Dat ik veel lees weten jullie vast nog wel… Daar pik ik later nog wel een keertje een titel hier en daar uit tevoorschijn om jullie enthousiast te maken… Lezen helpt me veel bij mijn gezondheid. Voel ik me echt rot, maar wil ik toch iets doen, dan blader ik wat ik tijdschriften zonder echt te lezen. Zo blijf ik toch een beetje mee met de buitenwereld vanop mijn zetel én maak ik het gezellig met mezelf. Het geeft een bepaalde troost op die momenten, of klink ik nu wel heel erg raar. Naargelang mijn conditie lees ik anders romantische feelgoodromannetjes of dikke pillen. Heerlijk reizen vanuit mijn living…
Maar er zijn nog andere boeken van betekenis in mijn leven, nl. de boeken die ik zelf maakte, of waar ik aan meewerkte. Hoeveel het er zijn die ik ooit maakte en illustreerde, weet ik niet meer precies, maar uitgegeven zijn ze nooit. Goh, daar komt veel energie en geluk bij kijken, twee dingen die me ontbraken. Maar dat neemt niet weg dat ik ze moest maken, voor mezelf bijvoorbeeld.
*Het ene prentenboekje zou uitgegeven worden, er werd een co-uitgever voor Nederland gezocht. Maar toen werd de uitgeverij overgenomen en de afdeling kinderboeken verdween.
*Het andere boekje vond de uitgeverij leuk mits enkele aanpassingen, maar ja, een bekende schrijver uit hun stal had eenzelfde titel -toeval!- met weliswaar een ander verhaal, maar toch.
*Nog een ander boekje was echt leuk, toffe tekenstijl. Maar in hun planning qua onderwerpen voor de komende drie jaar zeker niet in te passen.
Zeg dan gewoon dat je het niet gaat uitgeven, prima! 😉
Verder maakte ik er nog enkele voor mezelf en met een vriendin. Stuk voor stuk brachten ze me nieuwe uitdagingen, routine en structuur in de dag, zinvolheid, nieuwe technieken, ervaring…
Een bijzonder boekje werd wél uitgegeven. Met als titel “Femke zoekt een vriendje”. Het krijgt zeker geen sterren voor het verhaal of de tekeningen, maar het is wel heel waardevol en werd goed verkocht… Met een verhaaltje van Raymond De Bruyne en illustraties van bibi voor een prachtig mooi goed doel vzw Beyond the Moon. Check it out! Het is een organisatie opgericht door een toffe madam die kansarme gezinnen met een zwaar ziek kind als gezin enkele dagen zorgeloze vakantie bezorgt. Alles wordt voor hen geregeld. Het gaat gewoon nog eens over samen zijn en genieten.
Het had nog wat voeten in de aarde om het vrijwillig te mogen illustreren van het ziekenfonds, maar het was meer dan de moeite waard!
De nacht was donker. Uil zat op zijn tak te kijken hoe donker het Donker was. Plots kwam Nachtegaal aangevlogen. Hij ging zomaar bij Uil op zijn tak zitten. “Ik stoor toch niet?”, zei Nachtegaal, terwijl ze zich wat beter installeerde op de tak van Uil. “Ik ben Nachtegaal,” stelde ze zichzelf voor. “Oehoe,” bromde Uil, “Er zijn gekkere namen te bedenken voor een Nachtegaal dan ‘Nachtegaal’”. Een beetje in de war keek Nachtegaal Uil vragend aan. Maar Uil zei niets. Hij ging weer verder met waar hij gebleven was: het bekijken van het donker dus.
Zo zaten ze daar een poosje naast elkaar. Te kijken. En daarna nog een poosje. Nachtegaal werd er een beetje onrustig van. Haar nek begon te kriebelen en haar rechtse poot jeukte. Toen ze het echt niet meer uithield, keek ze weer opzij naar Uil. “Het stoort toch niet dat ik een liedje voor u zing?”, vroeg ze terwijl ze haar keel schraapte. Daar moest Uil even over nadenken.
“Oehoe,” zei Uil tenslotte na lang wikken en wegen. Die Nachtegaal was misschien de kwaadste nog niet, bedacht hij. “Oehoe,” zei Uil opnieuw, wat luider nu. “Dan kan ik vliegen!” “Maar … u kan toch al vliegen?” Nachtegaal begreep echt niks van Uil. “Natuurlijk kan ik vliegen, daar heb ik toch vleugels voor!”, lachte Uil. “Maar dàn … kan ik het in mijn stoutste dromen…”
Nachtegaal lachte nu ook en begon te zingen. Het was het mooiste lied waar een Uil ooit op had gevlogen. En Uil steeg op en vloog over de hoogste toppen en de wildste zeeën, hij vloog hoger en hoger, steeds hoger, de wolken voorbij… Hij liet zich vallen tot het kriebelde in zijn buik, hij danste met de wind. Hij groette de dolfijnen en zwaaide naar de zon.
Zo zaten ze daar een poosje naast elkaar, met zijn twee, daar op die tak van Uil. En toen nog een poosje. Tot het Donker stilaan lichter werd. Nachtegaal zong zijn laatste noot.
Toen werd het stil daar op die tak van Uil. Uil keek opzij. “Tot morgen?”, bromde hij en hij lachte verlegen. “Tot morgen!”, sprak Nachtegaal en ze sloeg haar vleugels uit.
