Lief gezond persoon, 

Deze brief is voor jou. Ooit was ik net zo als jullie: ik studeerde, werkte, gaf les in HipHop en Streetdance en ik realiseerde mij niet hoe gelukkig ik was. Ik had op veertienjarige leeftijd wel een ziekte aan mijn voet/ onderbeen. Mijn been werd zelfs bijna geamputeerd, maar toch was ik weer het ‘geluksbesef’ kwijt. In die tijd zat ik nog op de middelbare school en ja, er waren wel een paar van die pestkoppen die vonden dat ik mij aanstelde. Toch ervaarde ik het niet zoals ik nu doe. Want toen zagen mensen aan mijn rolstoel of krukken dat ik “iets” had.

Toen ik 2,5 jaar geleden ziek werd, stond mijn hele leven op zijn kop. Ik zat weer in een rolstoel bij langere afstanden, slikte 25 pillen à la morfine per dag en ging van maatje 36/38 naar maatje 42. Tevens was ik zo ziek, dat ik een half jaar een ziekenhuisbed in de woonkamer had staan, omdat ik de trap naar boven niet op kon. In de eerste fase zagen mensen wel dat er iets met mij aan de hand was. Tegenwoordig vinden mensen al gauw dat ik mij aanstel..

Ik ben aan twee dingen echt verslaafd:

  •  Online shoppen
  •  Make-up.

Waarom ik verslaafd ben? Omdat ik er goed uit wil blijven zien. Dit is voor mij een must.

Ik snap dat ik het jou lastig maak omdat ik er goed uit wil blijven zien. Maar vergeet niet dat dit maar een buitenkant is. Wat jullie niet zien, is dat het mij heel veel moeite kost om er zo uit te zien.. Want na het douchen moet ik zeker een kwartier bijkomen en op bed gaan liggen, dat is op een goede dag. Op een slechte dag kan dit oplopen tot een hele dag. Wat jullie niet zien, is dat ik mij zittend aan de eettafel opmaak, omdat ik het niet uithoud om het staand in de badkamer te doen. Welke kleding ik aandoe hangt af van hoe slecht ik mij voel. Zo kan ik bijvoorbeeld al bijna drie jaar geen broek met een knoop aan.

Omdat ik zoveel aangekomen was (ik woog tegen de 95 kilo) en door operaties 4 grote littekens van 15 tot 20 cm op mijn buik had gekregen, voelde ik mij zo onzeker. Zelfs zó erg, dat ik het verschrikkelijk vond als mijn vriend mij zonder kleding zag. Als ik mij zo ziek voelde dat ik mijzelf niet uit kon kleden, en hij mij moest helpen, schaamde ik mij nog dieper. Hoe vaak hij ook zei dat hij mij nog steeds mooi vond, het maakte niet uit, want in mijn hoofd was alles aan mij lelijk.

Los van heel mijn uiterlijk, schijnen mensen het ook raar te vinden dat ik niet werk. Ik vind het in tegendeel verschrikkelijk om te zeggen dat ik een uitkering heb.

  •  Ik zie er goed uit.
  •  Ik zie er niet ziek uit
  •  Ik ben een jonge vrolijke meid.

Binnen 3 seconden hebben mensen mij veroordeeld: ik ben namelijk een “uitkeringstrekker”.

Lief gezond persoon: 

Ik zou het liefst WILLEN werken! Jij mag het salaris zelfs houden! Tussen willen en kunnen zit helaas toch zo’n groot verschil..

Sporten… Nog zo’n onderwerp.. Vind jij jezelf te dik? Dan neem jij toch gewoon een abonnement op de sportschool, zeg je? Nee, lief gezond persoon, ik heb al moeite met de trap op lopen! Om je een voorbeeld te geven: Een poosje geleden ging ik samen met mijn vriend, Esli, zwemmen bij een fysiotherapeut om conditie op te bouwen. Naast ons zwommen een oudere dame en heer van 75+. Dit is een klein zwembad, ongeveer 10 meter. Ik kan niet eens 5 meter achter elkaar zwemmen zonder dat ik óf pijn heb, óf buiten adem ben. Ik schaamde mij rot want deze oudere mensen zwommen 50x beter dan dat ik dat deed.

Lief gezond persoon, ik wil zo graag weer net zoals jou zijn, want ik weet nog als de dag van gisteren hoe het voelde.

Lief gezond persoon, wees de volgende keer wat vriendelijker met het veroordelen van mij, want ik doe zó mijn best!

Lief gezond persoon, ik begrijp echt waarom jij mij niet begrijpt Jij hebt immers niet in mijn schoenen gestaan…