Een blog schrijven, ik denk er al heel lang over, maar ik vraag me steeds af of mensen mijn verhaal wel willen lezen. Dat is ook gelijk 1 van mijn problemen; extreme onzekerheid.

Onzekerheid; Ik ben bang om niet goed genoeg te zijn

Al van jongs af aan ben ik altijd bang om niet goed genoeg te zijn, dat ik niet leuk genoeg ben, dat mensen me raar vinden, dat ik er niet bij hoor. Ik ben geboren met het klippel feil syndroom. Een afwijking aan de nekwervels die, in mijn geval, met elkaar vergroeid zijn. Daardoor is mijn wervelkolom scheef gegroeid, wat scoliose wordt genoemd. Aan de buitenkant zie je vooral dat mijn nek kort, scheef en stijf is. En daarnaast steekt mijn schouderblad uit door de vergroeiing van de wervelkolom. Als kind had ik hier eigenlijk geen last van, qua pijn dan.

Onzekerheid op de basisschool

Ik merkte echter wel dat ik ‘anders’ ben dan andere mensen. Zo moest ik elk jaar vanuit Friesland naar het AMC in Amsterdam omdat daar een hele goede kinderorthopeed zat die gespecialiseerd was in scolioses. Daarnaast mocht ik bijvoorbeeld nooit lang op de grond zitten. Elke week kwamen we op school bijeen in een soort aula waar alle kinderen voor een klein podium op de grond gingen zitten. Vanwege mijn rug mocht ik dit niet en was ik dus het enige kind dat op een stoel zat. En op een gegeven moment merkte ik dat andere kinderen over me aan het praten waren. Zo van nou die aansteller mag weer op een stoel zitten hoor. Maar eerlijk gezegd was dat op de basisschool het enige waardoor ik mezelf anders voelde dan de rest. Verder deed ik gewoon met alles mee, had vriendjes en vriendinnetjes en ik was dol op turnen. Iets wat ik gek genoeg best goed kon ondanks mijn afwijking. Ik ben zelfs een keer Fries kampioen geworden waar ik tot op de dag van vandaag nog steeds enorm trots op ben! In groep 8 zei een klasgenootje op een dag ineens dat ik geen nek heb….. en dit raakte me ineens enorm. Ik was toen ongeveer 10 jaar oud en op die leeftijd word je je toch wat meer bewust van je lichaam.

Onzekerheid op de middelbare school

Op de middelbare school was ik helaas een buitenbeentje. Kinderen scholden me niet echt uit, maar achter mijn rug om werden er behoorlijk kwetsende dingen gezegd. Ik werd daardoor steeds onzekerder en stiller. Ik was het kind wat met de gymles als één van de laatsten gekozen werd als er teams gemaakt moesten worden. Ik was namelijk erg slecht in balsporten. Ik schrik gigantisch snel van een bal en door de beperkte bewegingsmogelijkheid van mijn nek, kon ik bijvoorbeeld niet goed omhoog kijken waardoor ik de bal niet goed zag en dus moeite had met vangen. Alleen als de gymleraar iets met turnen wilde doen, wat trouwens zeer zelden gebeurde, dan mocht ik het voor doen want dat kon ik goed. Ik werd als aansteller gezien, die smoesjes gebruikte om niet met de gymles mee te hoeven doen. Dat raakte me toch steeds meer en meer omdat ik ‘hetzelfde ‘ als de rest wilde zijn en ik ging steeds meer inzien dat ik dat niet was. De vier jaren op de middelbare school hebben mijn zelfvertrouwen geen goed gedaan en een enorme deuk gegeven.

Opleiding tot dierenverzorger

Na de middelbare school ging ik naar het AOC om een opleiding tot dierenverzorger te doen. Op deze school draaide het allemaal veel minder om uiterlijk en ik voelde me al snel op mijn gemak. Ik kreeg veel vrienden en vriendinnen en ging met veel plezier naar school elke dag. Ondanks dat eigenlijk niemand over mijn nek praatte, en ik ook niet gepest werd, bleef ik erg onzeker over mijn uiterlijk. Op mijn vorige school werd er namelijk vaak achter mijn rug om gepraat. Gezien mijn rugafwijking vind ik dat altijd een grappige woordspeling haha maar dat terzijde.

De nare opmerkingen

Ik ben altijd bang om nagekeken te worden, dat mensen me raar vinden alleen omdat ik er anders uitzie. Dat mensen denken dat ik dom ben. Op de middelbare school was ik een keer bij een vriendinnetje thuis, zij woonde in een woongroep. Een ander meisje die daar woonde keek me een hele tijd aan en zei ineens: “ ben je nou een mongooltje of lijkt het alleen maar zo?” Dat kwetste zo gigantisch en zorgde voor grote onzekerheid. Dit soort dingen blijven me altijd bij en ook al ben ik nu ouder en is de onzekerheid wel iets minder, het gaat helaas nooit helemaal over.

Ik hoop dat het schrijven van blogs me onder andere gaat helpen bij het overkomen van mijn onzekerheid.