Bezweet en buitenadem blijf ik doorlopen. De ene voet voor de ander en dat, voor mijn gevoel, eindeloos herhalend. “Nog een paar minuten Kell, het is bijna voorbij”. Ik probeer mezelf te motiveren, maar begin de strijd te verliezen. Ik val nog net niet om en stop, net voor ik van vermoeidheid flauwval, met lopen.

Het voelt alsof ik de marathon heb gelopen. De uitzinnige menigte die je aanmoedigt nog net iets meer uit jezelf te halen en de vermoeide triomfantelijkheid na afloop. Even waan ik mezelf bij de finish van de Rotterdamse marathon. De mooiste. Ik word door mijn fysio uit mijn dagdroom gehaald; “4 minuten gelopen, met maar 1 pauze. Goed gedaan!” Mijn euforie maakt plaats voor wanhoop. Wanhoop met een vleugje trots. Wanhoop omdat ik mezelf niet meer terug herken, trots op hoe ver ik al gekomen ben.

Long covid

In december ’22, in het staartje van de crisis, kreeg ik voor het eerst corona. Ik was 2.5 week goed ziek en ging daarna, weliswaar op halve kracht, ‘gewoon’ weer fulltime aan het werk. Ik was moe, had geen focus en forceerde mezelf elke dag om aan het werk te gaan. Mijn sociale leven stond stil, sporten beperkte zich tot 1x per maand i.p.v. 4x per week en in de weekenden lag ik als een dood vogeltje op de bank. De combinatie werk, niet naar mijn lichaam luisteren en ziek zijn deed me de das om en na 4 maanden was de koek op.

Mijn lichaam zei “nee” en deed geen moeite meer om dat te verbergen. Hoestbuien, verschrikkelijke keelpijn, duizelig, geen energie en een torenhoge hartslag. Op de bank of in bed liggen zonder te bewegen? 102. In mijn kleine appartement naar de wc lopen? 150-160. Roerloos onder de douche zitten? 130-140. Er was aan de noodrem getrokken en ik kwam met slippende banden tot stilstand. Ook nu dacht ik dat ik er met een pijnstiller of antibioticakuur wel bovenop zou komen en ging met goede moed naar de dokter. Een hartfilmpje, verschillende onderzoeken en drie afspraken later zat ik met tranen in mijn ogen in de tram. Long covid. Geen medicijn, geen kuurtje. Rust, een revalidatietraject en naar mijn lichaam luisteren. Mijn specialiteit.

Overspannen

Opgesloten zitten met mijn onverwerkte emoties is altijd mijn grootste nachtmerrie geweest, dus ik pakte nog regelmatig mijn laptop erbij. Ik wilde werken om vooral niet te voelen. Ik klampte me vast en wilde het werk wat ik had niet loslaten. De mensen dichtbij mij lieten al doorschemeren dat ze dachten dat er meer speelde dan alleen long covid. Ik was het daar niet mee eens. Of wilde het vooral niet horen. Boy, was I wrong..

Ik werd steeds zieker en kreeg na een appje van werk een complete meltdown. Huilen, trillen, hyperventileren. De hele mikmak. Ik heb een vriendin én de hr-manager zelfs hysterisch huilend opgebeld. En iedereen die mij kent weet dat ik mijn vriendinnen alleen in een leven of dood situatie bel en mijn emoties al helemaal niet laat zien. Tijd om werk los te laten. Nu écht. Al snel kwam ik er achter dat mijn naasten hartstikke gelijk hadden. Ik was overspannen. En niet zo’n klein beetje ook.

Door niet te werken kwam er ineens een hele hoop tijd vrij. Ik had die tijd graag gebruikt voor een sabbatical in een warm en tropisch land, maar helaas. Tijd voor mezelf, mijn herstel en elke emotie die ik de afgelopen jaren vakkundig heb genegeerd. Van rouw, wanhoop, onzekerheid en allesoverheersend verdriet tot frustratie, woede en irritatie. Ik moest huilen om mijn opa die 20 jaar geleden overleden is, werd verschrikkelijk boos op een meisje waar ik 25 jaar geleden door gepest ben en raakte het vertrouwen in mezelf en mijn lichaam compleet kwijt. Tel daar het rouwen om de mensen die ik de laatste jaren verloren ben bij op en je kunt wel invullen hoe ik mij voelde.

En nu..

Mijn ziekmelding is inmiddels 5 maanden geleden. Ik had graag verteld over mijn geweldige zomer, de projecten op werk die ik succesvol afgerond heb en de persoonlijke records in de sportschool. Misschien volgend jaar rond deze tijd…

Mijn zomer was verschrikkelijk. Het bankje tussen mijn huis en centraal was mijn vakantiebestemming en mijn enige werkprestatie is dat ik de hr-manager elke week een update over mijn gezondheid geef. Gelukkig heb ik wel heel wat records in de sportschool verbroken. Kortste workout ever bijvoorbeeld! Nee grapje. Ik ga al een aantal maanden trouw twee keer per week naar de fysio en om de week naar de ergo. Mijn conditie gaat langzaam vooruit en begin mijn kracht weer wat terug te krijgen. Het is niet de progressie die ik voor covid maakte, maar een stapje is er een. Een van mijn collega’s zei het heel mooi: “10 keer 2% is ook 20%”. En daar heeft hij natuurlijk hartstikke gelijk in.

Gelukkig zit er ook wat betreft het mentale stuk flink wat verbetering in. Ik durf mijn gevoel te tonen, kan mijn emoties beter toelaten en ben aan de verwerking begonnen. Ik hoef het ook niet meer “alleen” te doen. Na maanden wachten kan ik eindelijk aan de slag met een psycholoog en is het tijd om mentaal sterk(er) te worden.

To be continued…