Een beetje verveeld scroll ik door de foto’s in mijn instagram feed. Foto’s van maaltijden, romantische stelletjes, eentonige selfies en foto’s van prachtige meiden in de sportschool. Daaronder vaak de slogan “fit is the new skinny”. Mijn interesse is gewekt.

Snel klik ik door en ik kom op een blogpost terecht dat geheel gewijd is aan deze slogan. Het komt er op neer dat het niet uit maakt of je mager, dun of stevig bent. Ik laat het even bezinken en word steeds enthousiaster. Helaas was mijn enthousiasme van korte duur en moet ik eerst een zin volledig lezen, voordat ik enthousiast word. Ik dacht even dat ik mezelf voortaan Skinny Kelly kon noemen, er kwam helaas verderop in de zin een grote maar. Het maakt namelijk niet uit of je dun of stevig bent, zolang je maar fit en gezond bent. En dat is natuurlijk wel een dingetje…

Aan de zware gewichten hangen en uren sporten is funest voor mijn lichaam en ook ten strengste verboden. Ik wil een ruzie met mijn fysiotherapeut voorkomen, dus het fitte kan ik daarom op mijn buik schrijven. En als trotse eigenaar van het Ehlers-Danlos syndroom is gezond zijn ook niet echt van toepassing. Jaloers scroll ik verder op Instagram en vergaap me aan alle mooie lichamen en gezonde maaltijden. Even haat ik mijn lichaam, maar al snel weet ik mijn frustratie om te zetten in iets positiefs. Ik ben namelijk wel degelijk fit!

Chronisch ziek zijn wordt namelijk vaak vergeleken met een topsport en daar ben ik het hartgrondig mee eens (niet alleen omdat ik daar het stempeltje fit door krijg, haha). Dagelijkse bezigheden kosten mij door de pijn en het verkeerd gebruiken van mijn spieren namelijk net wat meer moeite. Boodschappen doen of naar de bus lopen is voor mij net cardio en reizen met het OV of werken is te vergelijken met zware krachttraining. Tel daar de overige dagelijkse bezigheden en mijn oefeningen van de fysio bij op en mijn programma is te vergelijken met dat van een topsporter. Helaas val ik hier niet van af, maar het heeft mij wel nieuwe inzichten gegeven. Mijn lichaam kan dan misschien niet urenlang in de sportschool hangen, maar het is wel een lichaam om trots op te zijn. Het weet zich na blessures altijd weer te herstellen, het is sterk genoeg om de dagelijkse pijn aan te kunnen en ik weet me elke ochtend weer uit bed te rollen om enthousiast aan de dag te beginnen (Oke.. Op maandagochtend misschien iets minder enthousiast…).

Door mijn lichaam op te hemelen, vergeet ik helemaal te vertellen waarom ik überhaupt naar foto’s van vrouwen in de sportschool kijk. Dit is geen nieuwe fetisj (don’t worry), maaaarrr als ik mijn oefeningen trouw blijf doen: MAG IK BINNENKORT WEER SPORTEN! Ik zal nooit een fit chick (of skinny) worden, krijg waarschijnlijk een programma waar mijn oma zich bij gaat vervelen en ook zware gewichten moet ik laten hangen, maar het feit dat ik weer mag sporten maakt mij trots. Trots op mijn lichaam en dankbaar voor wat het wel kan..

Nu weet ik dat ik mij niet meer hoef vast te houden aan ‘fit is the new skinny’, maar dat van mezelf houden voldoende is!