Soms moet je even uitvogelen wat je voelt. Ik heb zo mijn dagen dat ik mijn gevoelens helemaal niet voel. Op de een of andere manier maakt dit mij bang. Dit doet mij namelijk denken aan de periode dat ik erg depressief was.

Vandaag heeft Esli al meerdere keren gevraagd of het goed ging met mij. Een keer maakte ik een grap terug: ‘Als ik zo een potje heb zitten janken in de douche, dan gaat het wel weer.’ Toen ik later op bed een film keek, kwam hij terug en vroeg hij of ik echt gehuild had in de douche. Nou op dat moment nog niet. Maar nu, terwijl ik dit schrijf, rollen de tranen weer over mijn wangen.. Waarom? Ik heb echt geen idee.

Als je net bevallen bent schijnt het normaal te zijn dat je hormonen nog alle kanten op vliegen. Ik heb het idee dat het nu pas bij mij begint. Ik heb ineens trek in bepaalde dingen, kan soms een beetje kattig doen en ik ben zo vergeetachtig momenteel.

Maar terug naar het onderwerp. Het is momenteel veel. Dit betekent niet dat ik meer hulp nodig heb. Beter gezegd, ik wil geen hulp,want ik kan dit. Als je chronisch ziek bent en je wordt moeder, dan lijkt het wel alsof er een enorme oerkracht in je naar boven komt. Ik realiseerde me dit nog niet tot iemand dit vandaag tegen mij zei en dat zette mij aan het denken. Want het klopt wel degelijk. Maar dat wil niet zeggen dat je soms niet een momentje moet nemen om alles te verwerken.

8 Weken in een ziekenhuis liggen met meerdere vrouwen om je heen die allemaal een verschrikkelijke zwangerschap hebben, dat valt echt niet mee. Je ziet en hoort de meest afschuwelijke verhalen. Niet de vrolijke verhalen die je altijd hoort en leest.

Je hebt totaal geen privacy, geen verwerk moment. En dat met al die rondvliegende hormonen, de zorgen om je kindje en alles wat daar bij komt kijken. In mijn geval: 3 x morfine opbouwen en afkicken in 6 weken tijd, vaak horen dat ze Zayne wel of niet gingen halen, met/of zonder keizersnede, en daarnaast horen dat mijn oma het laatste stadium van kanker had. . Tot de 3e alvleesklierontsteking die zo heftig was, dat het gevaarlijk werd voor het leven van Zayne (mijn baby) en mij.  Altijd achteraf ga je pas relativeren en daar horen nu eenmaal tranen bij, want je bent weer eens een keertje aan de dood ontsnapt.

Volgende maand wordt het ziekenhuisopname nummer 20. Ik kan me nog herinneren dat ik bij 10 riep: ‘ Dit is de laatste keer!’ Helaas was dit niet zo..

Misschien lees je dit en ben je wel of niet chronisch ziek. Misschien denk je: ‘Maar je moet toch vooruit kijken?’ Dan wil ik alleen maar dit tegen jou zeggen: ‘Neem af en toe de tijd om stil te staan bij wat je meemaakt, want dat gun ik jou. Misschien ben alleen maar bezig met de toekomst en met het positief blijven.. Dat kan niet altijd! Als je niet relativeert met waar je op dit moment in het leven staat, dan ben je net Usain Bolt. Je rent, rent en rent nog harder. Dan ren je jouw eigen leven en gevoel voorbij.’

Vergelijk jouw chronische ziekte met een meer dat je moet overzwemmen. Er staan mensen aan de kant waar je begint met zwemmen. Die laat je achter. Deze mensen zijn niet in staat om deze levens stappen met jou in je leven te nemen.

Er zijn mensen die met je mee zwemmen. Deze mensen snappen hoe jij je voelt. Zij geven jou de ruimte om je af en toe shit te voelen en bij wie jij jouw hart mag luchten..

Er zijn mensen aan de overkant van dat meer. Deze mensen zijn niet in staat om met jou te ‘levelen’ over wat jij op dat moment voelt, maar vergeet niet, dat dit de mensen zijn die naar jou roepen, en jou de weg proberen te wijzen om naar de overkant van het meer te komen.

Maar doe alles op jouw tijd, op jouw manier, volg jouw gevoel en luister hier alsjeblieft naar..

liefs stephanie