Een paar weken geleden ben ik werkelijk ingestort. Ik was mega gevoelig, iedereen kwam met problemen van hun bij mij aan en toen is de boel geklapt. Ik was de hele dag alleen maar aan het denken aan hun problemen waar ik niets mee te maken had, ik sliep niet meer, hartkloppingen, extreme mentale en lichamelijke vermoeidheid tot aan huilen van frustratie dat ik niet snapte wat er gaande was. En ineens was het me duidelijk, ik heb een Burn-out en dit is allemaal begonnen vorig jaar November. Toen ik een nieuwe Anesthesioloog kreeg, en ik als verslaafde behandeld werd.

In deze blog ben ik, tijdens het schrijven, bij mijzelf nagegaan waarom ik nou in deze situatie beland ben. Ik zal op een later moment vertellen in een blog of in een video hoe het verhaal met de arts in elkaar zat. Maar ik ben nog niet toe om dit openbaar te maken op het internet. Wel kan ik spreken over de dagelijkse kleine dingen die mij triggeren. En ga ik kijken tijdens deze confrontatie met mijzelf, hoe ik deze kan keren.

Telefoontje naar de huisarts over mijn Burn-out

Toen ik ging verhuizen naar Zoetemeer vond ik het heel spannend om naar een nieuwe huisarts te gaan omdat ik zo onwijs ziek (geweest) ben. Maar na een eerste gesprek bleek dit helemaal niet nodig te zijn want ik heb een hele fijne huisarts die echt een “samenwerking” is aangegaan met me. Hij luistert goed, denkt echt mee, en vind het fijn om altijd goed op de hoogte te zijn van alles wat speelt zodat hij me zo goed mogelijk kan begeleiden. Echt fijn zo’n huisarts! Maar zodra ik hem opbelde en zei dat ik dacht dat ik een Burn-out had vanwege alle problemen en frustraties die ik gehad heb met de arts waar ik het net over had was zijn eerste reactie: Het verbaasd me dat je nog niet eerder gebeld hebt! Oops.. die kwam wel even binnen!

Ik gooi het roer om

Grenzen aangeven zit ‘m in 1 woordje: “ik”

– Björn Deusings

Keuzes maken

Waar ik altijd voor iedereen klaar stond, heb ik besloten om dit voorlopig even niet meer te doen. Ik moet nu aan mijzelf denken en aan mijzelf werken. Dit betekent niet dat als iemand bij me aanklopt dat ik keihard zeg dat ze het maar even zelf uit moeten zoeken. Maar wel dat ik eerst bij mezelf na ga of dit een moment is waarop ik dit aan kan, mentaal en fysiek. En met fysiek bedoel ik vooral dat als ik nog een hoop dingen/verplichtingen te doen heb, dat ik het dan op dat moment even niet kan. Want als ik zulke gesprekken voer ben ik daarna helemaal uitgeblust. Dan moet ik letterlijk een paar uur gaan slapen en soms gaat het zo ver dat ik een paar dagen op de bank eindig. Dus vanaf nu moet ik keuzes maken, en ik kies nu voor mij.

Het is niet egoïstisch om voor jezelf te kiezen

Dit is uiteraard geen egoistische keuze, dit is een nodige keuze. Beter gezegd, het is zelfs knap als je dit kan. Want er is gewoon grensoverschrijdend gedrag soms om ons heen. Om een voorbeeld te noemen: Je geeft aan bij iemand dat je een burn-out hebt, overspannen bent en diegene komt toch zijn problemen bij jou droppen waar jij weinig mee te maken hebt en/of confronteert je met iets waarvan diegene weet dat het een heel gevoelig onderwerp is voor jou. En dat terwijl je gevraagd hebt om eerst te vragen of het uitkomt om nu er met je over te praten.

Of bijvoorbeeld dat iemand vraagt om gratis werk te verrichten terwijl je al eerder aangegeven hebt dat de volgende keer je er betaald voor wilde krijgen. Maar je in zulke situaties er eigenlijk niets van durft te zeggen.

De “maatschappelijke norm” gemixt met chronisch ziek zijn

Zo heb ik moeite met het feit dat ik jong ben, en volgens de maatschappij je bepaalde dingen moet doen. Zo kan ik dus mijn eigen grenzen overschrijden: Als er een schoonmaakster kwam wilde ik heel het huis opgeruimd hebben. Wat al heel veel energie kost. Maar dat ik dan ook nog gaat helpen omdat ik 20/30 jaar bent en het volgens het modaal normaal is dat jij dan het huishouden doet en de schoonmaakster een 50+ jarige dame is.

Wat natuurlijk helemaal niet nodig is want jij hebt die huishoudelijke hulp via de WMO niet voor niets.. “Laat het los Stéphanie..”.

Feedback geven

Om dit proces te gaan kunnen keren zal ik dus gaan kijken hoe ik beter feedback kan gaan geven naar de personen toe die mij triggeren om dus de “fouten” van voorheen niet meer te maken. Maar hoe doe je zoiets nou precies?

  • Zelfvertrouwen uitstralen
  • Zo kort mogelijk de boodschap terug geven aan de persoon die je triggert.
  • Je lichaamstaal matchen met de woorden die je uitspreekt.
  • Goed moeten opletten en luisteren of de boodschap is aangekomen bij de ander.

Wil jij meer advies? Lees dan hier de tips Björn Deusings, coach in cursus feedback geven“.

Ik MOET stoppen met het woordje” “moeten”.

Omdat een Burn-out veel voorkomende problemen zijn, heb ik er voor gekozen om met de maatschappelijk werker van de huisartsenpraktijk te praten in plaats van een psycholoog. Zeker omdat de psycholoog waar ik zat, onderdeel is van het pijnteam waar de Anesthesiologe, waardoor ik mijn Burn-out gekregen heb. Ik wil absoluut niet dat deze arts nog iets hoort over mijn voortgang, bijvoorbeeld tijdens een disciplinair overleg. En met deze vrouw kan het via beeld bellen dus ik kan het fijn vanaf de bank doen en zij komt met erg goede tips! Heel fijn dus.

Überhaupt moet ik overigens gaan stoppen met het woordje MOETEN. Ik werd er vandaag door de maatschappelijk werker die bij de huisarts werkt van bewust gemaakt. Ik merk dus vooral wanneer het gaat om “maatschappelijke standaarden” zoals het voorbeeld van het huis schoonmaken, dat ik dan het gevoel heb dat ik iets moet, terwijl ik tegen een ander altijd zeg: Gaat het niet? Dan gaat het ook echt niet! Neem je tijd dan even.

Timemanagement, hier zal ik echt aan moeten geloven!

Ik zal echt moeten gaan leren om nog verder te gaan plannen. En dan met name rust plannen.. Een paar uur iets doen mits mijn lijf dit toe laat, en daarna verplicht even rusten en slapen. Ik doe dit namelijk op dagen dat Esli en Zayne thuis zijn, niet goed. Ik geef een paar dagen per week alle energie waardoor ik sommige dagen moet plat liggen om bij te komen.. En vaak ga ik dan ook nog liggend werk doen voor Justliveblog. Terwijl ik hoor te rusten.

Vanaf deze week probeer ik dan ook echt in het weekend een paar uur in het einde van de middag rust in te plannen, filmpje kijken, boek lezen en dan slapen.

Deal jij ook met overspannenheid of een Burn-out? Ik ben heel benieuwd wat voor jou werkt! Wil jij het hieronder in een reactie met mij delen?