Het klinkt misschien raar, maar ik ben blij dat mijn kinderen deze periode meemaken. De coronacrisis houdt de hele wereld in zijn greep. Er is al veel over geschreven en heel veel mensen vinden er wat van. Al vanaf het begin zeggen manlief en ik tegen elkaar dat we het een bijzondere periode vinden om kinderen op te voeden. Want je kan ze nog zoveel vertellen, ze zo goed als je kan voorleven, maar sommige dingen kunnen ze het beste zelf ervaren.
Toen mijn moeder vijf was
Toen mijn moeder vijf was begon de tweede wereld oorlog. Sinds ik zelf kinderen heb kan ik me pas goed voorstellen hoe dit voor mijn grootmoeder geweest moet zijn. In de eerste dagen van deze nieuwe situatie waarin we nu leven, kwam er steeds meer nieuws naar voren. Eerst de eerste besmetting in Nederland, toen de persconferentie met de eerste maatregelen enzo verder. Manlief en ik hielden het nieuws goed in de gaten en keken elke persconferentie. En dat is precies wat mijn moeder vertelde over de periode vlak voor en aan het begin van de oorlog; dat de volwassenen meer dan anders bezig waren met het nieuws. Dat er meer naar de radio geluisterd werd. En dat ze als klein kind van alles zag en hoorde maar het niet allemaal begreep. Ik merk het zelfde aan onze kleuterzoon. Hij heeft regelmatig over het Carona virus, zoals hij het noemt, en begrijpt dat hij daardoor niet naar school mag. Maar waarom dat virus nou niet verdwijnt is hem een raadsel.
School is een (voor) recht
Je kan je kinderen nog zo vaak zeggen dat ze hun bord leeg moeten eten en dat er andere kinderen honger lijden. Of dat ze blij mogen zijn dat ze naar school kunnen/ moeten omdat genoeg kinderen op deze wereld die kans niet hebben. Sommige dingen begrijpen ze pas écht als ze het meemaken. En voor het eerst lijken ze écht te snappen hoe bevoorrecht ze zijn dat ze elke dag naar school mogen. Voor zover ze dat op hun leeftijd echt kunnen begrijpen natuurlijk. Maar ze hebben het gemist. Niet alleen hun klasgenoten en de juf maar ook alle nieuwe dingen die ze leren daar. Waaraan ik dat merkte? Aan de vragen die kwamen. Over oma, of die in de oorlog naar school kon. Over school in andere landen en waarom sommige kinderen niet naar school mogen. De verhalen over de hongersnood in de oorlog, toen hun opa’s en oma klein waren, vinden ze prachtig. Maar voor hen is het slechts dat, een verhaal. En hoewel we hen bij proberen te brengen om met respect met voedsel om te gaan omdat het niet voor iedereen ter wereld vanzelfsprekend is om drie maal daags te kunnen eten, is ook dat grotendeels een ver-van-mijn-bed-show. Tót de favoriete roosvicee smaak opraakte.
De roosvicee crisis
Zoonlief drinkt het liefst roosvicee bij het eten of als tien-uurtje op school. Net als ik houdt hij niet van limonade, dat is te zoet. Toen de roosvicee niet langer online te bestellen was ontstond er stress en frustratie. Wij dachten over te kunnen stappen op een andere smaak (lees kleur dop) maar daar dacht onze kleuter toch écht anders over. De roosvicee crisis die daarop volgde deed de wereldwijde corona crisis bijna verbleken. Toen de storm weer was gaan liggen ontstond er ruimte om met de kinderen te praten over voedselschaarste en hamster gedrag. Ze wisten een hele hoop dingen te noemen die ze stom vonden aan deze corona-periode. Toen ik hen vroeg wat er positief aan was, kwamen er verrassend genoeg net zoveel punten op tafel. Niet alleen dat mensen elkaar helpen, maar ook dat ze zo blij zijn met al hun speelgoed en onze grote tuin. Langzamerhand zijn ze anders gaan kijken naar wat ze hadden. Op kind niveau natuurlijk maar ze begrijpen wat ze missen. Ze begrijpen dat andere kinderen deze dingen altijd moeten missen. Dat wij zij hebben of hadden helemaal niet zo vanzelfsprekend is.
Gratis levenslessen
Op 4 mei keken ze voor het eerst echt bewust mee naar de herdenking, zelfs onze kleuter. Ze stelden vragen over hoe het toen was voor kinderen, of zij bijvoorbeeld wel naar school mochten tijdens de oorlog. Ondanks het feit dat ik het een bijzondere en soms ingewikkelde periode vind nu, ben ik blij met de gratis levenslessen die onze kinderen nu al meegekregen hebben. Toen mijn moeder vijf was, verkeerde de wereld echt in crisis. De beperkingen die er toen golden werden opgelegd en afgedwongen. Wat wij nu ervaren is een keuze, in het belang van onze gezondheid, zoals de Koning zo mooi zei op 4 mei. Ik denk steeds maar aan mijn grootmoeder en oma die een gezin met jonge kinderen door de tweede wereld oorlog heen moesten zien te loodsen. Een uitdaging onvergelijkbaar met wat wij nu meemaken. Als zij dat konden, kunnen wij dit ook. Wij kunnen het, wij doen het samen. In vrijheid. En tegen mijn kinderen zeg ik dat ze nog even vol moeten houden. Want ook hieraan komt eind.
