Lieve Mamma,

Ik weet niet of er een hemel is vanwaar jij op mij neer kijkt, of je in een paradijs bent, of dat je een geest bent of dat je simpelweg weg bent. Ik weet ook niet welk van die antwoorden mij het meeste rust zou gunnen, dus voor nu houd ik de opties open.

Binnenkort is mijn achtste verjaardag zonder jou en ik mis je. Mamma, je overleed minder dan twee maanden voor mijn zeventiende verjaardag en er is een hoop gebeurd sinds toen.

De eerste jaren heb ik bij R&A gewoond. Zij hebben ontzettend hard hun best gedaan om mijn zorgen weg te nemen. Na een tijdje bleek echter dat het zo niet werkte en zijn zij uit elkaar gegaan. Dit was een van de moeilijkste beslissingen die zij hebben moeten maken. Zij hadden immers aan jou beloofd om samen goed voor mij te zorgen. Ik heb hen op het hart gedrukt dat dit de beste beslissing was voor hen en daarmee ook voor mij. A verhuisde naar een huisje om de hoek, om zo toch dichtbij mij te blijven.

Een jaar later besloot ik ervandoor te gaan. Dat klinkt heel wat dramatischer dan het was. We zaten met M(die ook om de hoek is komen wonen) aan de eettafel en we bekeken “voor de grap” de site waar M haar huis had gevonden. Er stond een huis in de buurt te huur, voor een tarief wat ik met mijn studiefinanciering (goede oude tijd) zou kunnen betalen. Toen dacht ik: waarom ook niet? Ik schreef mij in een twee weken later had ik de sleutel.

Ik woon nu al vier jaar alleen, nouja met mijn kat Lily en een heel stel vissen die zich maar blijven reproduceren in het kleine aquarium. Het voelt raar om alleen te wonen zonder de spullen die wij samen hadden verzameld, maar tegelijkertijd is de essentie van ons samenzijn overal te vinden. Lieve mamma, ons huis leegruimen was het moeilijkste wat ik ooit heb moeten doen en er is teveel verloren gegaan. Nu ben ik beland op het punt dat ik er klaar voor ben om alles uit te ruimen, alle spullen uit te zoeken en mijn hele huis opnieuw in te richten. Dat kan alleen niet zomaar, want ik heb daar het geld niet voor.

Juist, dat is het deel van het verhaal wat ik angstvallig probeer te vermijden. Financiën. Daarvoor moet ik eerst even terug in de tijd.

Jij overleed toen ik net drie dagen in het voorlaatste jaar van de middelbare school zat. Mijn eerste cijfers waren dan ook verre goed en deze zouden wel meetellen met het eindexamen. Om door te kunnen heb ik onbewust mijn emoties even op pauze gezet. Mijn emotieloze periode, noem ik het. Daardoor haalde ik goede cijfers voor mijn eindexamen en goede cijfers voor het eerste half jaar van mijn opleiding. Ik was begonnen met de opleiding Chemie, die ik uiteindelijk heb moeten stoppen, omdat mijn emoties mij hadden ingehaald. Om niet in een financieel gat te vallen, ben ik meteen overgestapt naar de Pabo, maar uiteindelijk is het hier ook misgelopen.

Ik heb nooit de kans gehad om alles te verwerken, om even tijd voor mijzelf te hebben. Ik heb vorige maand de beslissing genomen om nu de tijd voor mijzelf te nemen. En hoewel de financiële onzekerheid mij angst in boezemt, heb ik nog een jaar om daar iets voor te bedenken.

Nu gaat het eindelijk weer beter, bijna goed zelfs. De tijd voor mijzelf doet mij goed. Ik heb weer wat sociale contacten en dat is ontzettend fijn. Vriendinnen van mij krijgen kinderen, dus het echte leven gaat beginnen.

Ik kom er wel, ooit. Ik wil je bedanken voor alles wat jij voor mij hebt gedaan. Mamma ik hou van je!

Liefs Naomi