Borsten, toen ik ongeveer 14 jaar was begon het daar wat te groeien tot grote ergernis. Nu denk ik was dat maar wat doorgezet. Aan mijn moeders kant was iedereen “goed bedeeld”. Een volle bos hout voor de deur was daar heel normaal. Ik grap ook altijd dat ik de borsten van mijn vader heb geërfd. Het is bescheiden gebleven. Borsten, je houdt van ze of je haat ze. Tegenwoordig is het geen schande om hier wat aan te doen.

Vrijwillig

Vrijwillig laten heel wat vrouwen hun cup wat toenemen of ze geven ze een lift. De zogenaamde potlood-onder-je-borsten techniek wordt dan ook veelvuldig thuis in de badkamer toegepast. Stop een potlood onder jouw borsten en als het blijft hangen wilt het zeggen dat de zwaartekracht in jouw borsten is toegenomen. De fiere statige borsten nemen helaas toch wat af na het 40ste levensjaar. We lossen dat op met een goede push-up en de kipfilets zijn niet aan te slepen en we lachen erom bij vriendinnen. Doen uren borstspieroefeningen in de sportschool maar soms wint de zwaartekracht het toch echt.

Onvrijwillig

Maar wat als je borsten onvrijwillig gecorrigeerd moeten worden? Als men getroffen wordt door ziekte? Een deel van je vrouwelijkheid wordt ontnomen en je blij bent met elke vorm van borst als het maar gezond is? Ik rij al weken voorbij de zogenaamde “Borstenbus”. Een bus waar borstonderzoek wordt gedaan naar borstkanker. Een op de zeven vrouwen wordt geconfronteerd met borstkanker. Dankzij deze Borstenbus zijn ze er in veel gevallen er vroeg bij. Maar deze bus is pas toegankelijk vanaf 50 jaar.

Te jong

Dus nu ik denk dat ik met 40 plus al bijna bejaard ben, ben ik nog een puber als het aankomt voor het borstonderzoek in deze Borstenbus. Toch zie ik veel in mijn omgeving vrouwen die een knobbeltje voelen. Vaak met loos alarm maar soms is het bij voelen al te laat. Waarom kunnen we die leeftijd niet verlagen naar 40 jaar zodat veel vrouwen, vaak nog jonge moeders, er nog op tijd bij zijn mocht deze vervelende ziekte zijn sluimering al door heeft gezet?

Controleren

Tot mijn vijftigste jaar controleer ik ze zelf maar uitgebreid, alert op veranderingen en ben ik blij dat het met mijn “Boobies” goed zit zo op het eerste oog. En in mijn hoofd ben ik dan altijd de zes van de zeven. Zij die er niet mee worden geconfronteerd. En dat het potlood eronder blijft hangen neem ik dan maar even voor lief…