Het begon tien maanden geleden. Mijn rechterborst deed raar. Van het ene op het andere moment kreeg ik stuwing in mijn borst. Voor diegenen die het niet kennen, stuwing is een ander woord voor zware, gespannen borsten. Het is het gevoel wat veel moeders krijgen als de borstvoeding op gang komt. Na drie kinderen die ik borstvoeding heb gegeven ken ik het gevoel maar al te goed. Mijn borstvoedingsdagen zijn echter al lang achter de rug. Mijn kinderen geven tegenwoordig de voorkeur aan McDonald’s. Het was een vervelend gevoel maar ik besteedde er echter niet zoveel aandacht aan. Tót mijn andere borst gifgroene vloeistof begon uit te scheiden. Toen begon ik me af te vragen; zijn mijn borsten ziek?

Mijn borsten doen raar

Toch maar even naar de huisarts dus want gifgroene vloeistof ben ik niet gewend. Mijn huisarts onderzocht mijn borsten en kwam tot een verrassende conclusie; de zwelling die ik in mijn ene borst voelde werd veroorzaakt door het Syndroom van Tietze. Of ik daar wel eens van gehoord had? Nou, nee. Het verklaarde een hoop behalve de groene vloeistof. Ik werd doorverwezen voor een mammografie. Van te voren had ik er niet echt bij stil gestaan hoe lastig een mammografie af te nemen is als je a) maar 2 minuten kan staan en b) je je arm omhoog moet houden terwijl dat juist de positie is dat die á la minute uit de kom schiet. Een hele hoop kunst en vliegwerk later was het dan toch gelukt en mocht ik in de wachtkamer wachten op de uitslag. Die bleek goed te zijn maar omdat dit de groene uitvloei niet verklaarde werd besloten voor de zekerheid een echo van de borst te maken. Zo gezegd, zo gedaan. Omdat ook daar niet veel bijzonders op gezien werd kon ik maar één conclusie trekken; mijn borsten doen raar.

Bruin-zwarte vloeistof

Ik kreeg het advies mee om het in de gaten te houden. Als de vloeistofkleur zou veranderen naar bruin of zwart moest ik direct aan de bel trekken. Als ik dat niet aandurfde kon ik altijd om een verwijzing naar de chirurg vragen om met behulp van een injectienaald wat vloeistof uit mijn tepel te halen zodat dit onderzocht kon worden. Echt enthousiast werd ik niet van dit voorstel en dus besloot ik af te wachten. Door de hele corona-periode en alle maatregelen daaromheen in combinatie met een hardnekkige longontsteking die ik opliep raakte het een beetje naar de achtergrond. Mijn borst bleef raar doen en er vast van overtuigd dat er dringend borstvoeding gegeven moest worden. De groene vloeistof bleef maar ik had andere dingen aan mijn hoofd. Tót de kleur veranderde naar bruin-zwart. En zelfs tóen vergat ik het steeds te vragen aan de huisarts, die ik wegens andere issues toch echt wel regelmatig zie. Ik moest het op mijn hand schrijven om te zorgen dat ik het in de spreekkamer niet zou vergeten te vragen. Wat is dat toch met moeders die slecht voor zichzelf zorgen?

Spoed mammografie

Negen maanden na de eerste mammografie ging ik weer naar de huisarts. Dit keer vanwege een hardnekkige oorontsteking die ik niet mee op vakantie wilde nemen. Met het woord borst groot op mijn hand geschreven toog ik naar de dokter. Wat er vervolgens gebeurde is me nog nooit overkomen; ik viel in slaap in de wachtkamer. Ik voelde me helemaal niet moe. Kennelijk dacht mijn lichaam er anders over. In een poging mij wakker te krijgen zag de dokter de tekst op mijn hand waar mijn slapende hoofd op rustte. Pas toen kregen mijn oor en borst de aandacht die ze verdienden. Ik kreeg een verwijzing mee voor een mammografie. Toen ik belde om de afspraak met het ziekenhuis te maken bleek dat de huisarts had gevraagd om een spoed-mammografie.

Zijn uw borsten echt?

Ik haat het woord spoed. Het geeft me altijd het gevoel dat er iets ernstigs aan de hand is terwijl het vaak een storm in een glas water blijkt te zijn. Braaf ging ik, met spoed, alweer naar het ziekenhuis. Het zou toch leuk zijn als ze in het ziekenhuis een stempelkaart zouden hebben. Een stempel per bezoek zodat je voor nieuwe handdoeken of een wasmachine kan sparen. Ik zou inmiddels de troste eigenaar van drie wasmachines zijn dit jaar.

Ik werd uit de wachtkamer gehaald alsof ik al half dood was. Er werd nog net geen brancard bij gehaald. De dame in kwestie wierp één blik op al mijn braces en mijn wandelstok en schoot direct in de overdrijf modus. Toegeven, met 35 graden en de daar bijbehorende kleding vallen al die braces meer op dan normaal en de intentie was ongetwijfeld goed. Maar ik haat het als ik haast moet bekvechten om het recht zelf een behandelkamer binnen te mogen lopen. Binnen sloeg de stemming al snel om. Omdat de mammografie slechts negen maanden geleden was afgenomen werd er gekozen voor een echo. Degene die de echo af nam vroeg, voordat ze begon of mijn borsten echt zijn. Ik moest zó hard lachen. De vraag was niet onbeschaamd bedoelt verzekerde ze me. Maar op mijn leeftijd en na drie keer borstvoeding gegeven te hebben vond ze mijn borsten nog zo jeugdig fier.

Toch naar de chirurg?

Uit het onderzoek kwam niet veel bijzonders. Denk ik. Ze constateerde een irritatie in de borst die de kleur van de vloeistof kon verklaren. Weer kreeg ik het advies de vloeistof met behulp van een injectie in de tepel af te laten nemen door een chirurg. Het leek haar raadzaam de irritatie te laten verwijderen en derhalve de huisarts te vragen om een verwijzing naar het borstcentrum.

Weer word ik niet echt heel erg enthousiast van het vooruitzicht van een naald in mijn tepel. Ik ga maar eens met de huisarts overleggen wat wijsheid is. Gezien mijn ziekenhuis-strippenkaart heb ik weinig trek in onnodige ingrepen. Tegelijkertijd realiseer ik me dat ik goed voor mijn borsten moet zorgen en niet eigenwijs moet doen omdat ik geen zin heb ik gedoe. Wat zouden jullie doen? Hebben jullie ervaring met raar gekleurde uitvloei of borsten die in de war zijn? Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen.