Wie mij kent weet het al langer. Ik heb er al minder last van doorheen de jaren wegens veel werken aan mezelf en zo. En boy o boy, wat was daar werk aan! 😉

Geniepigaard

In de moeilijke dagen waar een mens alweer zijn kot niet uitkan omdat slapen geen energie geeft, de benen weeral staken, de reuma feest viert samen met de buik en er een lap migraine tegenaan gooit, dan, ja dan… Dan komt die sneaky friend toch weer opduiken. Juist op die momenten waarop je dat dus niet kan gebruiken omdat je energie gevraagd wordt op andere dringendere gebieden. Ik zei het toch al dat het een geniepig ding is.

Biechtuurtje

Het klinkt ook totaal gestoord wat ik hier nu ga opbiechten, maar het is wat ik dan voel op die momenten dus ik gooi het hier in de groep. Ook een stuk uit nieuwsgierigheid: bestaan er nog van die gestoorde zieken als ik? 😉

Shame on you

Dus, ik lig dan total loss zielig te wezen op de zetel en dan kruipt de schaamte weer naar boven. Schaamte ja. Schaamte omdat ik niet genees. Op die momenten heb ik dan het gevoel dat anderen het in mijn plaats al lang hadden opgelost. Waarom kan ik dat dan niet? Het zou toch simpel moeten zijn in onze selfmade wereld? Met hard werk kom je er toch? En geloof me, ik doe keihard mijn best. Al decennialang. Levert dat wat op?

Loser

Op die schaamtelijke momenten voelt het in elk geval dat de opbrengst nog niet zichtbaar is onder een microscoop. Ik erken, als mens en persoon ben ik enorm gegroeid tijdens mijn zetelavonturen tegenover mijn jonge zelf. Maar dat lijf verslijt en verslijt almaar meer en waar gaat dat naartoe? Waarom kan ik dat hier niet stoppen?

Kringetjes

Tuurlijk, er is heel veel moois en goeds in mijn leven, tuurlijk, dat weet en voel ik oprecht. Daar leef ik ook voor. Maar ik als chronisch zieke lijk ik wel in kringetjes te lopen. Waarom ben ik hier nog niet aan voorbij? Waarom kan ik niet eens naar de supermarkt boodschapjes doen ofzo. Waarom moet ik altijd die lijfelijke en dus ook emotionele stormen doormaken? Dat moet toch zijn dat ik iets grondig fouts doe, niet? Dus schaam ik me voor de loser die ik ben.

Pleit ik schuldig of…

Je schamen is trouwens iets heel anders dan je schuldig voelen. Je voelt je schuldig om iets wat je deed of naliet, over een actie van jou. Je voelt schaamte om wie je bént. Het gaat niet over je handelen maar over je zìjn. Kortom, een redelijk pittig beestje, die schaamte. Niet iets om zomaar licht over te gaan.

Kom je even bij me?

Ik weet het, je hoeft het me niet te zeggen. Velen waren je al voor. En jullie zijn allemaal engeltjes en superlief. Dat het niet waar is wat ik uitkraam enzo. Maar op die uitgeputte momenten waarin de sneaky vijand mijn kop en hart overneemt, is de schaamte net zo echt als een ander gevoel. Het is een zwaar verdrietig eenzaam gevoel van totale mislukking. Het is nu eenmaal zo. Ook dit gaat weer voorbij. (En komt weer terug helaas, maar ook dat gaat dan weer voorbij enzovoort.) Kom nu maar gewoon even bij me zitten en laat me maar even…