Deze week, precies 2 jaar geleden, begon mijn allereerste alvleesklierontsteking. Nu, 2 jaar later, zijn er 10 ontstekingen voorbij gekomen. Lees hier mijn ervaringen vanaf de allereerste keer.

Het was op een maandagochtend, ik herinner mij dit omdat wij op de zaterdag ervoor een top feestje hadden gehad met allemaal vrienden bij mijn ouders thuis. Esli was vrij en bleef bij ons en na het feest hebben wij eens lekker uitgeslapen.

Ik was al vroeg wakker en ging het ontbijt maken. Dat was zo rond een uur of negen. Helaas had ik lichamelijk veel pijn. Ik ben in het ziekenhuisbed (in de woonkamer) gaan liggen om daar mijn boterhammen op te eten en wat TV te kijken. Toen begon deze maandelijkse hel. In eerste instantie kon ik maar niet ophouden met overgeven. Elke slok water kwam er direct weer uit. Dit was nog wel te doen, maar toen begon de pijn te verergeren… Ik lag werkelijk te gillen in mijn bed, terwijl ik de afgelopen (bijna) 2 jaar gehoord had van artsen en verplegers, dat ik een hoge pijngrens heb.

De huisarts was meerdere malen gevraagd te komen. Helaas was mijn eigen huisarts niet in “huis” en moest er een vervangend arts komen. Hij kwam pas om 5 uur in de middag. Hoe ik dit overleeft heb? Geen idee.. Ik heb zoveel pijnstillers extra geslikt, maar niets hielp. Zodra hij kwam was het wel hem wel direct duidelijk dat de toestand ernstig was. Er werd gelijk met spoed een ambulance gebeld. Helaas kan ik me niets meer herinneren van de rit.

Na meerdere onderzoeken op de SEH, (Spoed Eisende Hulp), werd het duidelijk dat ik een acute alvleesklierontsteking had en dat, door het lange wachten op de huisarts, mijn organen uitgevallen waren..

Ik kon nog geen minuut mijn ogen open houden. Als iemand tegen mij praatte, moest ik mijn ogen dichthouden om mij te concentreren op wat er gezegd werd. Op de afdeling kreeg ik een morfine pomp. Dit is een lachertje. Ik slikte toen al 25 pijnstillers à la morfine per dag. Ik mocht elke 7 minuten op dat pompje drukken. Na een dag flink verslechterd te zijn, bleek dat ik meer dan het dubbele vroeg dan dat ik kreeg.

Toen ik steeds verder wegzakte, werd er besloten mij op de High Care te leggen. Ik kan mij nog herinneren dat ik erg bang was voor de naald die ze in het bloedvat in mijn pols gingen prikken, waar het infuus kwam. Dit zijn die echte hardcore infusen, niet met plastic buisjes maar met grote naalden, waar ook het hart mee in de gaten gehouden wordt.

Aangezien mijn toestand nog steeds alleen maar verslechterde, werd de hulp ingeroepen van een vrouwelijke IC-arts, die nog wel een oplossing wist nadat zij met meerdere ziekenhuizen overlegd had. Dit werkte helaas toch ook niet echt..

De volgende ochtend om 7 uur stond de arts aan mijn bed met de mededeling: Mevrouw Harmsen, wij gaan nu uw ouders bellen. Wij moeten drastisch ingrijpen, want als wij dat niet doen, bent u morgen dood..

IMG673

Ja, dat was even schrikken en slikken, ook al kon ik deze mededeling maar nauwelijks in mij opnemen.

Ik kreeg een epiduraal (dit is een slangetje dat in mijn ruggenwervel gehecht werd, waardoor medicijnen toegediend werden en ik van mijn bovenbenen tot mijn borsten verlamd raakte). Wat deed deze epiduraal zetten zeer! Maar wat voelde het fijn om het even niet uit te hoeven gillen van de pijn. Ik heb  toen voor het eerst in dagen even geslapen.. !

Hierna lag ik aan 10 slangen en 3 infuuspalen vol met zakken. Dit noemde ik dan ook mijn persoonlijke kerstbomen met alle lichtjes en de nodige piepjes, die iedereen wakker hielden.

Na deze week lag ik nog 5 weken in het ziekenhuis.Voor mij is dit een persoonlijke WakeUpCall geweest. Ik had mijzelf opgegeven. Ik moest zorgen dat ik voor mijn lichaam ging vechten, want er was niemand anders die dat voor mij kon doen..

IMG_2491