Over 2020 is zo langzamerhand al genoeg gezeurd. Het was dan ook niet eenvoudig voor velen onder ons. Zullen we het jaar daarom afsluiten met een portie dankbaarheid? Voor een controlearts/adviserend geneesheer dan nog wel!
Kerstverhaal
Kleffe kersttijden vragen erom, toch? Als het nu niet mag, wanneer dan wel? Dus ik laat me even gaan met een rondje dankbaar zijn. Want dat ben ik ook. Fundamenteel. Niet kapot te krijgen, welke uitdagingen het leven me ook presenteert. Er is zoveel, ik heb zoveel, er zijn zoveel lieve belangrijke mensen op mijn weg. Maar vandaag gaat mijn kerstige dankbaarheid toch vooral naar een dame wiens gezicht ik niet ken, die het mijn niet kent, maar die mijn leven wel fundamenteel een draai gaf. In goed zin, maak je geen zorgen. Ik verklap zo de hele plot, ik weet het: het is goedgekomen, het komt goed. Maar lees toch maar even verder, want het is best een uitzonderlijk en echt een mooi verhaal.
Engelen bestaan
Engelen bestaan. Echt. Ik meen het. Het begon nochtans niet zo tof. Eind mei bleek ik stilzwijgend niet langer erkend te zijn als recht hebbende op een ziekteuitkering. Alleen, klein detail: ze waren vergeten mij dat even te melden. Dat had nochtans netjes geweest.
Dalende rekening
Mijn frank (zo oud ben ik ja) viel pas in juli omdat we hier in het appartement grote kosten hebben aan het dak en ik de dalende rekening daarop stak. Tot ik een voorgevoel kreeg en ik na uitpluizen ( en nog eens uitpluizen) van rekeningen toch maar even een beleefd mailtje stuurde naar het ziekenfonds. Kon het zijn dat ik al enkele maanden geen uitkering meer kreeg? Oeps, ja, dat is waar.
Wachten op de controlearts
Wachten op een controleafspraak bij da adviserend geneesheer dus en pas op je erkenning wordt voorlopig erkend. VOORLOPIG. In vette letters. Dat ik vooral niet zou denken dat ik er zo eenvoudig vanaf zou komen haha! Eind oktober verviel ook die erkenning en was ik nog altijd aan het wachten. Tot dan eind november ik plots een belafspraak kreeg met een arts die me die dag dat uur zou bellen.
Belafspraak
Ok. Ik was toen net superziek dus faken moest echt niet voor als iemand dat dacht. Door corona waren nog steeds geen fysieke afspraken mogelijk. Een belafspraak mag normaal niet maar in coronatijd is niks normaal. Fijn zo: liever liggend op de zetel dan in een zielig achterafhokje in het kantoor van het ziekenfonds.
Echt, ze bestaan!
Engelen bestaan. Wat was me dat voor een lieve dame aan de telefoon! In de jaren van controleartsen nog niet tegengekomen, zoiets. En ipv vijf minuten snelsnel hingen we wel een half uur aan de telefoon! Oprechte interesse. Ik moest veel vertellen en kreeg erg veel begrip. Ik voelde me bevrijd, want geef toe: als ik definitief geen ziekteuitkering meer kreeg, zou ik een klein probleempje hebben nietwaar? Maar dat is nog niet alles: zegt ze dat ze mijn mentale instelling waardeert en bewondert hoe ik mijn best doe uit het ziekenhuis te blijven! Qué? Is dit echt?
Bevrijd
Het was zo fijn, ik heb zoveel geluk gehad! Dankbaar dus. En niet een klein beetje. Want ze gaat ervoor zorgen dat ik erkend blijf tot aan mijn pensioen. Dat moet dan nog goedgekeurd worden door het Riziv, maar dat komt wel goed: ze was stellig dat ik aan de voorwaarden voldoe. Jarenlange onbewuste onzekerheid viel van me af, ik voelde me eindelijk erkend zoals ik ben, helemaal prima zoals ik ben, niet langer beoordeeld en veroordeeld door vreemden met macht. Maar tegelijkertijd overviel me een heftige emotie met tranen die ik moest inslikken om het gesprek te kunnen afronden. Haar dit te horen uitspreken, maakte het heel echt. Ik dacht: sh*t, dit is dus voor echt. Ik ben ziek. Ernstig ziek. Nee ik ben niet dom, ik had dat al langer door, du-uh! Maar iemand van zo een instantie dat luidop horen uitspreken maakt het heel erg conreet, heel erg echt en waar. En ik wil wat helemaal niet. Ik wil niet ziek zijn, maar ik ben het wel. En ik heb daar al lang vrede mee, maar toch, zo blijkt nu.
Traantjes
Ik word nog emotioneel terwijl ik dit schrijf. Toen die lieve dame dat voorstelde om me te erkennen tot aan mijn pensioen overvielen me een onbeschrijfelijk grote dankbaarheid, opluchting, aanvaarding en een heel diep oerverdriet en bevrijding, allemaal tegelijk. Engelen hebben de neiging om u te overvallen met een rollercoaster van gevoelens blijkbaar. Maar ik klaag niet, verre van.
Danku!
Dat was mijn kerstige verhaaltje vol magie en dankbaarheid. Als het dan klef moet zijn, het zij zo: ik ben er blij mee en dat telt. Alleen: ik ben vergeten te vragen of dat dan inhoudt dat ik na mijn pensioen niet meer ziek hoef te zijn? Dat stukje heb ik niet zo goed begrepen… 🙂
