Is mijn kind een schoolweigeraar of is hij te ziek?

Al sinds de kleuterschool vindt mijn zoon school stom. Het is saai en kinderachtig. Elk jaar heeft hij een enorme dip waarbij hij helemaal niet meer wil gaan. Dit jaar is de dip erger dan anders. Maar dit jaar zijn de omstandigheden anders. Nadat hij voor de derde keer corona had, is hij niet meer echt opgeknapt. Hoofdpijn, benauwd en koorts hebben er voor gezorgd dat hij van een zevenjarig jongetje is veranderd in een vaatdoek. Hij heeft zoveel hoofdpijn dat hij niet naar school wil. Of kan. Af en toe vraag ik me af wat nou oorzaak en wat gevolg is. Is mijn kind een schoolweigeraar of is hij te ziek?

Ziek sinds Sinterklaas

In november werd hij ziek. Hij wilde niet naar de intocht van Sinterklaas omdat hij zoveel hoofdpijn had en zich zo moe voelde. Voor de zekerheid deden we een coronatest en ja hoor: positief. Hij had er flink veel last van. Benauwd, lage saturatie en hoge koorts. Al snel was hij niet meer de enige in het gezin die corona had en deden we allemaal gezellig mee. Hij knapte op en ging weer naar school. Tussentijds moesten we nog twee keer een test doen want juf zwanger en ziekenhuis bezoek. Beide keren negatief.

Een paar weken later werd hij weer flink ziek. Andere symptomen dus toch maar wee getest. Tot onze grote verbazing was de test weer positief. We belden de GGD voor overleg omdat we niet goed wisten hoe we dit moesten interpreteren. De GGD-arts nam rustig alle symptomen door en kwam tot de conclusie dat er sprake was van een her-besmetting. Hij had wéér corona, voor de derde keer in een jaar.

Kwakkelend het jaar afsluiten

De laatste weken van dat jaar knapte hij wel op maar bleef hij kwakkelen. De huisarts adviseerde geduld te hebben omdat het wel drie maanden kon duren voor hij helemaal opgeknapt was. Tot die tijd was hij vatbaar voor andere virussen en kon hij van alles oppakken. Omdat hij al astma had moesten we rekening houden met een lange hersteltijd. Sinterklaas, kerst en Oud & Nieuw vierden we klein en rustig. Niemand was echt fit en onze zoon had vooral heel veel hoofdpijn.

In januari gingen we weer naar de huisarts omdat hij maar niet opknapte. Zijn astmamedicatie werd opgeschroefd en weer kregen we het advies het aan te kijken. Hij ging inmiddels wel weer naar school maar was steeds vaker een dag thuis omdat hij te moe en te benauwd was. Weer gingen we naar de huisarts en spraken we af dat er snel een longfunctie onderzoek gedaan moest worden. De invalhuisarts die we spraken vond het op LongCovid bij kinderen lijken. De kinderarts moest hier echter een uitspraak over gaan doen.

Kruidje roer me niet

Tot onze grote verbazing was er pas vier maanden later plek. VIER! Ik begrijp dat ze het druk hebben maar dit baarde ons zorgen. Er werd wat heen en weer gebeld en de afspraak werd een paar weken naar voren geschoven.

En toen werd hij weer ziek. Hoge koorts, overgeven, en zware hoofdpijn. Huilend stond hij naast me. Gek werd hij van de hoofdpijn. Zo gek dat hij ervoor wegrende. Maar ja, dat hielp natuurlijk niet. Precies in die periode ging zijn vader naar Amerika voor zijn werk. Belabberde timing maar het kon niet anders. Mijn zevenjarig manneke begreep er niks van. Woedend was hij. En die woede en prikkelbaarheid bleef. Overdag was het net een ziek kruidje roer me niet. ’s nachts had hij hoge koorts en was hij benauwd. De huisarts zocht contact met de kinderarts en schreef nieuwe medicatie en pijnstillers voor. School belde meerdere keren per dag want; hij is leerplichtig en moest naar school. Onze oudste moest precies in die periode de eind-cito doen. Op een gegeven moment dacht ik dat ik gek werd. Geen slaap, een doodziek, woedend kind. Een prepuber die ook echt aandacht en steun nodig had en onze middelste die níks goed kon doen bij haar broer. Om de haverklap werd hij woest en begon hij haar te slaan. Wat duurde die week verschrikkelijk lang.

Schoolweigeraar of ziek?

Gelukkig kwam manlief dit keer wél na een week terug uit Amerika. Ons manneke stond eindeloos bij het raam te wachten tot hij er was. Hij vloog papa in de armen en begon heel erg hard te huilen. Ik hoopte dat de thuiskomst van papa iets zou veranderen aan zijn prikkelbaarheid maar die bleef.

Onze relatie met school kwam onder druk te staan. En omdat dit nog steeds loopt wil en kan ik hierover niet teveel in detail treden. Laat ik het samenvatten met de opmerking dat we ons niet gesteund voelden. En dat het alleen maar heel veel stress aan de situatie toevoegde. Er leken twee visies te ontstaan; is er sprake van schoolweigering of is hij ziek? Had hij meer uitdaging nodig of meer rust?

Wij zagen thuis een doodziek kind wat sinds de derde keer corona niet meer zichzelf was. Eerlijk is eerlijk, hij vond school al langere tijd saai. Zijn hoogbegaafdheid maakte dat school al langer extra uitdaging moest aanbieden om hem gemotiveerd te houden. heeft dat eraan bijgedragen? Mogelijk. Hij weigerde echter niet alleen school. Alles wat teveel prikkels veroorzaakte dreef hem tot waanzin. Zo erg dat ik dagen met de gordijnen dicht heb gezeten en hij met een zonnebril opzat omdat hij teveel hoofdpijn kreeg van de zon. Buitenspelen ging niet meer, vriendinnetjes van de meiden bij ons spelen ook niet. Verjaardagen konden we niet meer vieren, visite werd geweerd. Hij kon het niet aan, het verergerde zijn hoofdpijn teveel.

Paardenmiddel voor zijn astma

Soms tref je van die pareltjes tijdens een ziekenhuisbezoek. Ken je dat? Iemand die het écht snapt, zijn/ haar tanden erin zet en verschil maakt voor jou of je kind? Voor ons was dat astmaverpleegkundige. Zij zag een lusteloos kind wat voorover hing op tafel en zo moe en suf was dat hij het gesprek amper kon volgen. Zo hoort een jongetje van zeven er niet bij te zitten vond ze. Ook zij was verbaasd dat de longfunctie nog steeds niet plaats had gevonden. De medicatie die hij had gekregen begreep ze niet. Zij zette haar tanden erin en ging de discussie aan met de kinderarts. Dankzij haar kreeg hij (alweer) nieuwe medicatie en antibiotica. Dit leek een klein beetje verschil te maken. De koorts nam ietsjes af en de nachten werden wat langer. De hoofdpijn nam echter toe.

Daar nam deze dame geen genoegen mee. Het was tijd voor een paardenmiddel; een prednison stootkuur. De hoop was dat dit zijn astma zou kalmeren en dat deed het. Weken gingen erover heen maar de koorts nam af tot die eindelijk, half april weg was. De nachten werden steeds langer doordat hij minder vaak benauwd wakker werd. Ook zij vond het lijken op Long Covid bij kinderen maar het was wachten op de longarts. Wel drukte ze mij op het hart dat we moesten rekenen op twee weken hersteltijd voor elke week dat hij koorts had gehad. Een snelle rekensom (koorts van half november tot half april) deed ons de moed in de schoenen zakken. Dat zou minsten tot en met de zomervakantie zijn.

Hoe bouwen we school op?

Naar school gaan ging nog steeds niet. Ik wil hier niet teveel over uitweiden, het ligt nog te gevoelig maar wil jullie wel meegeven dat het een hele worsteling is geweest. Vanzelfsprekend vonden wij ook dat hij naar school moest en elke dag keken we wat haalbaar was en probeerden we het weer. Ook wij wisten niet waar we goed aan deden en zochten advies, kregen dat ook maar niks leek aan te sluiten of te werken. Hij bleek weigeren, klagend dat het te druk aan zijn hoofd was en dat hij er zoveel hoofdpijn van kreeg. Leerplicht werd ingeschakeld en er werd een rondetafelgesprek georganiseerd. Echt iets concreets kwam daar niet uit naar voren behalve dat er opgebouwd moest worden. Maar hoe, dat bleef een uitdaging. Uit sommige hoeken kregen we goede steun. Uit andere wat minder. Ook de mensen om ons heen reageerden wisselend. Niet iedereen leek te bevatten hoe zwaar het voor ons was, maar ook voor onze meiden. Ik heb me zo eenzaam gevoeld in die weken.

Wel of geen long Covid?

We hoopten dat de kinderarts een uitspraak kon doen of het wel of geen LongCovid was. Wat was er nou met ons kind aan de hand? De kinderarts constateerde dat de ontsteking inmiddels uit zijn longen was dankzij de prednison. Omdat er geen duidelijke test bestaat om long Covid te meten wilde hij daar geen uitspraak over doen. Hij hield het op zwaar ontregeld astma waardoor zijn hele systeem overbelast en uitgeschakeld was. Voldoende rust en rustig opbouwen was zijn advies. “Zoek desnoods hulp bij de orthopedagoog die hem eerder heeft gezien”, voegde hij nog toe. Het idee was haar te laten adviseren hoe er opgebouwd kon worden.

We liepen een beetje ontgoocheld dat gesprek uit. Zwaar ontregeld astma klonk logisch. Dat het tijd kostte om hem volledig te laten herstellen ook. Maar we hadden graag een wat duidelijker antwoord gekregen of het nu wel of niet op Long Covid leek volgens hem. Was ons een kind een schoolweigeraar of was hij te ziek. Nu wisten we het nóg niet…..

***** Wordt vervolgd*****

Wil je meer informatie over schoolweigeraars check dan de volgende site: https://balansdigitaal.nl/onderwijs/schoolweigering-gedrag-heeft-altijd-een-reden/