De roep van de Camino. Een vage zin maar ik heb hem. Al een tiental jaren heb ik het gevoel dat ik hem een keer moet gaan volgen, die roep. Maar mijn hoofd maakte dan mijn verlanglijstje waarom niet. Fibromyalgie, te dik, te lang alleen weg en de meeste gekke eigenlijk, wat zullen mensen daar wel niet van vinden? En nu op mijn tweeënveertigste is het zover. Ik volg de roep van de Camino.
Wat is dat nou eigenlijk de roep van de Camino? De Camino naar Santiago is een wandelroute. Door eigenlijk de hele wereld met als eindbestemming Santiago de Compostella in Spanje. Iedereen loopt hem op zijn eigen manier, sommige met veel voorbereiding en andere beginnen gewoon ineens. Vanaf hun eigen huis of vanaf een startpunt waar veel pelgrims beginnen. Een van de populairste routes is de Camino Frances met als startpunt voor veel lopers in het middeleeuwse franse dorpje St Jean Pied de Port. In totaal loop je dan ongeveer 780 kilometer naar Santiago.
Wat belangrijk is om te weten is dat iedereen zijn eigen Camino loopt. Er zijn niet veel regels over waar je begint en hoe lang je erover doet. De enige regels die er zijn is dat als je aan het eind je Compostella wil ontvangen zijn dat je de laatste 100 kilometer gelopen hebt of de laatste 200 kilometer gefietst. En dat je dat kan bewijzen door twee stempels per dag in je Caminopaspoort. Origineel liep je de Camino om religieuze redenen maar tegenwoordig zijn er ook veel wandelaars die hem om sportieve of persoonlijke redenen lopen.
Mijn Camino
Ik ga niet beginnen in Frankrijk maar in Sarria. Dat is ongeveer 115 kilometer voor Santiago. Aan de ene kant denk ik wel eens zou ik dat wel doen met al die pelgrims die dan al 600 kilometer in de benen hebben. Ik heb het in de Pelgrims groep gegooid op Facebook maar alle lieve en positieve reactie’s die ik daar ontving hebben we geholpen bij mijn keuze. Iedereen loopt hem op zijn manier en mijn Fibromonster heeft me doe besluiten om in Sarria te starten. Ik sluit niet uit dat ik hem ooit in etappes nog helemaal loop maar ik wil zo graag eindigen in Santiago als ik hem de eerste keer loop.
Mijn weg naar Santiago is nu eigenlijk al begonnen met mijn voorbereiding. Ik lees veel boeken van Pelgrims die mij voor zijn gegaan en ik wandel veel. Als grootste test heb ik van de week tijdens een bezoek aan mijn dochter de berg naar Tibidabo heb beklommen. In de Camino zitten veel heuvels en die heb je bij ons in de buurt niet echt. Het ging goed. Ik heb drie dagen gewandeld in Barcelona met in totaal 43 kilometer en dat is alleen wat ik geregistreerd heb.
Ik heb naast de grote wandelingen nog heel veel kleinere stukjes gelopen door deze prachtige stad. Ik heb het gebruikt als test. Hoe houd mijn lijf zich, gaat het in protest, word ik gek van de pijn? En op al deze vragen kan ik zeggen dat het prima ging. Natuurlijk niet pijnloos maar met een pijn die te doen is en met het gevoel dat ik zoveel meer kan dan zeven jaar geleden. Een scootmobiel kwam uit de mond van mijn reumatoloog.
Tao van Pooh
Dat is vooral iets waar ik zo trots op ben. Dat ik mijn lijf uitgedaagd heb en zelfs verbeterd. Ik zal nooit helemaal klachtenvrij zijn, maar ik kan wandelen. En dat kan ik goed, zonder verergering van mijn klachten en met rust in mijn hoofd. Ik ben altijd altijd fan geweest van Winnie de Pooh met de veelzeggende tekst:
Promise me you’ll always remember: You’re braver than you believe, and stronger than you seem, and smarter than you think -Pooh
Ik volg het advies van Pooh op en daag mezelf uit met deze Camino, want uitdagingen en wensen tot iets nieuws heb ik nodig in het leven. Wandelen geeft me energie en rust tegelijk. Wat is jouw uitdaging? Oftewel: wat is jouw Camino?
