomen er goed uit zien omdat je 9 van de 10 keer niet aan mij kan zien of ik wel of niet ziek ben. Of als je een leuke foto plaats waar je een leuk outfit aan heb, haartjes leuk, klein laagje make up dan krijg je zoveel te horen. Oh is ze wel ziek? En zo kan ik nog meer frustraties benoemen die ik krijg als mensen zo snel hun voor oordeel trekken. Ik lig niet voor de lol in het ziekenhuis te vechten ik ben liever ook gewoon op het werk of met een studie bezig maar nee helaas dat geluk is niet weggelegd voor mij.
Ik hou nog steeds mijn mond en wacht tot ik van Queen nurse een orde krijg die ik kan opvolgen om woordenwisselingen te voorkomen ik dacht altijd twee stappen vooruit. Ik voelde mij zo zwak maar besloot toch te gaan douchen weliswaar met hulp van een zuurstoffles, ik kan je vertellen voor de dames onder ons die in een relatie zitten douchen met je vriend samen gaat sneller dan douchen met een verpleegkundige, de zuurstoffles en het infuus.
Na een uur in de hitte en stoom van de badkamer en liepen we samen naar mijn bed en nadat ik veilig en wel in bed lag ben ik in slaapgevallen. Drie uur later werd ik wakker, mijn zuurstof werd verhoogd naar 4 liter mijn saturatie steeg maar niet en praten ging moeilijker. Radiologie werd op gepiept om naar boven te komen voor een foto aan bed. Omdat staan en lopen geen doen is brachten ze heel attractie foto mee naar boven zo de zaal in bij mijn bed. Er werden weer foto’s van mijn longen en hart gemaakt. De uitslagen zou ik waarschijnlijk einde van de middag horen.
Benieuwd naar de uitslag? Lees volgende week deel 4.
