Een kennis van mij passeerde mij jaren geleden in de supermarkt. ¨Ik zal hem krijgen!¨ siste ze ¨ik heb besloten dat ik hem helemaal kaal ga plukken. Ik ga elke dag wraak op hem nemen, zolang ik kan. Om te beginnen ga ik een mooi appartement voor mezelf kopen en mag hij mij vijf jaar een fikse partneralimentatie betalen!¨ Ik stond er een beetje beduusd bij en stelde haar de vraag of ze dat wel wilde? Ze hadden tenslotte geen kinderen en is het niet fijner om gewoon je eigen geld te verdienen?
5 jaar lang wraak
Die kennis heeft de volle mep alimentatie gehad. Het was niet dat ze niets had meegekregen of berooid was achtergelaten. De overwaarde van het gezamenlijke huis, spaargeld en spullen waren netjes verdeeld en ze kreeg straks nog de helft van zijn pensioen. Maar het was niet genoeg. Die partneralimentatie moest er ook komen. Vijf jaar lang. Ze is in die vijf jaar ook geen nieuwe liefde gaan zoeken, want als je gaat samenwonen of trouwen vervalt de partneralimentatie. Werken was ook geen optie, want waarom werken als het geld zo ook op haar rekening werd gestort? Ze bleef thuis, werd passief en alleen, vastgeketend aan de partneralimentatie. Ze had zich beter op haar toekomst kunnen richten en haar leven niet zo in het teken van wraak kunnen zetten.
Partneralimentatie achterhaald?
Partneralimentatie was van oudsher twaalf jaar lang. Sommige partners, meestal de man, betaalde nog langer alimentatie dan dat ze getrouwd waren. Zolang men niet in de kleine kinderen zit en men gezond genoeg is, kan de eisende partij toch zelf gaan werken voor zijn of haar geld? Of zie ik het nu helemaal verkeerd? Dat geeft toch veel meer voldoening dan elke maand de hand op te houden? Plus de keuzes of je gaat werken en veel gaat verdienen of je gaat opnieuw trouwen, dat heb je heerlijk in eigen hand. Geen partneralimentatie speelt dan nog een rol in jouw leven. Veel vrouwen, en mannen, wijzen dan ook de alimentatie af. Puur voor hun eigen zelfstandigheid. Veel fijner. En zeg nu eerlijk, wie wil nu maand na maand nog een vast bedrag ontvangen van zijn of haar ex?
Maandelijkse herrinnering
Een partneralimentatie is een zegen voor jou als je thuis wilt blijven voor jouw kleine kinderen, maar als de kinderen ouder zijn, word je door de maandelijkse alimentatie niet gestimuleerd om zelf inkomen te generen. Nu wordt men maandelijks eraan herinnerd aan hun mislukte huwelijk. Geen pretje voor de betaler, maar ook niet voor de ontvanger.
Deze blog gaat niet over de kinderalimentatie, want ik ben van mening dat je gewoon voor jouw kinderen MOET betalen. Die (financiele) zorgplicht heb je. Maar ik vind de partneralimentatie achterhaald, zeker in deze wereld van nu dat wij als vrouw graag geemancipeerd behandeld willen worden verbaasd het mij nog steeds dat er daadwerkelijk vrouwen zijn die zich dan opeens graag afhankelijk opstellen….van hun ex notabene, de persoon die ze in de regel nog het meest verafschuwen.
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 18 was. Ik ben er ondertussen 55, dus dat is al even geleden ;). Mijn moeder was sinds mijn huwelijk thuis gebleven om voor haar 3 kinderen en man te zorgen. En dat was hard werken want financieel hadden we het niet breed waardoor ze ook moest zorgen voor de moestuin, de inmaak, onze kleren zelf maakte … .
In die periode was dit overigens heel normaal, de man ging werken en de vrouw deed het huishouden. Stilletjesaan veranderde dat, maar mijn vader vond dat kinderen een moeder thuis nodig hadden. Buitenshuis gaan werken zat er voor haar niet in.
Mijn vader ging werken en kwam thuis en zijn bedje stond er gespreid. Hij bleef vaak hangen op café met collega’s, had allerlei hobbies, en moest zich van het huishouden niet veel aantrekken. Mijn vader was overigens een geweldige vader, maar ik wil wel even benoemen dat mijn moeder het mogelijk maakte voor hem om zich ook na zijn werkuren als persoon te ontwikkelen en dingen te doen voor zichzelf, los van zijn gezin omdat zij daar de ruimte voor creëerde.
Toen ze na een huwelijk van 19 jaar gingen scheiden, kreeg mijn moeder én alimentatie en onderhoudsgeld voor de kinderen toegekend. Maar ze heeft die alimentatie voor zichzelf nooit gewild. Ze is onmiddellijk op zoek gegaan naar werk en heeft de vreselijkste jobs gedaan. Ze had niet veel keuze zonder opleiding of diploma en ervaring.
Maar ze heeft tot de dag van haar pensioen werk gehad.
Ik vind het zeer indrukwekkend hoe mijn moeder dit na het aflopen van haar huwelijk heeft gedaan. Ze is nu op pensioen, en ze heeft het financieel niet breed. Dat is mede het gevolg van het feit dat ze zo lang als huismoeder voor haar gezin én haar man zorgde. Daar betaalt ze nu het gevolg van. Voor mijn vader heeft dat huwelijk en dat gezin op lange termijn geen gevolgen gehad omdat mijn moeder haar alimentatie niet wilde.
Ik heb die keuze van mijn moeder om dat geld niet te aanvaarden steeds verkeerd gevonden: ze had er recht op, ze heeft daar voor gewerkt, ze heeft zichzelf daarvoor veel ontzegd.
Ik ben met ander woorden geen voorstander van het kaalplukken van een partner uit wraakgevoelens. Maar ik denk dat het zeer ongenuanceerd zou zijn om dit systeem af te schaffen. Want ook al zijn de tijden veranderd en is het in de meeste middens minder vanzelfsprekend dat vrouwen thuis blijven voor de kinderen, helemaal verdwenen is dat niet. Ook vandaag blijven zelfs in huwelijken die niet stranden vooral de vrouwen regelmatig thuis waardoor ze minder pensioenrechten en financiële reserves opbouwen en hun carrière vaak wat geremd wordt. En ik wil de gezinnen niet tellen waar vader zich intensief op zijn sportclub of ander hobby kan storten omdat moeder thuis de boel overeind houdt en geen tijd overhoudt voor haar eigen pleziertjes. En dat mag best meegenomen worden in een scheiding en de financiële gevolgen ervan …