“Als het leven je uitdaagt met tegenslagen daag jezelf dan uit om sterker te worden”. Dit is een zin die ik dicht op mijn hart draag en die goed samenvat hoe ik in het leven sta. Door de jaren heen heb ik geleerd dat sterk zijn niet alleen vechten of doorgaan is, maar dat sterk zijn ook accepteren en loslaten inhoudt. Voor mij echter het belangrijkste: sterk zijn is trouw blijven aan jezelf. 

Je vraagt je nu wellicht af wie ik ben… Het antwoord op die vraag is dat ik de essentie ben van mijn bestaan. Ik ben mijn lichaam, mijn geest, mijn ziel en energie. Ik ben de opeenstapeling van elke dag die ik heb geleefd, elke gedachte die ik heb gehad, elke keuze die ik heb gemaakt en elke actie die ik heb ondernomen. Ik ben iemand die veel nadenkt over zichzelf, over anderen en over de wereld om ons heen. Ik ben iemand die gelooft in de kracht en het belang van intersectioneel feminisme. Ik ben iemand die veel liefde te geven heeft aan anderen, omdat ik weet hoe belangrijk het is om af en toe een beetje extra liefde te krijgen. Ik ben iemand die je aanmoedigt om je hart te volgen, ook al weet ik dat dit soms eng is. Ik zie het leven als een reis naar mezelf en met alles wat ik meemaak kom ik dichter tot mezelf. Ik geloof dat verlichting pas bestaat als je kunt loslaten en leert te genieten van de kleine details van het leven. En dat de kunst van het zoeken naar wie je bent weten is wanneer je het licht in jezelf hebt gevonden. Hierdoor realiseer ik me dat, paradoxaal genoeg, aan de ontdekking van mezelf nooit een einde komt: ik blijf groeien en ik leer mezelf gaandeweg steeds beter kennen. Dat vind ik iets heel moois en dat allemaal maakt mij tot de persoon wie ik ben vandaag, Julia. Samen met mijn lieve hulphond Guus woon ik op een bootje en geniet ik van het leven! 

Complex Regionaal Pijn Syndroom (CRPS)

Sport heeft altijd een grote rol in mijn leven gespeeld: vroeger heb ik veel getennist, maar daarna werd ik fanatiek hockeykeeper. Er ging niets boven het gevoel van een goede duik of sliding maken of de adrenalinekick die ik kreeg tijdens strafcorners: keeper zijn was echt mijn passie. In de jaren dat ik keeper was heeft mijn lichaam het zwaar te verduren gehad. Mijn rechterknie is altijd al mijn zwakke plek geweest en de bewegingen die ik maakte zorgden ervoor dat mijn knie er niet op vooruit ging. Nadat ik een hockeybal tegen mijn knie aankreeg ging het allemaal bergafwaarts en werd ik in 2013 met pijnklachten doorverwezen naar het ziekenhuis. Aanvankelijk dacht iedereen dat het groeipijn of overbelasting was, maar de pijn bleef aanhouden en werd alleen maar erger. Wat begon als een lichte knieblessure veranderde in een helse pijn en breidde zich uit naar de rest van mijn been. Het voelde alsof mijn been in brand stond en zelfs een lichte aanraking deed zeer. We gingen ziekenhuis in en ziekenhuis uit, maar niemand wist wat er aan de hand was: ik was een meisje in de puberteit en het zou allemaal wel meevallen. Uiteindelijk werd er (pas) in 2015, na een jarenlange zoektocht, de posttraumatische aandoening CRPS (Complex Regionaal Pijn Syndroom) geconstateerd. CRPS heeft mijn leven compleet veranderd… 

Amputatie

Na jaren van behandelingen heb ik op 16 november 2020 een bovenbeenamputatie ondergaan, iets wat ik eigenlijk al wilde vanaf mijn achttiende. Mijn arts is in al die jaren erg terughoudend geweest als ik weer na een operatie of medicatietraject, die niet het gewenste resultaat gaf, aankaartte dat amputatie echt iets was dat ik wilde. Hij wilde er eigenlijk niks van weten en dat begrijp ik wel: het was ook een groot risico, niemand kan de garantie geven dat amputatie pijnvermindering oplevert. Het ging mij echter niet alleen meer om pijnvermindering… Ik wilde onder andere mijn eigenwaarde terugkrijgen door mijn eigen keuze te maken over mijn lichaam. Je lichaam is het centrum van je eigen oriëntatie en gebruik je om interactie met de wereld aan te gaan: het manifesteert je persoonlijke belevingswereld en ligt ten grondslag aan subjectiviteit. Daarnaast wilde ik weer mezelf kunnen zijn, mijn been voelde namelijk al lange tijd niet meer als onderdeel van mij (ondanks de therapieën die ik hiervoor volgde). Ik zag amputatie dus niet als wanhoopsdaad om mijn pijn te verminderen, maar als een bewuste keuze om de kans te creëren om opnieuw te beginnen. 

Dromen worden werkelijkheid

Amputatie was een risico dat ik nam en ondanks dat ik niet volledig pijnvrij ben, is het een van de beste keuzes die ik heb gemaakt! Door de amputatie en mijn prothese is er een hele wereld voor me opengegaan met allemaal nieuwe mogelijkheden waar ik een jaar geleden alleen nog maar van kon dromen. Ik kan weer naar buiten gaan zonder dat de wind pijn doet aan mijn been. Ik kan weer douchen zonder dat het water zeer doet en de tranen me in de ogen springen. Ik kan weer lopen zonder krukken en ik zit zelfs lachend op de fiets! Bovendien heeft de amputatie mij nog iets heel moois gebracht: nu ik geen krukken meer heb kan ik hand in hand lopen samen met mijn vriend. Het lijkt misschien simpel, maar elkaars hand vasthouden geeft zoveel liefde en warmte dat ik mezelf gelukkig prijs dat dit nu mogelijk is. Tot op de dag van vandaag ben ik nog altijd dankbaar dat ik dit avontuur ben aangegaan en in mezelf ben blijven geloven. Zoals ik al eerder zei: sterk zijn is voor mij trouw blijven aan mezelf. Er zijn nog zo veel dingen die ik met je wil delen, maar dat komt allemaal later nog! Voor nu wil ik nog zeggen: luister naar jezelf, je bent je eigen morele kompas!

Ik voel mij enorm geïnspireerd door de verhalen en blogs van anderen die mij geholpen hebben op momenten waarop ik zelf extra motivatie nodig had. Om hieraan bij te dragen wil ik via mijn blogs mijn persoonlijke groei met je delen en neem ik je graag mee op reis naar de ontdekking van mezelf: Julia’s reis.