In het leven zijn er van die klussen die oneindig terug komen. Ben je net klaar met afstoffen, kan je weer opnieuw beginnen. Het stopt nooit! Een van die klussen is boodschappen doen. Dan ga je toch even naar de supermarkt? Wel…Naar de supermarkt gaan is nog zo eenvoudig niet.
Hulpjes
Je weet het intussen wel: als chronisch zieke is alles net dat tikje moeilijker. Wij doen immers graag moeilijk. 😉 Voor dat afstoffen heb ik al jaren moeten toegeven aan hulp van de poetsvrouw. Ze is goud waard. Voor de supermarkt heb ik mijn ouders of enkele vrienden en die hebben al zoveel op hun eigen vork dat dat niet altijd fijn voelt om weer eens aan te vragen.
Kleuter
Ik geef toe dat er dan al eens frustratie kan de kop opsteken. Er leeft in mij een opstandige kleuter die stampvoetend een crisis krijgt en gilt: Ik wil zelf doen! Zelf kunnen! Willen we dat niet allemaal? Niet altijd hulp hoeven vragen? Dat is zoiets raars in onze moderne wereld waar we in de illusie leven dat we niemand nodig hebben en dat hulp vragen een vorm van falen is en dat falen het ergste is wat je kan overkomen. Onzin. Mijn wijze brein weet dat dat pure onzin is: mensen hebben mensen nodig en mensen helpen graag. Maar hoeveel keren teveel is teveel vragen? Wanneer duw je mensen van je weg? Waar ligt de grens?
Online supermarkt
Dan bestel je toch gewoon boodschappen online? Dan komt de supermarkt naar je toe in plaats van jij naar de supermarkt. Schrap dat woordje gewoon maar. Zo gewoon is dat niet als je energie beperkt is en dat die weinige energie druk bezig is met je lijfje rechthouden. Ik vind althans online bestellen altijd een hele klus. Het is fantastisch dat het bestaat want het vergrootte mijn zelfredzaamheid enorm en geeft me toegang tot speciale voeding die mijn lichaam helpt. Maar het bestellen zelf is wel een meerdagenprojekt bij mij: zo blijft het haalbaar zonder dat mijn systeem tilt slaat.
Supermarktnachtmerrie
Geweldig toch? De supermarkt aan huis? Wel… niet helemaal. Het is namelijk zo dat het in plaats van de het je lichaam energie bespaart dat je niet fysiek naar daar hoeft te lopen en weer terug naar huis te gaan, het al ook helemaal anders kan uitdraaien. Dat het meer uitputtend wordt in plaats van minder. Hoe dan vraag je? Wel, het lijkt dat de levermannetjes van de supermarkt niet altijd even handige stapelaars zijn.
Als het meevalt…
Het kan meevallen. Dan is alles wat opengebroken is zonder scherven en eetbaar, zoals sojayoghurt en veggie gehakt. Dan is het je hele levering poetsen, overhevelen in andere potten indien nodig en je krat opkuisen. Eetbaar op eetbaar dus je kan alle boodschappen min of meer redden. Vermoeiend, niet de bedoeling, maar hej, kan gebeuren.
…En als het tegenvalt
Het kan tegenvallen: na een eerste keer troep in de levering kan het je namelijk ook een tweede keer overkomen! Meer nog: nu is de helft van je eetbare boodschappen doordrenkt met allesreiniger die plat in de krat ligt. Drama. Ik overdrijf niet. Drama. Sta je daar te redden wat nog niet aangetast is, weg te gieten/gooien wat oneetbaar werd, moet je alles poetsen, hangt er overal zeep, en ben je niet uitgerust of blij en je ruikt overal zeepzeepzeep. Je eindigt een dik uur later een beetje doorgedraaid en over je toeren verticaal op de zetel. Well…that was fun!
Heldhaftig
Uiteraard geen reactie van de supermarkt op mijn klacht. Maar omdat chronisch zieken net zo dapper en onversaagd zijn als die ene held uit je favoriete avonturenroman, heb ik toch maar weer eens een bestelling geplaatst. Duimen maar!
