Ik was inspiratie aan het zoeken voor het schrijven van een blog die wordt geplaatst op Hemelvaartsdag. Als ik aan deze dag denk, denk ik aan mijn oma, die helaas een jaar of zestien geleden op Hemelvaartsdag is overleden. Maar als ik dan aan haar denk, waarom wijd ik deze blog dan niet aan mijn oma’s? Ik heb namelijk zoveel mooie herinneringen aan hen!

Oma L.

Oma L. woonde heel dicht bij ons op een grote boerderij. Elke avond ging mijn vader daar mais halen voor ons paard en dan ging ik even met oma kletsen. Oma had heel veel kleinkinderen maar was op de hoogte van iedereen! Ze hield echt van de natuur, ze had een grote bloemen- en groentetuin. Daar liep ik ook graag in rond terwijl zij me dingen vertelde over de bloemen en planten. Ik herinner me pannenkoeken als ontbijt tijdens logeerpartijtjes, op de knieën door de tuin om mijn weggelopen babycavia’s te zoeken en vangen, maar ook de laatste uren van haar leven in het ziekenhuis.

Oma G.

Oma G. woonde wat verder weg en daardoor was het contact ook wat minder hecht. Maar ook zij was heel erg lief. Van haar kreeg ik Mickey Mouse toen ik in Nederland aankwam, een knuffel die samen met mij alles heeft meegemaakt! Oma G. kon heel goed handwerken. Mijn zusje en ik hebben regelmatig een mooie zelfgebreide trui van haar gekregen.

Oma M.

Toen ik Bas leerde kennen kreeg ik er nog twee oma’s bij! Oma M. was een echt dametje met haar witte haren altijd keurig gekapt. Samen met de andere oma van Bas heeft zij symbolisch de ‘eerste steen’ gelegd van ons huis. Deze gedenksteen zal altijd deel blijven uitmaken van dit huis, ook al gaan wij verhuizen.

Oma B.

Oma B. is de enige oma die nog leeft. Een stoere vrouw van 94 die al regelmatig is gevallen maar altijd weer opstaat 🙂 Ze vindt auto’s interessant, heeft soms commentaar op Bas zijn schoenen en is altijd blij als ze mij weer ziet. Ze is van plan om 100 te worden dus we mogen nog een tijdje van haar genieten!

Oma S.

Maar geluksvogel als ik ben, heb ik nog een oma mogen ontmoeten. Dat is mijn biologische oma uit Sri Lanka! Ongeveer 10 jaar geleden heb ik haar ontmoet tijdens onze reis door Sri Lanka, samen met Bas, mijn ouders, mijn zusje en zwager. Dit was een heel bijzonder moment dat ik nooit meer zal vergeten. Oma was een piepklein mooi dametje met witte haren. Zij zag in mij haar dochter terug, die ze sinds mijn adoptie niet meer heeft gezien en dat was heel emotioneel. Oma leek op mij, zowel qua uiterlijk; de bolle wangetjes, als in karakter; heel rustig. Via een tolk hebben we met elkaar kunnen spreken en heb ik veel vragen kunnen stellen. We hebben foto’s van mij als kind bekeken en ik heb haar een ketting gegevens als aandenken.

De eerste jaren na dit bezoek hebben we per brief contact gehouden en haar wat geld gestuurd. Alleen sinds een aantal jaar komt er geen reactie meer terug. Het is niet na te gaan of de brieven aankomen of dat ze misschien is overleden. Daarvoor zouden we weer terug moeten naar Sri Lanka, wat ik zeker nog eens wil! Ik ben nooit echt bezig geweest met mijn biologische familie en ik voel me helemaal compleet zonder hen in mijn leven. Maar ik ben wel heel erg dankbaar dat ik oma een keer heb mogen ontmoeten. Ze blijft altijd een plekje in mijn hart houden.