Nederland

Voor de vakantie was ik alleen maar bezig met mijn gezondheid: operaties, ziekenhuisafspraken en dat soort gebeurtenissen, zodat ik tot de dag zelf, niet eens echt heb uitgekeken naar de vakantie. Vaak voelde ik mij ziek en had ik veel pijn, waardoor ik niet eens mijn eigen koffer in kon pakken. Een vriend van ons zei tegen Esli: ‘Waarom doet zij dat zelf niet?’ Hierdoor realiseerde ik mij weer dat ik ‘anders’ ben geworden. Ik lag namelijk de week voor de vakantie alleen maar in bed.

Curaçao

Zodra je op Curaçao het vliegtuig uitstapt, voel jij de warmte als een warme deken om jou heen vallen. De wind die door jouw haren waait, de palmbomen die zachtjes heen en weer gaan, de geur van eten op iedere hoek.. De mensen leven hier buiten en iedereen is hier super sociaal. In Nederland zegt tegenwoordig bijna niemand elkaar meer gedag, maar zit iedereen in zijn of haar telefoon verstopt.

Wat ik heerlijk vind is: dat niet alles moet hier. Alles wat vandaag niet lukt, komt morgen wel. Voor mij is dit zeer prettig, want dit is een van de grote dingen waar ik in Nederland tegen aan loop met mijn ziektes. Ik verplicht mij tot alles doen en dan de rest van de week plat moeten liggen omdat ik veel te veel heb gedaan.

Ik merk nog steeds dat ik niet alles kan. Als wij naar het strand gaan en ik veel in het water ben geweest, dan ben ik moe, zo verschrikkelijk moe. Ik ga dan het liefst rond 8 uur slapen.. Wat natuurlijk niet echt gezellig is, als je op vakantie bent. Nu hebben wij afgesproken, dat als wij in de avond nog iets willen doen, wij dan maar tot 4 uur op het strand blijven, zodat ik thuis nog even op bed kan liggen.

Chronisch ziek zijn heeft veel flexibiliteit nodig van jou zelf, maar ook van de personen om jou heen. Jij moet continu inspringen op de situatie. Wij proberen nu om dan de ene avond iets te doen en de andere avond wat rust te pakken.

Stress is voor mij funest. Dit kan ik echt niet aan. Mij even niet druk maken over wat na de vakantie gaat gebeuren, is heerlijk. Maar op sommige momenten word ik stil, trek ik mij terug en denk ik aan de toekomst. Wetende dat er nog een aantal operaties aan zitten te komen. Langzaam voel ik de tranen weer in mij opkomen. Snel duw ik het weer even terug in het hoekje waar het vandaan komt en denk ik: ‘De komende 3 weken even niet, nu eerst even volop genieten’.

XOXO STEPHANIE LOGO BLAUW