Enkele weken geleden verrichtte ik mijn laatste heldendaad van 2019. Ik redde namelijk mijn twee Barbies van de ondergang.
Oud vuil
Het zit zo: mijn ouders zijn grote kuis aan het doen in hun huis. En dus wordt er streng getrieerd en afgekeurd. Nu ook de kleinkinderen eruit gegroeid zijn en mijn ouders binnen korte termijn nog niet gaan voorzien van een volgende generatie klein grut, moet ook het speelgoed eraan geloven.
Meisjes
Zo komt het dus dat ik al 44-jarig meisje weer twee Barbies in huis heb. Destijds kwamen ze in mijn leven na jarenlang gezeur van mijn kant, vermits ik -als de seut die ik was en mijn favoriete buurmeisje een heel Barbiestad leek te bezitten- voor de verandering ook cool wilde zijn. En erbij horen. Normaal zijn.
Principes en de Sint
Nu hadden mijn ouders zo hun opvoedkundige principes. En tja, daar paste Barbie als vrouwbeeld niet in. (Net of ik als kind er later zou willen uitzien als Barbie…nee dank u.) Slim als ze waren maar bovenal moegetergd door mijn volhardende gezeur kwamen ze uiteindelijk met de ultieme uitweg. En toen kwam Sinterklaas op het toneel. (Staande ovatie) Maar nee, hij bracht het niet in òns huis. Dat was immers onmogelijk. Want ja, die principes he. Gelukkig had ik een welwillende peter tot mijn beschikking en zo werd iedereen gelukkig.
Jane
Ik kreeg er twee. De ene is een jaar jonger dan de andere. De oudste is de mooiste vind ik: eenvoudig, liever gezicht, zachtere uitstraling, geen spoortje botox. En vooral: gekleed als de betere versie van Jane Fonda. Helemaal klaar om aerobics gewijs het leven aan te kunnen. Turkoois spannend tracksuit, fuchsia tailleband, beenwarmers, ballerina’s. Maar vooral: de zweetband in de blonde lokken! Kortom: de perfecte eighties coolness.
Vetkop
Momenteel zit ze nog in de keuken, te drogen. Dat leest u goed: te drogen. Haar haren waren één vettig smerig kluwen na decennia even vettige en smerige meisjesvingers. En zo komt het dat ze plots mijn buddy in crime werd. Mijn mascotte. Kortom: mijn mini-me, maar dan wel mét boobies en extensions. Om nog van die ultieme outfit te zwijgen.
Kleine grote wensjes
Ik heb namelijk zo mijn kleine wensjes die voor mij best groots zijn. Wie me wat kent weet dat de laatste drie jaren mijn bloedwaarden hun eigen leven leidden. Nu komt dat weer wat tot rust en hebben we na lang zoeken een redelijk actieplan uitgedokterd. Enkel hittegolven in de zomer zullen nog zeer spannend worden maar dat zien we dan wel.
Benenwerk
Al dat gedoe had een direkte en enorme impact op mijn benen/spieren. Het is iets met de communicatie hersenen, en de fysiek, heel raar en vooral eng gevoel. Het voelt of ik elk moment kan neerstorten en ja, dood gaan (achteraf niet zo mis gedacht, gelukkig niet gebeurd nietwaar) Niet meer de straat op en neer kunnen gaan, niet meer in de keuken kunnen staan en met de bureaustoel van fornuis naar afwasbak scrollen, en voortduren mezelf vertellen recht te blijven.
Damage control
Heerlijk dus weer wat normaler te functioneren. Maar de schade is gebeurd: het spier- en krachtverlies een feit. En vermits je in het ziekenhuis uiteraard niet geholpen wordt om beter te worden op dat gebied en naar de fitness gaan of kinesist geen optie is omdat ik negen van de tien er niet geraak wegens te ziek, moest ik creatief zijn. Waar de uitdaging ligt, staat Kristien paraat.
Senioren
En zo komt het dat ik al een tijdje -op momentjes dat het kan- via youtube tienminuten wandel workouts voor beginners volg. Zo van die dingen voor 50plussers of om af te vallen. Net wat voor mij dus! 😉 Ik zoek dingen die mijn hart veilig uitdagen, mijn benen sterken en en passant nog andere spiertjes. Die me bovenal niet volledig ten gronde richten.
Shake that Barbie!
Ik amuseer me rot bovendien: ik waan me superBarbie. Mijn oude jeans met bijhorende pull wordt een fancy aerobicspakje. Plots sta ik in mijn verbeelding volledig in de make-up en compleet zweetloos maar wel mét zweetband sexy te wezen, terwijl mijn wilde blonde lokken rondzwieren. Terwijl ik dus in werkelijkheid dan met mijn sondevoeding aangekoppeld sta te stampen in mijn living en soms in de knoop geraak met de sondeleiding! Maar hé, dat vergroot enkel de pret.
Shake that bootie
Barbie Jane had gelijk: het is pliezant om je bloed weer te voelen stromen, om spierpijn te voelen. Het maakt me blij om voor de verandering wat te kunnen werken aan gedeeltelijke heropbouw in plaats van almaar afgeven en aftakeling. Kadootje voor mezelf. Daar kan geen enkel -intussen al wat versleten- goed voornemen voor 2020 tegenop. Het is ook een dikke middenvinger naar het ziekenhuis dat echt in hokjes denkt en me dus niet helpt veilig en begeleidt sterker te worden, laat staan me adviseert of doorverwijst. Extra motivatie!
Meer Barbie
Dus pleit ik voor meer Barbie Jane in ieders leven! Die dingen voor jezelf, voor je lieve lijf, op jouw manier, op jouw niveau. You are in this together, buddies voor het leven. Vier het leven dat er nog wél is, en vind daardoor de kracht om te rouwen en los te laten wat voorbij is. Vier je lijf. Werken aan jezelf, ook aan je gezondheid mag leuk zijn. Daar staat echt geen verbod op.
