Ik wacht er al even op. Al jaren? Ik ben de tel kwijt. D-Day. Bestaat die wel of is het een utopie, een ultiem verlangen?

Uitgerust

Uitgerust. Is dat een term die jou iets zegt? Ik weet het intussen niet meer zo goed of ik wel goed weet wat dat inhoudt. Wel weet ik dat dat voor mij onbewust wel iets is om naar te streven. Al lijkt het intussen onbereikbaar geworden te zijn… Toch blijft het een heerlijk doel om zo veel mogelijk te realiseren, niet?

Oester

Stel je voor: gewoon een goeie bruisende energie. Vanbinnen. Niks wat trekt of sputtert of piept in je lijf. Alles loopt gesmeerd en je lijkt de wereld aan te kunnen. Af en toe vang ik er een glimpje van op. Een fractie van een fractie van uitgerust maakt me al redelijk high! Ik ga dan lichtjes euforisch volop genietend over mijn grenzen (terwijl ik me daar trouwens ten volle bewust van ben) gewoon omdat het gaat! Amazing, zou ons Astrid gezegd hebben.

Ik denk dat het zo Amazing is, net omdàt het zo zeldzaam is. Zoiets als de perfect gave natuurlijke parel in die ene oester ergens diep verborgen in een of andere uitgestrekte oceaan. Quasi onvindbaar maar o zo mooi!

Stay real

Hej, en dan heb ik het dus niet over een verlangen om de Mont Ventoux te beklimmen met de fiets of de marathon in New York te lopen. Zo realistisch blijft mijn droom wel. Nee, niets heerlijkers dan vlot te voet boodschappen te kunnen doen zonder dat je lijf sputtert en je niet weet of je goed thuis gaat geraken, wat huishoudelijk spul kunnen aanpakken wat al weken je ogen uitsteekt, je haar wassen,… Genieten van het gewone leven zoals het bedoeld is. Denk ik. Want ik weet niet meer zo goed wat echt uitgerust betekent, weet je nog?

Dus ik ben al zo blij als een kind als ik me een beetje minder uitgeput en oververmoeid voel. Als er eens een nacht tussenzit zonder hevige misselijkheid, littekenpijnen, steken, buikpijnen, krampen,… Als eten minder een moetje is, maar meer een kunnen. Weg hoofdpijn of zware migraine, geen pijnlijke keel, ogen, ontstoken mond… Een kinderhand is gauw gevuld he! 😉

Foutje!

En daar ga ik dan al eens in de fout… Als je het fout mag noemen: het is eerder willen leven, eenvoudigweg leven. Een voorbeeldje uit de praktijk. Dus dan ga je heel uitgeput maar een beetje minder uitgeput dan ervoor (volg je nog?) mee met de mama boodschappen doen (auto!) in de supermarkt om meteen je karretje weer in te leveren en langzaam naar de auto te lopen en daar stilletjes -heel stilletjes- te blijven zitten tot de mama klaar is met haar boodschappen. Je weet het eigenlijk op voorhand, maar je wil er niet aan. En dan gebeurt er al zo eens iets. Oeps!

“Hoe ver kan je het drijven?” Denk ik op die momenten wel eens. Want uitgeput kan al eens eng voelen vanbinnen. En je zit er au fond alleen mee, met dat gevoel, ondanks alle steun en liefde.

Gevolgen

Niet uitgerust maakt me ook soms anders dan ik zou willen zijn. En dat vind ik niet altijd even leuk. Ik mis veel cultureels omdat dat meestal ‘s avonds te doen is. Ik spreek vaak in “Leuk, ja, maar het kan zijn dat…” Ik vergeet al eens een verjaardag, iets wat ik al persoon zelf niet zou doen. Ik werk niet. Nope, geen gezin of kindjes. Ik ga weinig naar mijn vrienden toe, zij komen mijn kant op. Boodschappen kan ik niet altijd zelf doen. Ik kan mensen in mijn omgeving die het nodig hebben vaak niet steunen op de manier die ik zou willen. Het is niet enkele dagen gaan logeren bij je Nederlandse meter omdat je dat simpelweg nu teveel zou zijn. En zo nog wat van die dingen.

Hé, ook dit is oké

Wat een ellende? Maar nee, gewoon een realiteit waarrond ik toch ook wel een zinvol leven heb kunnen opbouwen. En dat maakt me best trots op mezelf. Na al die jaren durf ik dat nu wel luidop zeggen. Dat is wel anders geweest. Want niet uitgerust of megamega uitgeput in een chronische staat betekent ook: veel diepe aandacht voor de ander op mijn manier als die ontmoetingkjes er zijn, grote liefde voor diezelfde ander ook al zien we elkaar een tijd niet, superkeihard genieten van kleine dingskes, soms met de ogen toe overlevend op de zetel onverwachts mooie gesprekjes horen op de radio, als lezen kan volop genieten van reizen in woorden, grote dankbaarheid voor mijn leven en thuisje en en en…

Maar wil dat zeggen dat ik dus verder lekker megamega uitgeput wil blijven? Mag ik kiezen? Nee, doe mij dan toch maar uitgerust! Echt. Wat zou me dat een kado zijn…