Begin september kwam ik een post tegen op de Facebookpagina van een fotograaf die ik volg. De post ging over de betekenisweek en dat je je daar vanaf dat moment voor kon aanmelden, ik twijfelde.
Aanmelden?
Tijdens de betekenisweek geven zo’n 14 fotografen door het hele land (Moment Design Collectief) gezamenlijk 50 gratis fotosessies weg aan mensen met een ingrijpende ziekte. Je kan iemand opgeven die ziek is om in het zonnetje te zetten of juist om iemand te bedanken, iemand die er altijd voor jou is en je steunt bij jouw ziekte.
Ik twijfelde nadat ik de post had gelezen. Het leek me geweldig, een fotoshoot doen stond al hoog op mijn wensenlijstje sinds de geboorte van onze dochter. Toch besloot ik ons niet aan te melden. Puur door onzekerheid, denk ik, omdat ik vaak verhalen hoor en lees van mensen die het allemaal veel erger hebben. Mijn ziektes zijn niet dodelijk, ik leef niet van operatie naar operatie, ik heb een prachtig kindje kunnen krijgen.
Toen ik er dagen later weer een post over zag, met ‘allerlaatste dag dat je je kunt aanmelden’, dacht ik “weetje , f* it, ik meld me aan! Want waarom zou ik het niet verdienen, waarom zou ik mezelf daar weer in tegenhouden? Ik ben ook ingrijpend ziek, ik heb elke dag veel pijn en het veranderd mijn doen en laten in het dagelijkse leven en in de toekomst. En zo ook het leven van mijn man en dochter.
Thanx babe
En zo gaf ik ons op om mijn man (en dochter) te bedanken. Mijn man die mij al 7 jaar steunt en aanmoedigd, mijn persoonlijke cheerleader. Mijn man die moest aanzien hoe ik door diepe dalen van mijn depressie ging, mijn man die mee is gegaan naar (bijna) elk huisarts en elk ziekenhuis bezoek. Mijn man die mij liet inzien hoe leuk en sterk ik eigenlijk ben.
Daarmee voel ik mij ook vaak schuldig. Schuldig omdat hij niet het leven leidt dat hij zou moeten leiden. Het leven dat hij zou hebben met een gezonde partner. Natuurlijk is dat nu ook het geval met mijn dochter, het schuldgevoel. Liefde en aandacht in overvloed, maar ik gun ze zoveel meer.
The time to shine
Een dag later kreeg ik al een mailtje, we waren ingeloot! We spraken af voor vrijdag 2 oktober. We hadden vroeg in de ochtend -voor ons doen- afgesproken én het was ook nog een uurtje rijden. Net op zo’n dag was de kleine dame een heerlijke nachtbraker geweest en stonden wij op ver voordat onze wekker (diezelfde kleine dame) afging.
Eenmaal aangekomen op de plek van bestemming, het waterloopbos, was de mist al wat opgetrokken en kwam er een zonnetje tevoorschijn. Daar stond Nathalie (In beeld bij Nathalie), onze fotograaf, al op ons te wachten. Zij nam ons mee naar een veld vol prachtige bloemen. Deze bloemen zouden normaal gesproken voor bloemencorso’s zijn gebruikt, maar vanwege Corona ging ook dat niet door. Zonde, maar een gelukje voor ons!
Nagenieten
We hebben er zo van genoten! Sowieso is het altijd genieten om onze dreumes zo te zien rennen en doen, het is net een hondje wanneer ze naar buiten gaat. Maar Nathalie was ook zo leuk met haar! Het is gewoon een leuk mens, die prachtige foto’s maakt met een ongedwongen sfeer. Het heeft veel voor mij (ons) betekent. Ook het feit dat die rotziektes/aandoening me nu juist een keer iets positiefs gaven. (Naast het bloggen voor justliveblog natuurlijk!)
We hebben vandaag de foto’s ontvangen, wauw! Die combinatie van de bloemen, het mistige zonnetje, de persoontjes waar ik zielsveel van hou, het lijkt wel een droomwereld!
Ik kan je niet genoeg bedanken, dus bij deze; nogmaals bedankt Nathalie!
