Er zijn van die dagen dat je denkt, het lijkt wel een film! Een film met de nodige stress maar happy end… Aangezien ik nog geen reactie van de Nederlandse filmbond heb gehad besloot ik dat deze “avontuurlijke comedy” op papier geschreven moest worden en zo voor eeuwig op het internet te vinden is.
Duiveltje
Mijn nichtje had al maanden last van een cyste op haar voorhoofd. Ik grapte altijd dat het net een duivelsoortje leek en gelukkig deelt zij mijn humor en kon ze er mee lachen. Aangezien deze cyste met de dag groeide moest er toch een bezoekje worden gebracht aan het ziekenhuis. Een plastisch chirurg werd erbij gehaald zodat bij verwijdering ervan een bijna onzichtbaar litteken achter zou blijven. De operatie was een peuleschil en mijn nichtje was duiveltje af en werd weer een engeltje.
Stress
De laatste nacontrole was haar moeder verhinderd en deed beroep op mij of ik mijn nichtje wilde vergezellen naar de plastisch chirurg. Geen probleem om met die kleine mini-me op stap te gaan en zo zaten we tegenover de arts die nog wat in zijn computer de laatste foto’s aan het bekijken was. Mijn nichtje boog wat na mij toe en zei: “ik denk dat de dokter erg gestresst is.” Na haar opmerking keek ik haar aan en vroeg hoe ze daar nu bijkwam doelend op de zeer relaxte arts tegenover ons…
“Nou die meneer heeft veel stressballetjes,” antwoordde zij wijzend op de kast achter hem.
Daar lagen siliconen borsten wat natuurlijk bij een plastisch chirurg geen onbekend fenomeen is. Prachtig hoe men na die nare ziekte een mooie reconstructie kan maken. Ik twijfelde of ik daar haar over zou vertellen toen de arts zelf het initiatief nam. “Ja, ik ben erg gestresst en dan zijn deze stressballetjes erg handig hoor,” grapte hij met een knipoog mijn richting op. “Maar wacht,” vervolgde hij en dook in de onderste la van zijn kast en toverde een mooi klein formaat stressbal uit zijn bureau. “Voor jou!” zei hij triomfantelijk terwijl mijn nichtje met een blij gezicht haar stressbal aanpakte.
Siliconenborst
Zo liepen we door de ziekenhuisgang, mijn nichtje met haar cadeau waar ze iedereen uitleg gaf die enigszins verbaasd keek naar het kleine meisje met de siliconenborst in haar hand. “Kijk, ik heb geen stress hoor!” riep zij terwijl ze pronkte met een gestrekte hand met de bal balancerend erop. Eenmaal thuis werden papa en mama getrakteerd op kunstjes met haar stressbal die ze in de auto al had zitten oefenen. Bij een worp in de tuin omhoog ging het mis. De labrador van mijn zus zag het aan als een speelbal en hapte erna om hem vervolgens door te slikken. Paniek in de tent! Na wat stressmomenten, waarbij ik de stressbal zelf heel goed had kunnen gebruiken besloot ik toch maar de dierenarts te bellen. Beknopt legde ik mijn verhaal uit dat de hond wat had doorgeslikt en toen vroeg de dierenarts de onvermijdelijke vraag: “En wat heeft uw hond dan doorgeslikt?” “Een siliconenborst,” antwoordde ik in lichte panische toestand hopend dat de dierenarts niet op zou hangen. Het bleef stil, beetje te lang stil aan de andere kant van de lijn.
Een operatie later en wat weken verder gaat het ondertussen weer goed met de hond en bedenk ik mij dat ik voor de operatiekosten wel twee siliconenborsten had kunnen kopen…
Niet teveel aan denken dat levert weer stress op!
