Mijn dochter zou dit weekend 18 jaar zijn geworden. Geen feest, geen slingers, geen taart, niet door de coronamaatregelen maar geen verjaardag voor mijn dochter omdat zij deze leeftijd nooit heeft gehaald. Mijn dochter die ik al zolang moet missen en ik mijzelf niet kan voorstellen als 18-jarige. In mijn gedachten zal zij altijd klein blijven…

Pijn van het verliezen

De pijn van het verliezen van een kind verdwijnt nooit. De liefde van een ouder voor hun kind is namelijk onvoorwaardelijk en oneindig. Daarbij is de pijn van het verliezen van een kind ondraaglijk en gaat het nooit weg. Je leert ermee om te gaan. Rouwen om de dood van mijn dochter was het meest verwoestende, hartverscheurende, zielsverpletterende pijn die ik ooit hebt ervaren. Nu met de corona in onze wereld geloven dat het meest aanjagende dat ons kan overkomen, is om te sterven. Maar alleen een ouder die een kind heeft verloren weet dat dat het beangstigenste is.

Mee leren leven

Het overlijden van mijn dochter is iets waar ik mee heb moeten leren leven.Want het rouwen stopt nooit, het verliezen van mijn dochter was als het verliezen van het grootste, belangrijkste deel van mezelf. Het voelde erger dan mezelf verliezen. Het enige wat mij vasthoudt is de hoop dat we elkaar op een dag weer zullen ontmoeten in het hiernamaals.

Het leven gaat door

Ikzelf heb zeker mijn slechte momenten maar ik kan wel zeggen dat ik van het leven weer geniet. Ik hou mezelf voor dat zij er niet in mijn leven is gekomen om de rest van mijn leven daaronder gebukt te gaan. Het heeft mij op een bepaalde manier ook verrijkt. Ik kijk anders tegen het leven aan en maak mij geen zorgen om kleine onbenullige dingen. Zij heeft mij geleerd om vooral de mooie dingen te zien.

Geen verjaardag voor mijn dochter

En nu op de vooravond dat zij 18 jaar zou zijn geworden voel ik verdriet. Niet voor mezelf maar vooral voor haar. Wat had ik haar graag zien genieten van het leven. Omringt door vriendinnen, haar eerste autorit, een studie maar vooral genietend van wat het leven te bieden heeft. Dat doet mij het meeste pijn dat zij deze kans nooit heeft gekregen om uit te groeien tot een prachtige sterke jongedame, want dat zou ze zeker zijn geweest….

Niet meer in mijn armen maar voor altijd in mijn hart, mijn lieve kleine Nienka…