Heb je je het ook al afgevraagd? Zo van, is dat iets, chronisch ziek zijn, op financieel gebied? En dan heb ik het niet over hoe rijk je wordt als spoonie (heel heel héél rijk uiteraard), maar op economisch vlak?

Harde woorden

De laatste tijd hoor of lees ik zinnen die hard kunnen aankomen als chronisch zieke. Door corona lijkt alles nog scherper gesteld in de media, maar het leeft al langer in onze westerse wereld. Namelijk de idee dat alles en iedereen wat geld kost zonder te werken voor dat geld, van geen tel is. Mensen in woon- en verzorgingshuizen hebben geen stem in het coronadebat, net als mensen met een handicap en ga zo maar voort. Waarom? Omdat hun stemmen minder krachtig zijn en niet gehoord worden in een wereld van roepers met “meningen”. Omdat de maatschappij er geen economisch voordeel uit kan halen en de economie koning is.

Cru

Om het cru te zeggen: wij zijn overbodig en bovendien nog lastpakken ook. Profiteurs die enkel geld kosten. Waar “wij”, de maatschappij hard voor werken, voor dat geld. Ik hoorde echt confronterende uitspraken waar uiteraard over nagedacht moet worden zoals: waar investeren we als land in en waarin niet? Gaan we voor sociaal of voor kapitaal? Kan beide tegelijk? Is al wie kwetsbaar is enkel een lastig ding, een sta-in-de-weg? Is de ene mens meer waard dan de andere?

Hoeveel brengt dat op?

Dan kan ik wel mooi zeggen dat oudere mensen en zieke mensen in al hun vormen ook hun waarde hebben in de wereld. Zij hebben hun wijsheid, ervaring en hun tijd, hun inzicht in het mens-zijn en de imperfectie daarvan. Als je even loskomt van hun financiële waarde in getalletjes, zie je dat er schatten verborgen zijn in contacten met hen. Maar je moet er wel even de tijd voor nemen. Voor willen nemen. Dan ontdek je de meerwaarde ervan. En laat het nu net zo zijn dat tijd een schaars goed is geworden dezer dagen…

Jij bent genoeg

Elke mens is genoeg. Elke mens heeft bestaansrecht. “Hier zijn” is al voldoende. Dat is geen recht, dat is een feit. En gaskamers is niet the way to go, dat staat in ons collectieve brein gegrift. Maar dankzij jaren van ziek zijn en de soms harde feedback onderweg, gaat een mens al eens twijfelen aan dat recht. Dan voel je je een probleem in plaats van een volwaardig wezen met een slim brein en een hart vol gevoelens. Ook al weet je dat het onzin is je zo te voelen en dat je potverdorie de moeite bent om te bestaan, je voelt het toch.

Gemengde gevoelens

Het kan me verdrietig maken als ik zulke berichten hoor en lees. Het maakt me tegelijkertijd ook ontzettend dankbaar voor het feit dat ik geboren ben in een nest dat financieel geen zorgen had, dat ik in een land leef waar sociale zekerheid en solidariteit ondanks al dat gemor wél bestaat. Er zijn andere gebieden in de wereld… Dankbaar ook dat ik iets kan en mag betekenen voor de bijzondere mensen die me omringen in mijn leven. Dat ik financieel gesteund word door de overheid, jullie dus. Voor hoe lang nog? Dat zullen we wel zien. Nu is nu.

Laat het rrrrrrrollen!

En trouwens: zeg nog eens dat wij niks opbrengen! Wat met onze ziekenhuisuitjes, pilletjes en poedertjes, plakkers en spuiten, met onze dure voeding, ergonomische hulpmiddelen enzovoort? Wat met de hulp in huis, de ruitenwasser en vooral die cosy sweatpants in 25kleuren? Het geld dat we krijgen, laten we rollen richting… inderdaad: economie! Pleit ik hier nu voor meer zieken, meer hulpbehoevenden in onze wereld? Zeker niet! Want ook al lijkt het zeer verleidelijk als hardwerkende burger om alle dagen thuis te zijn en er nog geld voor te krijgen ook, kan ik je alvast dit vertellen: “It ain’t no walk in the park…”