‘De meeste mensen die iets vreselijks hebben meegemaakt willen niets liever dan deze gebeurtenis vergeten, maar jij lijkt je er aan vast te willen houden. Waarom loop je er niet van weg? Waarom blijf je staan? Op deze manier werkt de EMDR niet, jij moet het willen loslaten.’

Ik snap wat mijn therapeut zegt. Ze heeft gelijk. Ik vind het heel erg frustrerend en ik snap het zelf ook niet, maar ze heeft gelijk.

Voorafgaand aan de eerste EMDR-sessie verwachte ik dat er zo veel nare herinneringen naar boven zouden komen en dat ik compleet overstuur zou raken. In werkelijkheid liep mijn hoofd vast en kwam er voornamelijk niks. Herhaaldelijk kreeg ik de vraag om het beeld van het trauma op te roepen en te vertellen welke gedachten, gevoelens en beelden naar boven kwamen. Ik probeerde mij heel erg te focussen maar er gebeurde vooralsnog niks. Na series van handbewegingen, tikjes en klopjes op mijn knieën vroeg mijn therapeut mij te gaan staan. Terwijl ze op mijn schouders tikte kwam er eindelijk een beeld naar boven. Voor een paar seconden was ik niet de 29-jarige vrouw die ik vandaag de dag ben, maar heel even was ik weer dat meisje van 17. Ik voelde wat ik toen voelde en ik zag mijn omstandigheden zoals ze toen waren. Ik kreeg het heel erg benauwd. Omdat ik al even bezig was en alle kleur uit mijn gezicht wegtrok besloot de therapeut om volgende keer verder te gaan. Ik beleefde de volgende uren als in een roes.

Ik heb altijd met een soort achteloosheid waargenomen dat ik veranderd ben en dat ik mijn omstandigheden heb veranderd. Ik heb dit echter nooit echt kunnen waarderen. Het frustreerde mij juist om dit waar te nemen maar mij nog steeds angstig te voelen. Tot het moment waarin ik weer even terug in de tijd ging. Op dat moment realiseerde ik mij hoeveel verschil mijn omstandigheden toen hadden kunnen maken. Hoe anders het toen had kunnen lopen. Hoe het mij had kunnen helpen als ik toen was geweest wie ik nu ben en de omstandigheden waren geweest zoals ze nu zijn.

Bij de tweede EMDR-sessie lukte het mij eerder om het beeld op te roepen en vroeg mijn therapeut mij om dit beeld in een laatje te stoppen, het laatje dicht te doen en weg te lopen van de kast. En ik kon het niet. Sterker nog, ik wilde het niet.

Dat brengt mij naar EMDR-sessie 3. De sessie die niet plaatsvond. Hierin vertelde mijn therapeut dat de therapie geen zin heeft als ik het beeld niet wil loslaten. En dat brengt mij bij de belangrijkste vraag: waarom wil ik het niet loslaten als het mij zoveel pijn doet? Dat is niet logisch. Ik heb er over nagedacht. In mijn herinneringen is mijn angst altijd de vijand geweest. Nu pas zie ik in dat hij geprobeerd heeft om ook een goede vriend te zijn.

Ik hield mij vast aan die vervelende beelden omdat deze mij gebracht hebben waar ik nu ben. Ik ben na de EMDR oprecht onder de indruk van de veranderingen die ik in mijn leven heb bewerkstelligd. De angst is de constante stem geweest van verbetering. De stem die heeft gezegd: ik verdien beter dan dit en ik ga alles in werking stellen om er voor te zorgen dat ik nooit meer in deze situatie terecht kom. En nu ik even weer heb ervaren hoe het destijds was moet ik zeggen dat mijn angst niet alleen ellende heeft gebracht maar ook succesvol is geweest. Want ik ben zoveel veranderd. En het proces van verandering heeft heel veel pijn gedaan en heel veel tijd gekost, maar ik ben er wel. En voor het eerst in mijn leven voel ik mij trots op mijzelf. Dat ik van dat meisje van toen dat ergens in de goot terecht zou komen, ben veranderd in de vrouw die ik ben vandaag. Ik hoef mijn angst en herinneringen niet meer krampachtig bij me te houden, maar ik wil er wel aan terug kunnen denken als zijnde een onderdeel van mijn overwinning.

Liefs,

Maruschka