“To Cure” of “To Heal”, that is the question! Ik weet het best, dit is een blog in het Nederlands, maar deze Engelse woorden zeggen het nu eenmaal beter.

Podcast

Onlangs beluisterde ik via een podcast een interessant gesprek tussen twee artsen die beide kanker doormaakten. Waren ze het ene moment nog deel van een dynamisch team vol getalenteerde artsen en verpleegkundigen, plots bevonden ze zich aan de andere kant van het medische wereldje. Ze ontdekten allebei dat hun zo vertrouwde ziekenhuissetting plots totaal anders was als patiënt. Hoe opgeleid je ook bent, je hebt er niks aan in het hospitaalbed. Je voelt je even kwetsbaar en overweldigd als ieder ander die zich plots in een behandeltrajekt bevindt en soms nare dingen moet ondergaan.

Hiaat

De dames hadden het over hun besef dat ondanks alle evolutie er nog steeds een hiaat is in het hele medische systeem. Ook al zijn er artsen met grote empathische skills, er zijn er ook veel anderen. Te meer omdat het systeem dit in de hand werkt. De klassieke medische wereld is nog steeds het meest gericht op het pure “cure” aspect, op het genezen van Het Probleem, de praktische kant. Het is dan ook dé plek waar je moet zijn met een gebroken been, om een eenvoudig voorbeeld te geven. Het probleem wordt efficiënt aangepakt en hoppa, je bent klaar volgens het ideale medische plaatje. Als een arts het probleem niet kan helpen, ben jij als patiënt nog al te vaak Het Probleem. Lastig. Of “een Hopeloos Geval”, zoals een lieftallige arts me ooit zei, terwijl ze tijdens Mijn Consultatie drukdruk bezig was met haar secretaresse en driiiiiiingende papieren. Dat laatste draagt dus NIET bij tot luikje “to heal”, beste mensen.

To Cure…

De beide artsen uit het gesprek kregen zoals gezegd temaken met een vorm van kanker, de één melanomen, de ander borstkanker. Wat gebeurt er als je kanker hebt? Je komt terecht in een schema vol data met geplande ingrepen, isolatie, puncties chemo en/of radiotherapie etc. Je wordt goed opgevolgd en gaat om de zoveel tijd op controle. En dan als je geluk hebt, ben je “schoon” verklaard en ben je “Klaar”. Volgens het medische systeem zoals het nu in elkaar zit althans. Maar wat nu? Jij bent plots patiënt-af en valt misschien wel in een gat. Wat nadien? Wie ben je nu? Wie was je voordien? Wat doet dit alles met jou en je omgeving? Hoe ga ik nu verder vanaf hier? Met dit veranderde lichaam, veranderde grenzen, veranderde gedachten? Hoe kan ik wat me overkwam verwerken tot iets constructiefs? Dan pas komt er ruimte om te “helen”, “to heal”. Dat helen net zo belangrijk zou mogen worden als genezen, is tot op de dag van vandaag nog steeds niet helemaal doorgedrongen in de logge medische structuren. Nochtans beleef je als patiënt grotere en kleinere trauma’s op je weg.

Of… To Heal

Kortom : “To heal” is niet hetzelfde als letterlijk genezen. Dat laatste kan nu eenmaal niet altijd. Ook mensen in palliatieve setting kunnen helen, ook al zit genezener niet meer in. Ook degenen met een chronische ziekte kunnen dat. Het gaat er dan niet om de blauwe plek te genezen, maar om wat die blauwe plek met jou als mens doet. Hoe je manieren vindt om die plek te integreren in je leven en in wie je bent. Je kan als mens heel zijn, heel worden, ook al ben je ziek.

Zoals elke diepgaande levenservaring is ook een chronische ziekte soms een luikje naar diepere lagen van wie jij bent, kan en wil zijn. Het verdiept je beleving van alles en je kan het zelfs een kans op spirituele verdieping noemen. (Maar dat is misschien te “woowoo” voor velen…) Dit aspect vraagt evengoed tijd en aandacht, net zoals het curatieve deel van een behandeling.

Wijze podcast

Dat is een heel mooie wijze kijk op iets wat ook een stukje van mijn wereld is. Die ik dus zomaar cadeau kreeg via die ene podcast. Hun redenering was er één waar ik me helemaal in kan vinden. Er is zeker nog steeds te weinig ruimte voor échte aanwezigheid en nabijheid in het stressy efficiënte medische systeem. Nog teveel gerichtheid op louter het resultaat, in plaats van tegelijk ook op het proces en wat dat met een mens doet. De patiënt is nog al te vaak weggezet als onkundig, terwijl die toch net dé expert is van zijn/haar eigen lichaam en dus een metgezel in het traject zou kunnen zijn. Wijze artsen weten dat. Maar het drukdruk snelsnel tienminuten-consultatie systeem maakt het niet eenvoudig voor hen om de mens te zien die voor hem/haar zit, echt te zien dan.

Allemaal samen!

Daar zit ook een reden waarom mensen zich vaak richten op de alternatievere medische wereld, omdat een belangrijke kenwaarde daar nu net die menselijkheid en tijd is. In plaats van elkaar vijandig te benaderen, zou er zoveel meer goeds kunnen komen uit meer samenwerking, om expertise te delen en het gezamenlijke doel, namelijk het welzijn van de patiënt voorop te stellen. In mijn 25 plus-jaar ervaring weet ik dat er al heel veel geëvolueerd is op dit gebied, in de goede richting dan. Maar het mag zeker nog veel beter. Let’s heal!