Ja mevrouwtje, ‘het is iets met de uhhhh,’ nonchalant hangt hij over mijn keukentafel, zijn bouwvakkersdecolleté charmant tonend in mijn gezicht. ‘Nou er is iets mis met de temperatuur,’ komt er uiteindelijk hortend en stotend uit. Hij wordt niet warm genoeg is zijn eindconclusie. Nog voordat ik kan reageren op het mankement zegt hij: ‘Maar u wordt vast wel heet genoeg?’

Hoor ik dit nu goed? Voorheen zou ik mijn weerwoord al lang en breed klaar hebben, zou ik hem snel en ad rem van repliek hebben gediend. Waar ik voorheen enorm beledigd zou zijn door dergelijke vrouwonvriendelijke uitspraken voelt het nu als een overwinning. Weet je wel dat je flirt met een vrouw met een stoma, wil ik hem bijna vragen.

Overwinnen

Overwinnen, een woord dat mij niet onbekend in de oren klinkt. Sowieso ben ik wel behept met een winnaarsmentaliteit, als kind kon ik al enorm slecht tegen mijn verlies en vlogen de centen na een potje kaarten met regelmaat door de woonkamer. Maar datzelfde kind lag wel een paar weken later met een hersenvliesontsteking te vechten voor haar leven.

Tijdens die ziekenhuisopname moesten een hele hoop nare onderzoeken en behandelingen plaatsvinden, zoals vele ruggenprikken en een beenmergpunctie (zonder narcose). Waar normaliter de ouders hun kind troosten, was ik degene die hen troost gaf en hun verdriet temperde met de woorden: ‘Nou mam, als het moet dan moet het. Dus laat die dokter nu maar direct aan de slag gaan, dan kan ik voordat de speelkamer sluit nog even gaan knutselen daar!’

Op zulke momenten komt een sterke overwinningsdrang wel goed van pas.

Rugzak

De rest van mijn jeugd groeide ik op met een nare ziekte in mijn rugzak, maar het laatste wat ik wilde was ‘anders’ zijn dan de rest, dus deed ik uitermate mijn best om dit te verbergen. Soms ging ik mega hard op mijn bek en soms liep het goed af. Gelukkig gaven mijn ouders mij alle ruimte om uit te groeien tot een zelfstandige vrouw. Hoe graag ze mij voor de rest van mijn leven in een doosje hadden willen stoppen, wisten ze dat loslaten beter zou zijn.

Zo vertrok ik, vol trots, op mijn 19de vanuit het Brabantse land richting Den Haag om aldaar mijn dromen waar te maken. Mijn eerste droom om verpleegkundige te worden had ik gerealiseerd, hoewel dit door velen werd bekritiseerd, werd dit gelukkig door mijn ouders en behandelend arts toegejuigd. Hun stelregel was namelijk: ‘Liever een korte carrière waar je trots op kunt zijn , dan een lange(re) carrière waar je nooit gelukkig in zult zijn!’

Deze eerste overwinning smaakte naar meer, dus wilde ik mijn allergrootste droom waarmaken ‘kinder- icn-verpleegkundige’ worden. Vol trots kan ik vertellen dat ook dit gelukt is, met hier en daar wat obstakels in het proces, is het mij wel gelukt om mijn diploma te behalen. Ik heb zelfs een aantal jaren mogen werken als gediplomeerd icn-verpleegkundige op de neonatale ic van het Sophia Kinderziekenhuis. Ik leefde echt mijn droom!

Natuurlijk heb ik in die periode regelmatig in het ziekenhuis gelegen, mijn buik/bijholtes en longen speelde regelmatig op. Maar met mijn focus op het einddoel lukte het mij steeds weer de kracht te vinden om door te vechten. Falen was/ is echt geen optie voor mij.

Positieve aandacht

‘Nou meneertje, ik heb mijn man nog nooit horen klagen dus ik denk dat het wel goed zit,’ zeg ik hem en sluit af met een vette knipoog!

Voordat ik mijn stoma kreeg zou ik dergelijke flirt acties als een belediging zien, vrouwonvriendelijk zelfs en zou het mijn felle feministische kant wakker schudden. Nu voelt het stiekem best fijn. Ik dacht namelijk dat het met mannelijke aandacht wel gedaan zou zijn wanneer je eenmaal een stoma hebt.

Toch is de afgelopen jaren gebleken dat dit niet het geval is. Na het bovengenoemde incident met de vaatwasser monteur zijn er diverse momenten geweest waarbij ik positieve aandacht kreeg van het mannelijke geslacht. Dacht ik voorheen dat iedereen mijn zakje direct zou opmerken, erger nog zou ruiken, blijkt dit toch echt niet het geval. En natuurlijk heb ik een hele lieve man, maar af en toe een waardebepaling op de ‘singlesmarkt,’ kan mijns inziens geen kwaad.

Dus lieve vaatwasser monteur, ondanks dat dit een jaar of 4 geleden heeft plaatsgevonden was dit wel de eerste stap in de richting van het terugkrijgen van mijn zelfvertrouwen. Bedankt nog want mede dankzij uw schaamteloze flirt actie heb ik een grote stap gezet in het omarmen van mijn nieuwe lichaam. Ondanks dat ik ondertussen best wat overwinningen kan bijschrijven op mijn lijstje blijft deze toch één van mijn favorieten. Want de grootste overwinning, is de overwinning op jezelf!