Zelfvertrouwen… Hoe krijg je dat? Zit het in je vanaf geboorte, wordt het afgebrokkeld of opgebouwd door wat je meemaakt in het leven. Of ben je zelf verantwoordelijk voor je eigen zelfvertrouwen?

Ik heb twee kanten. Er zijn mensen die vinden dat ik zelfverzekerd overkom. Ik kan het zelf bijna niet geloven maar het schijnt zo over te komen. Dat zijn de mensen die ik niet te dichtbij laat komen, de buitenrand van mijn sociale leven zeg maar. Er zijn ook mensen die weten dat ik helemaal niet zelfverzekerd ben. Dat is mijn gezin, mijn beste vriendinnen. Die weten dat ik als in de spiegel kijk iemand zie die minstens 100 kilo weegt drie onderkinnen heeft, haar dat niet wil wat ik wil en die denkt dat iedereen negatief over haar kletst.

Ik ben bang voor de mening van anderen. Als ik uit ga met manlief dan verkleed ik mij minstens 4 keer en heb ik mijn make-up er al weer vier keer afgehaald en mijn haar heeft ook al een aantal transformaties gehad. Al vind ik het mijn mooiste jurkje met mijn leukste laarzen dan nog denk ik wat zullen anderen ervan vinden. Ben ik er niet te oud voor, kan dit wel en bovenaan staat stel dat ze over mij kletsen. Dus kies ik vaak voor veilig.

Er zijn dagen dat ik me wel goed voel en dan ook aan doe wat ik zelf leuk vind maar die zijn er niet vaak. En waarom is dat nou? Is het nou echt zo belangrijk wat anderen ervan vinden als ik het zelf leuk vind en mijn lief zijn mening ook al heeft gegegeven?

Puber

Als puber was ik niet zo. Ik had er werkelijk schijt aan. Deed aan wat ik wilde. Ik droeg hoeden, had een hele lange rode jas.  Nu zou ik daar zelfs niet aan denken. Mijn kledingkast om uit te gaan bestaat uit redelijk veilige spijkerbroeken , tops en jurkjes. Niets wat er in een groep uitspringt. Wanneer is dit gebeurt. Ik besprak het laatst met een vriendin , die in haar pubertijd juist voor veilig koos en nu helemaal haar eigen ding doet. Ze voelt zich nu pas haarzelf en ik… ik voel me onzeker en bang. Bang om op te vallen. Bang dat mensen vinden dat ik te veel praat en dat ik overheers in een gesprek.

Hoe komt het toch dat, ik neem aan dat ik hierin niet alleen ben, veel vrouwen zo bezig zijn met de mening van andere vrouwen? Ik heb mannelijke vrienden gesproken en die zijn hier echt niet zo mee bezig. Vind jij mijn overhemd niet mooi… Lekker boeiend, ik vind hem wel mooi.

Volgend jaar word ik 40

40!! Allemachtig toen ik dus 16 was, vond ik 40 echt knetteroud, en 50 nou dan was je wel bijna bejaard. Nu hebben wij vrienden in onze omgeving die de 50 al zijn gepasseerd of die het bijna worden. Bij mijn lief duurt het nog 3 jaar dus dat is ook niet meer zover in de toekomst. Wil ik de komende 40 jaar ook zo onzeker zijn zoals ik nu ben of ga ik gewoon mijzelf zijn.  Dochterlief noemt het midlife crisis problemen maar ik zit er wel mooi mee.

40 jaar het is echt een soort halverwege moment. Alsof je een reis aan het maken bent en nu kan je nog terug. Nu kan je nog beslissingen maken die de toekomst kunnen veranderen. De laatste twee jaar is er al heel veel veranderd, Ik ben mijn eigen bedrijf begonnen, heb de opleiding succesvol afgerond, heb een volle kinderopvang gecreëerd en heb mijn energie teruggevonden die fibromyalgie bij me had weggenomen.

Ik ben weer gaan sporten, heb mijn sociale leven weer opgepakt waar ik het een behoorlijk aantal jaren heb laten versloffen. Ik ben door mijn eigen passieve gedrag vriendinnen kwijt geraakt maar mijn dierbaarste zijn nog steeds een whatsappje verwijderd en door het hardlopen heb ik het gevoel dat ik er wel een aantal nieuwe bij heb gemaakt.

Dus nu is het zover.

Wat ga ik er zelf aan doen?

Ga ik me altijd laten beïnvloeden door wat volgens mij de mening van anderen is, als is dat misschien alleen in mijn hoofd hun mening? Ik heb het ze natuurlijk nog nooit gevraagd. Of ga ik gewoon doen wat ik zelf wil. Trek ik dat leuke jurkje aan naar een feest. Met die laarzen die mijn lief mijn Pornolaarzen noemt (tot over de knie). En ga ik blij zijn met hoe ik eruit zie. Ik ben niet super slank afgetraind, daar heb ik ook gewoon niet de discipline voor. Die bokkenpootjes roepen mij te hard vanuit de supermarkt. Maar ik heb vrouwelijke vormen, rond mijn middel mag er nog wel wat af (stomme buikspieroefeningen) maar over het algemeen mag ik best tevreden zijn.

Dit wordt het jaar, mijn ik-ben-net-nog-geen 40 jaar. Het jaar dat ik ga werken aan zelfvertrouwen.

Wie doet er met me mee?