Nog voordat ik mijn ogen open doe voel ik de pijn mijn lichaam overnemen. Mijn rug doet pijn, het voelt alsof mijn benen afgestorven zijn en ook mijn armen lijken niet meer bij mijn lichaam te horen. Toch word ik glimlachend wakker en kan mijn dag niet meer stuk.
De laatste weken heb ik in een dipje gezeten. Ik had nergens zin in, had weer meer pijn en mijn wereld beperkte zich tot mijn vriend, Gambit/ Rogue, mijn huis en mijn werk. Een prima wereld, maar ik gunde het mezelf niet om iets anders te doen. Afspreken met vrienden was en is me teveel, ik had weinig contact met de buitenwereld en ook shoppen voor een verjaardagscadeau wilde ik pas na lang aandringen van mijn vriend. Gelukkig is er één afspraak in het jaar waar ik niet onderuit wil of kan komen, namelijk het vieren van 1 april met mijn beste vriendin. Ik had van tevoren niet verwacht dat ik dit uitje zo nodig zou hebben.
1 april is in Brielle, het stadje waar ik vandaan kom, HET evenement van het jaar. Ook nu ik in Amsterdam woon kon ik het daarom niet over mijn hart verkrijgen om het te missen. De hele geschiedenis beschrijven is misschien wat lang, dus daarom een korte samenvatting. Op 1 april 1572 was de 80- jarige oorlog nog in volle gang en was Nederland bezet door de Spanjaarden. De watergeuzen kwamen per toeval bij Brielle terecht en besloten de stad aan te vallen en te bevrijden van de Spanjaarden. Brielle werd daarmee de eerste stad die bevrijd werd. Elke Briellenaar is hier natuurlijk ontzettend trots op en dit wordt daarom nog elk jaar trouw nagespeeld. Het spel hebben we helaas grotendeels gemist, maar dat mag de pret natuurlijk niet drukken.
Hoe leuk 1 april ook is, ik zag ervan tevoren heel erg tegen op. Het is vaak zo druk dat je alleen maar kan slenteren en ook een zitplekje vinden is uitgesloten. Ik weet hoe mijn lichaam hierop kan reageren dus ik vond het moeilijk m’n lichaam te vertrouwen. Gelukkig heb ik mij hier niet door laten weerhouden en had de dag niet perfecter gekund. Het weer was heerlijk, de sfeer goed en de biertjes lekker! Ik heb zelden zo hard gelachen en ook met mijn ouders en hun vrienden was het erg gezellig. Mijn moeder was zelfs blij dat ik ‘lichtelijk’ aangeschoten was. Zij heeft mij omdat ik van mijn 17de tot 23ste allergisch voor alcohol was bijna nooit aangeschoten gezien en vond het fijn mij zo onbezorgd en blij te zien. Helaas dacht mijn hoofd hier de volgende ochtend anders over, maar dat is een ander verhaal. Rond 19.30 gingen we na een Turkse Pizza terug naar huis. De wandeling heeft nog nooit zo lang geduurd en ik heb een paar keer overwogen om gewoon op de grond te zitten. Ik weet nou niet of dat aan de pijn of de drank lag, haha. Gelukkig wist Sanne me bij elke stap opnieuw te motiveren. That’s what friends are for!
Nu ben ik gebroken en ik moet zeker nog een week bijkomen. Toch heeft deze dag mij ontzettend veel positieve energie gegeven. Daar kan geen pijnlijke spier verandering in brengen! Door deze dag weet ik hoe belangrijk het is om soms gewoon iets te doen. Ongeacht wat de consequenties zijn. Nu is het tijd om weer lekker mijn holletje in te kruipen, met mijn vriend en mijn twee katten. Ik kan er weer een paar maanden tegen aan!
